Mιχάλης Καρχιμάκης: Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν στα μουσεία

Μπροστα στην  επετείο της εξέγερσης του πολυτεχνείου και δεδομένων των επεισοδίων σε νομική και πολυτεχνείο οφείλουμε να μιλησουμε για τις  σκηνές που εκτυλίχθηκαν και θύμισαν εποχές , περασμένες που θα έπρεπε να έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Είναι ανεπίτρεπτο να γινόμαστε μάρτυρες εικόνων ξυλοδαρμού φοιτητών, είναι ανεπίτρεπτο τα πανεπιστήμια να καταλαμβάνονται από διμοιρίες.



Είναι ανάγκη  να δώσουμε ορισμένες απαντήσεις, τι θέλουμε τελικά ;

Ένα πολυτεχνείο νεκρό μουμιοποιημένο, σε μουσειακή προθήκη ή ζωντανό αιχμή σε νέους αγώνες και διεκδικήσεις ακόμα και αν πολλές φορές ενδέχεται να μην συμφωνούμε με τα πολιτικά επίδικα των διεκδικήσεων.

Ειναι  υποχρέωση του κάθε δημοκράτη, του καθενός που θέλει μια νεολαία αγωνιζόμενη ζωντανή και όχι μια νεολαία του καναπέ, οποιουδήποτε εμπνέεται από το όραμα του Αντρέα Παπανδρέου για συνεχείς αγώνες για ένα καλύτερο, δικαιότερο κόσμο, από το όραμα της αλλαγής να βλέπει το πολυτεχνείο ως αφορμή όχι μόνο για αναπόληση και μνήμη αλλά κυρίως ως αφορμή για αγώνα..

Γιατί μια νεολαία αγωνιζόμενη ακόμα και αν είναι μερικές φορές λάθος στα σημεία ή ακόμα μια νεολαία που διαφωνούμε με το πότε χρησιμοποιεί ορισμένα μέσα πάλης αλλά που παλεύει είναι σίγουρο ότι την κρίσιμη στιγμή θα διεκδικήσει έναν κόσμο καλύτερο, μια κοινωνία όσο το δυνατόν λιγότερο ταξική και αδικη.

Αντίθετα μια νεολαία αφημένη στην βολή του σπιτιού και συμβιβασμένη με τα λίγα που της προσφέρει το παρόν θα είναι δεκτική στην περιστολή ελευθεριών. Στην επίθεση στα λαϊκά συμφέροντα θα απαντούν αντί με συνθήματα με τον ήχο από τις παντόφλες. Στην αυταρχικότητα με την αναβλητικότητα και την ανάθεση της αντίδρασης σε κάποιων αόρατο τρίτο που θα αγωνιστεί αντ' αυτής...