Του Χρόνη Κουσαλίδη, Μέλους ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ : Λαϊκισμός και ιδεοληψία στο συνταγματικό τόξο

Παρατηρώντας τον απολίτικο διαχωρισμό μνημόνιο-αντιμνημόνιο με όλα του τα σήριαλ (Ζάππειο 1,2,3,ξενους Μεσσίες) που έχουν πέσει στης «λήθης το πηγάδι» να πνέει τα λοίσθια, μπαίνουμε σε ένα νέο υπαρκτό διαχωρισμό όπου σημειολογικά θα μπορούσε να ονομαστεί ‘’Μάνος εναντίον Αλέκας’’. Στην ουσία, από τη μια την αναλγησία του παθογενούς κρατισμού και από την άλλη την υπέρ-συσσώρευση του πλούτου στα μονοπώλια και τις τεχνητές εντάσεις του οικονομικού

μοντέλου.

Την εποχή της κρίσης όπου ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει για όλους, παράλληλα πυκνώνουν και τα βιώματα της κοινωνίας στο οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Τι είναι αυτό όμως που καθιστά ένα λόγο υπεύθυνο και δημιουργικό;
Αν λοιπόν αφαιρέσουμε τις θεωρίες συνομωσιών περί ψεκασμών προδοσιών και δοσίλογων από την σφαίρα του υπαρκτού , τι είναι αυτό που μένει και ποια είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του περίφημου συνταγματικού τόξου;
Αυτός ο διαχωρισμός που διαπερνά όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου με τρόπο ανάμεικτο εμπεριέχει λαϊκισμό; Και αν ναι , ποιος ο ρόλος του τρίτου δρόμου;

Είναι λοιπόν ένα είδος καλοντυμένου λαϊκισμού και ιδεοληψίας στο πρόβλημα του εκφασισμού της κοινωνίας να απαντάς με συντηρητικές κορώνες. Να αναμένεις το ‘’αόρατο χέρι’’ που θα αυτό-ρυθμίσει την αγορά, ιδιωτικοποιώντας και τους βασικούς πυλώνες διαβίωσης (νερό, ενέργεια) στο όνομα κάποιων υπαρκτών παθογενειών του παρελθόντος. Είναι λαϊκισμός να θεωρείς ότι πτώση των τιμών βασικών προϊόντων έρχεται με την ύπαρξη ληγμένων προϊόντων στα ράφια. Είναι λαϊκισμός να θεωρείς την νομοτελειακή ανάπτυξη μετά από κρίση, δικό σου έργο, προσπερνώντας τις προηγούμενες θυσίες. Και τέλος είναι καλοντυμένος λαϊκισμός να επικαλείσαι τους ποιητές και το φιλότιμο της κοινωνίας σε ένα κόσμο που περιμένει να κατέβει η ανάπτυξη.
Από την άλλη πλευρά ,είναι λαϊκισμός να επιδιώκεις την επιστροφή στη εποχή της παλιάς’’ ευμάρειας’’ και να μην έχεις σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Είναι ιδεοληψία να μην αναγνωρίζεις τις παθογένειες του κρατισμού, την ύπαρξη επιόρκων δημοσίων υπάλληλων και να μπλοκάρεις την αξιολόγηση. Είναι ιδεοληψία να δέχεσαι την ύπαρξη κρατικού εργοστάσιου παράγωγης χαλιών και να εμποδίζεις με παλαιοκομματισμό κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία. Και τέλος είναι λαϊκισμός και ιστορικό ατόπημα να επικαλείσαι τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον George Catlett Marshall και τον Σλάβοϊ Ζίζεκ παράλληλα.
Κατά πόσο τώρα μπορεί να αντιπαρατεθεί στις «εύηχες» και συνάμα διχαστικές παραπάνω αντιλήψεις, ένας υπεύθυνος δημιουργικός προοδευτικός λόγος υπέρ της  καινοτομίας και όχι του φασόν, που θα αναδιανείμει  και θα μεταρρυθμίσει, εναπόκειται στο «πατριωτικό» καθήκον της διάσπαρτης ανοργάνωτης  «μειοψηφίας» που ασπάζεται τον τρίτο δρόμο.
kozanimedia