Το τελευταίο αντίο στον σύντροφο Διονύση.

Ακόμη και τούτες τις στερνές ώρες είχες την αίσθηση ότι κάτι ήθελε να σου πει. Είχες την αίσθηση ότι είχε ξεχάσει κάτι να προσθέσει. Σαν να ήθελες κάτι και εσύ να προσθέσεις, να του πεις αυτά που δεν πρόλαβες. Να σου πει όλα αυτά που δεν πρόλαβε να “τακτοποιήσει”.
Μέχρι το τέλος με την ίδια οργανωτική διάθεση λες και ετοιμάζονταν για την επόμενη σύγκρουση. Με την ίδια ευκολία που προσπαθούσε να συγκρατήσει και να συμβιβάσει, ακριβώς με την ίδια ευκολία ένιωθες την έκρηξή του.
Από την αρχή μέχρι το τέλος.

Από τότε που ξεμπάρκαρε στη Φθιώτιδα μέχρι χθες το μεσημέρι όπου πολλοί φίλοι του βρέθηκαν στην εκκλησία για να του πουν το στερνό αντίο. Δεκάδες άνθρωποι μέσα στη νύχτα έκαναν χιλιόμετρα για να φτάσουν και να προλάβουν. Μάταια όμως. Η επάρατος δεν άφηνε πολλά περιθώρια. Ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα από το τέλος του καλοκαιριού. Ο Διονύσης έπαιζε συνέχεια παράταση. Ήθελε να διαψεύσει ακόμη και τα ιατρικά δεδομένα κατά κάποιο τρόπο. Από την πρώτη στιγμή οι περιγραφές των γιατρών απελπιστικές.
Ο ίδιος όμως έδινε μια διαφορετική μάχη κερδίζοντας συνέχεια χρόνο. Μια μάχη όμως που δεν κράτησε πολύ. Ο εχθρός είχε καταστρέψει και τις τελευταίες άμυνες. Είχε πλευροκοπήσει τις εφεδρείες. Στα μέσα του Αυγούστου ήταν το καμπανάκι. Τα μαντάτα του Σεπτέμβρη ήταν η μεγάλη καμπάνα.
Ούτε μια στιγμή όμως δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν έχασε την ελπίδα. Ούτε μια στιγμή δεν θέλησε να δημιουργήσει την αίσθηση ότι δεν πρόκειται να δώσει αυτή τη μάχη όσο άνιση και αν ήταν από την αρχή. Την θεωρούσε και αυτή μια μάχη ακόμη. Ίσως ξεχωριστή, ίσως από εκείνες που δεν είχαν καμία σχέση με τις υπόλοιπες που είχε δώσει στο διάβα των 63 του χρόνων. Ήταν αυτός που έκανε κουράγιο ακόμη και στους φίλους του με τους οποίους «μετακόμισε» στη Λαμία από το 1974.
Μπορεί να είχε καταγωγή από την Κέρκυρα, όμως το 1949 γεννήθηκε στην Πάτρα. Μηχανικός στα καράβια έχει μαζί του τον Αρη Ψιχούλη.
Φίλοι στο ίδιο καράβι συνδέονται ιδιαίτερα στενά. Ήταν τότε που έκαναν μετά τη Χούντα τα πρώτα βήματα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Ήταν τότε που χρειάζονταν κώδικες για να επικοινωνούν. Παίρνουν τότε την απόφαση και ο Διονύσης Δολιανίτης και ο Άρης Ψιχούλης να εγκαταλείψουν σιγά σιγά τη θάλασσα. Να πιάσουν και πάλι στεριά. Είχαν φάει την αρμύρα με το κουτάλι.
Η έντονη πολιτικοποίηση εκείνων των εποχών δεν τους αφήνει αδιάφορους. Η πολιτική κινητικότητα μετά τη μεταπολίτευση δεν τους αφήνει αδιάφορους. Άλλωστε η πέτρα του σκανδάλου και αυτός που κεντρίζει το ενδιαφέρον τους δεν ήταν άλλος από τον Νίκο Ψιχούλη που τότε ήταν στους πρώτους πυρήνες συγκρότησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο άνθρωπος που είχε τις επαφές με το περιβάλλον του Ανδρέα Παπανδρέου. Εκείνος που μέσα στη Χούντα είχε περάσει το μαρτύριο της σταγόνας. Περισσότερο έντονη η επαφή με τη Λαμία στην οποία μετακόμισε όχι γιατί είχε κάποια ιδιαίτερη σχέση αλλά γιατί βρήκε το δικό του μουράγιο.
Από σπίτι σε σπίτι δημιουργούν τους πρώτους πυρήνες. Από εκεί ξεκινά και ο δικός του δρόμος σε μια πορεία στην οποία απέκτησε φανατικούς φίλους, παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις.
Οι συγκρούσεις σχεδόν καθημερινές.
Όλοι όσοι συνομίλησαν μαζί του θα θυμούνται πάντα και τον εκρηκτικό χαρακτήρα αλλά και τις ασυμβίβαστες προθέσεις του μπροστά σε αυτά που είχαν συναποφασίσει. Χρειάζονται σελίδες για να καταγραφούν όλα εκείνα τα στοιχεία τα ενδιάμεσα. Χρειάζονται σελίδες για να καταγραφούν οι διαφωνίες, οι εντάσεις, οι διαγραφές, η επανένταξη, οι πολιτικές συμφωνίες, οι εκ νέου διαγραφές. Ένας άνθρωπος που δεν βολεύονταν αλλά και δεν δίσταζε να είναι από τους πρώτους που θα επιχειρούσε τη σύγκρουση όταν πίστευε ότι έπρεπε να ξεκαθαρίσει κάτι.
Μέχρι την εκλογή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν ουσιαστικά μια ομάδα που αποτελούσαν βασικό πυρήνα σύνδεσμο με το κέντρο. Προσπαθούσαν να ελέγξουν τα κεντρώα ανοίγματα εκείνης της εποχής. Αργότερα μετά την εκλογική νίκη αρχικά τον βρίσκουμε σε θέση δεύτερου γραμματέα. Αμέσως μετά από βόμβες και διαγραφές κομματικές που είχαν σημαδέψει τότε την επικαιρότητα.
Οι δεσμοί όμως δεν κόβονταν.
Λίγο αργότερα πολιτικές συμφωνίες για συγκρότηση ψηφοδελτίων είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση και αργότερα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Κομματική επανένταξη. Δεν κράτησε όμως πολύ. Είχε σχέση μόνο με τις εκλογές. Στη συνέχεια επιπλέον διαγραφή. Ένα ατέλειωτο πήγαινε έλα. Μια ομάδα ολόκληρη που σφυρηλατούνταν τότε μέσα στο πολιτικό καμίνι. Δεν ήθελαν να παρακολουθήσουν επιστροφή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. προς το κέντρο.
Ένα παιχνίδι που έχει σημαδέψει την πολιτική διαδρομή των κομματικών χώρων στην περιοχή. Μένει και παρακολουθεί ενώ συγχρόνως από το 1982 και μετά αφήνει μια για πάντα τα καράβια και αρχίζει να συντηρεί τις γέφυρες του ΟΣΕ.
Από την ίδια χρονιά και μετά έχουμε στροφή και στο συνδικαλισμό. Ίσως έτσι προσπαθεί να αναπληρώσει όλο εκείνο το παιχνίδι στην πολιτική πραγματικότητα. Το 1998 εκλέγεται στη διοίκηση του εργατικού κέντρου και λίγο αργότερα μέσα από μια ανασύνθεση στη διοίκηση βρίσκεται στην προεδρία του εργατικού κέντρου όπου παραμένει έως την συνταξιοδότησή του το 2008.
Ακόμη και σε κρίσιμες εποχές ο ίδιος ήθελε πάντα να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για κάτι διαφορετικό.
Ακόμα και όταν πολιτικά και συνδικαλιστικά στελέχη ζητούσαν να μην μετέχει ως εργατικό κέντρο σε ένα αναπτυξιακό συνέδριο πήρε το βάρος της πολιτικής ευθύνης μόνος του θεωρώντας ότι μέσα από τέτοιες διαδικασίες θα μπορούσε ο τόπος που τόσο αγάπησε να κερδίσει την ανάπτυξη.
Ομηρικές οι αντιπαραθέσεις εκείνης της εποχής.
Ασυμβίβαστος ο χαρακτήρας του όταν πίστευε σε κάτι. Τέτοιες επιλογές αρκετές φορές στάθηκαν η αιτία να χωρίσουν οι δρόμοι με συντρόφους του. Με άλλους βρέθηκε στην πορεία με άλλους όχι.
Όλοι όμως στο στερνό αντίο ήταν εκεί. Όλοι τους περίλυποι καθώς κάτι ήθελαν να προσθέσουν, κάτι ήθελαν να θυμηθούν. Μπορεί να ήταν διαφορετικές οι πολιτικές τους επιλογές, αλλά οι διάλογοι ενδεικτικοί…
«Κώστα τι έγινε βρήκες σήμερα το σοσιαλισμό;» πείραζε πριν από λίγα εικοσιτετράωρα τον Κώστα Θεοδοσίου μιλώντας τηλεφωνικά μαζί του. Και όταν ο Κώστας αντί άλλης απάντησης σιωπούσε, ο ίδιος πρόσθετε «εγώ πάω προς τις Ράχες κάτω μην τυχόν και τον ανακαλύψω…».
