(από την Καθημερινή της Κυριακής)
Αν λίγους μήνες πριν κάποιος έγραφε ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ εξετάζουν το ενδεχόμενο να κάνουν επιτέλους αποδεκτό το διαχρονικό αίτημα της Αριστεράς για την καθιέρωση απλής αναλογικής, οι περισσότεροι θα...
πίστευαν ότι είναι άκαιρο πρωταπριλιάτικο αστείο. Κι όμως η σχετική συζήτηση για την αλλαγή του εκλογικού νόμου ήδη έχει αρχίσει στο κυβερνητικό στρατόπεδο και δεν αποκλείεται καθόλου αυτό να είναι το θέμα που θα μονοπωλήσει την επικαιρότητα όταν κλείσει η εκκρεμότητα με τη δόση των 31,3 δισ. ευρώ. Πόσω μάλλον όταν το Σύνταγμα προβλέπει πως αν 200 από τους 300 βουλευτές συναινέσουν σε ένα νέο εκλογικό σύστημα, αυτό μπορεί να εφαρμοσθεί από τις επόμενες κιόλας εκλογές. Το σύστημα που ισχύει σήμερα, η συζήτηση για διάσπαση περιφερειών και τα βασικά σενάρια. Κάποιοι αναγνώστες θα πιστέψουν προφανώς ότι η απροσδόκητη αυτή συζήτηση στο «μνημονιακό μπλοκ» έχει έναν μόνο σκοπό: να αποστερήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ κάθε ελπίδα αυτοδυναμίας (αν κερδίσει τις επόμενες εκλογές), καθώς, ως γνωστόν, ο υφιστάμενος νόμος πριμοδοτεί με 50 έδρες τον νικητή. Και δεν θα έχουν άδικο να το σκεφτούν, καθώς η πρόταση για ένα αναλογικότερο σύστημα θα περιήγαγε σε πολύ δύσκολη θέση τον κ. Αλ. Τσίπρα, δεδομένου ότι εκείνος είναι που μέχρι πρότινος κατήγγειλε ως ληστρικό το μπόνους των 50 εδρών, ζητώντας επιτακτικά την κατάργησή του. Η ανάγκη, ωστόσο, αλλαγής του εκλογικού νόμου προκύπτει από πολλές παραδοχές που ουδόλως σχετίζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν κάτι απεδείχθη στις αναμετρήσεις του Μαΐου και του Ιουνίου, είναι ότι το σύστημα που ισχύει σήμερα προκαλεί πια τεράστιες στρεβλώσεις στην εκπροσώπηση των πολιτών καθώς σχεδιάστηκε θεωρώντας δεδομένο ότι ο νικητής των εκλογών θα έφτανε πάντα σε ποσοστά της τάξεως του 40-45% και όχι 29% που έλαβε η νικήτρια Ν.Δ. Αρκούν δύο παραδείγματα για να καταλάβει κανείς αυτές τις στρεβλώσεις: Στα Χανιά στις 6 Μαΐου ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε το 17,19% των ψήφων και απέσπασε μόλις 1 έδρα, ενώ η Ν.Δ. με 8,44% κέρδισε 3 έδρες! Στην Ημαθία, αντιθέτως, η Ν.Δ. βγήκε πρώτη με 21,39%, αλλά δεν εξέλεξε κανένα βουλευτή, καθώς τους 4 του νομού τούς μοιράστηκαν τα κόμματα που την ακολούθησαν! Υπάρχει, ωστόσο, κι άλλο ένα σοβαρό επιχείρημα που καθιστά για τους ειδικούς επιτακτική την αλλαγή του συστήματος. Με την πρόσφατη απογραφή, η Β΄ Αθήνας γιγαντώθηκε ακόμη περισσότερο καθώς αριθμεί πια 44(!) βουλευτές, ενώ ανάλογα αυξήθηκε και το Υπόλοιπο Αττικής που θα έχει 15 (από 12) έδρες. Γεγονός που έχει επαναφέρει τη συζήτηση για την ανάγκη διάσπασης των Περιφερειών κυρίως της Αττικής, όπως και τη σύμπτυξη άλλων που υποεκπρο-σωπούνται. Τα επιτελεία της Συγγρού και της Ιπποκράτους δεν έχουν καθίσει ακόμη στο ίδιο τραπέζι. Οι προβληματισμοί τους, ωστόσο, δείχνουν ότι θα μπορούσαν να καταλήξουν σε κοινή πρόταση. Κατά πληροφορίες της «Κ» στη Ν.Δ. μελετάται η μείωση των 56 Περιφερειών σε πολύ λιγότερες, που θα αριθμούν 5-15 βουλευτές ή ακόμη και η υιοθέτηση μιας αναλογικής προσαρμογής του γερμανικού μοντέλου (πολλές μονοεδρικές περιφέρειες και μία ενιαία λίστα). Στην Ιπποκράτους πάλι πέραν του γερμανικού μοντέλου συζητείται και το ενδεχόμενο το μπόνους των 50 εδρών να μην το παίρνει ο νικητής, αλλά να το μοιράζονται αναλογικά είτε όσα κόμματα θα λαμβάνουν π.χ. άνω του 15% των ψήφων (ώστε να ευνοούνται οι προεκλογικές συνεργασίες), είτε εκείνα που θα συμφωνήσουν μετά τις εκλογές να συγκυβερνήσουν. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η περίπτωση να ψηφισθεί ένας δικαιότερος νόμος αν κατατεθεί στη Βουλή θεωρείται πολύ πιθανή διότι αυτό επιθυμούν και τα μικρότερα κόμματα. Ακόμη και η κ. Παπαρήγα υπονόησε προσφάτως ότι θα ψήφιζε ένα αναλογικότερο σύστημα, ενώ στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι κ. Κουβέλης και Καμμένος. Ο λόγος είναι προφανής: Οι μικροί πάντοτε ευνοούνται όταν οι πολίτες γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση αυτοδυναμίας κι επομένως αυξάνεται η δυνατότητά τους να συγκρατήσουν ή και να αυξήσουν τα ποσοστά τους ως πιθανοί κυβερνητικοί εταίροι. Τι θα συνέβαινε σε μια τέτοια περίπτωση φαίνεται στον πίνακα που δημοσιεύει η «Κ». Αν ίσχυε στις τελευταίες εκλογές η απλή αναλογική (με το φράγμα του 3% για την είσοδο κόμματος στη Bουλή) η μόνη περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης θα ήταν και πάλι η συνεργασία Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ (θα είχαν 154 έδρες). Αντιστοίχως, αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο νικητής, ο κ. Τσίπρας θα όφειλε να συνεργαστεί με τουλάχιστον δύο κόμματα για να σχηματίσει κυβέρνηση (π.χ. ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ). Εκτός, βέβαια, και αν συμβιβαζόταν με την ιδέα να συγκυβερνήσει είτε με το ΠΑΣΟΚ είτε με τη Ν.Δ…
fimotro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου