Γράφει ο Μιχάλης Αλεξανδρίδης : Το βλέπαμε να έρχεται

Κοιτιόμασταν στα μάτια, χωρίς πολλά λόγια. Μετά τα στρέφαμε στο δάπεδο. Η απορία για το πώς φτάσαμε εδώ ήταν η πρώτη ατάκα που άνοιξε την κουβέντα.
Γρήγορα την προσπεράσαμε. Όλοι μας το βλέπαμε το κακό να φτάνει βήμα βήμα. Δεν κάναμε πολλά πράγματα για να το σταματήσουμε, να το εμποδίσουμε, να το αποτρέψουμε.
Στις κουβέντες που συχνά πυκνά γίνονταν στην εφημερίδα -όπως και σε κάθε χώρο που βασιλεύει ο διάλογος και η αναζήτηση επιχειρημάτων- πάμπολλες φορές εκφράστηκαν ανησυχίες για την ανοχή που επιδεικνύει η κοινωνία μας στις φασιστικές πρακτικές.

Στη σφαλιάρα στην Κανέλλη, στην επίθεση στον πακιστανό λαϊκατζή, στην επίδειξη στρατιωτικής λειτουργίας, στις μισαλλόδοξες κραυγές ρατσισμού και ξενοφοβίας, η κοινωνία μας δεν αντέδρασε αποφασιστικά.
Τα κόμματα διαχώριζαν τη βία σε καλή και σε κακή, χωρίς καν να διακρίνουν την ξεχωριστή περίπτωση του φασισμού, ο οποίος δεν χρησιμοποιεί τη βία αλλά ενυπάρχει σε αυτήν.
Η κυβέρνηση, επιχειρώντας έναν ανιστόρητο συμψηφισμό, επιδίωξε να καλλιεργήσει τη θεωρία των δύο άκρων, ταυτίζοντας τους έξαλλους τραμπούκους απεργούς με τα παιδιά με το φουσκωμένο σβέρκο και το μίσος στα μάτια.
Εξίσου ανιστόρητο συμβιβασμό επέδειξαν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ψελλίζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ πως οι δικοί τους δικαιούνται να προπηλακίζουν και να λιντσάρουν πολιτικούς τους αντιπάλους, εφόσον υποφέρουν από το μνημόνιο και την κυβερνητική πολιτική.
Οι αστυνομικοί κρατούσαν τον ζήλο και τη μαχητικότητά τους για τους χούλιγκαν και τους νεαρούς με τις κουκούλες που σπάζουν βιτρίνες, κρυφομειδιώντας στους φουσκωτούς που έσπαζαν κεφάλια...
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, φτάσαμε στα χθεσινοβραδινά: ένας νεαρός να πληρώσει με τη ζωή του το μίσος που γεννά ο φασισμός σε οτιδήποτε διαφορετικό.
Στην Ελλάδα δεν μάθαμε να αναλύουμε μια κατάσταση, να αποκρυπτογραφούμε τα μηνύματα των καιρών, να προβλέπουμε τα μελλούμενα.
Η απουσία προνοητικότητας μας καταδικάζει να τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα, προσπαθώντας να σβήσουμε τις φωτιές που αφήσαμε να φουντώσουν κάτω από τα μάτια μας. Αν η δημοκρατία δεν περιφρουρήσει τα όριά της, δεν υψώσει τείχη αφήνοντας απ’ έξω τον φασισμό (όπως και την τρομοκρατία), την ώρα που το αίμα θα λερώσει τα καθαρά μας υποκάμισα ας μην παριστάνουμε τους ανυποψίαστους, ούτε τις μωρές παρθένες...

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