Πραγματικά αστείρευτος. Ήταν από εκείνη την σκληρή πάστα των συνδικαλιστών που εκτός από τη μεθοδικότητα που κατέθεταν είχαν μια ανεξάντλητη επιμονή σε συγκεκριμένους στόχους. Μια επίμονη μοναδική και μια στοχοθέτηση απόλυτη. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν θα μπορούσε να αφήσει τα κομματικά γραφεία.
Από το 2008 επανέρχεται και πάλι στη νομαρχιακή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε μια πραγματικά κρίσιμη περίοδο. Μέχρι τον περασμένο Μάη όσο και αν η κρίση του πολιτικού συστήματος δεν άφηνε πολλές προεκτάσεις ο ίδιος με την ίδια άσβεστη φλόγα προσπαθούσε να κρατήσει ανοιχτές πόρτες όσο και αν οι πολιτικές συνθήκες δεν το επέτρεπαν.
Μέσα σε πολυτάραχες εκλογικές περιόδους αντί να φύγει και να απομακρυνθεί παρέμεινε εκεί, όρθιος, γνωρίζοντας ότι θα είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας που θα συγκεντρώνει όλες τις ευθύνες.
Προσπαθούσε να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα.
Παραιτούνταν αλλά δεν τον παραιτούσαν.
Δεν ένιωσε όμως πικρία για κανέναν ακόμη και όταν οι δικαστικοί επιμελητές την ώρα που έδινε τη μάχη με την επάρατο του έβγαζαν στο σφυρί το σπίτι του για οφειλόμενα ενοίκια στα κομματικά γραφεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Και αργότερα για τον ίδιο λόγο όταν έφταναν και νέες διαταγές πληρωμής και τα κομματικά στελέχη στο κέντρο του έλεγαν ότι δεν υπάρχει σεντς για να πληρωθούν.
Ούτε στιγμή δεν σταμάτησε να ενδιαφέρεται για οτιδήποτε έχει σχέση με τα κοινά ακόμα και πριν από μια βδομάδα καθώς οι γιατροί τον πληροφορούσαν ότι «έχουμε μπει στην τελική ευθεία».
Η σκέψη του συνέχεια πάντα στους άλλους και όχι στον εαυτό του.
Μια πορεία με συγκεκριμένες επιλογές και σε κάποιες περιπτώσεις απόλυτες στρατηγικές. Χθες στην εκκλησία στο Παγκράτι βρέθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι για να του πουν το στερνό αντίο. Ανάμεσά τους και επώνυμοι. Οι περισσότεροι ανώνυμοι που είχαν όμως την άνεση να τον φωνάζουν στο δρόμο με το μικρό του όνομα. Όλοι τους είχαν δημιουργήσει μια αίσθηση ότι κάτι ήθελαν να προσθέσουν στα όσα είχαν πει στο παρελθόν. Ήθελαν να προσθέσουν κάτι σε μια προσωπική σχέση όπου και αν αντάμωσαν. Ήθελαν να διατυπώσουν την αδικία γι’ αυτό το πρόωρο «διαζύγιο».
Σε όλους ακριβώς την ίδια έκφραση μπορούσες να δεις ακόμη και αν έβλεπες μεγάλους τίτλους στα στεφάνια. Βλέμματα γεμάτα απορία καθώς χαιρετούσαν τη σύζυγό του Καίτη και τα παιδιά του, το Σπύρο και την Γιώτα, το αποκούμπι του τις δύσκολες ώρες στη μάχη με την επάρατο …
Καλό σου ταξίδι φίλε.
(Από την εφημερίδα «ΗΜΕΡΑ» της Λαμίας)
Καλό σου ταξίδι σύντροφε.
Θα σε ξανάβρουμε στους μπαξέδες…
Υ.Γ.
Μετρημένες οι πολιτικές παρουσίες χθες στην εξόδιο ακολουθία για τον Διονύση Δολιανίτη. Οι περισσότεροι ήταν φίλοι του από τα παλιά. Σύντροφοί του από τους νομούς της περιφέρειας. Από τα πολιτικά στελέχη εκτός από την Τόνια Αντωνίου, τον Νίκο Τσώνη και τον Δημήτρη Αλαμπάνο ήταν παρών ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος. Παρούσα επίσης η Πόπη Γερακούδη. Από τα συνδικαλιστικά στελέχη ο πρόεδρος της ΓΣΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος. Ήταν ακόμη ο περιφερειάρχης Κλέαρχος Περγαντάς, ο δήμαρχος Λαμίας Γιώργος Κοτρωνιάς, η διοίκηση του εργατικού κέντρου , ο Θωμάς Στάϊκος και πολλοί περιφερειακοί σύμβουλοι. Σε ότι αφορά τα στεφάνια Βενιζέλος και Καρχιμάκης εκτός άλλων πολλών.
Από ra64.wordpress.com