Του Γ. Λακόπουλου : Αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε ακούσει τον Γιώργο Προβόπουλο…

Είναι ο βασικός κανόνας σε μια διαπραγμάτευση: αν είσαι το αδύναμο μέρος και σου κάνουν την πρώτη προσφορά πάρτη αμέσως- η δεύτερη θα είναι χειρότερη.
Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας τον αγνόησε. Και τώρα βρίσκεται στο έλεος των εταίρων .

Τους αντιμετώπισε ως δανειστές εξ αρχής με συνέπεια να τον αντιμετωπίζουν και οι

ίδιοι πλέον ως δανειζόμενο.

Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι η διαπραγματευτική στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης κατέρρευσε. Πριν από όλα γιατί στηρίχθηκε σε λάθος παραδοχές: ότι η Ευρωζώνη θα διαλυθεί χωρίς την Ελλάδα, και ότι η χώρα μπορεί να αλλάξει γεωπολιτικό στρατόπεδο. Αρά έχει περιθώριο να μπλοφάρει. Η άγνοια, οι προκαταλήψεις και η έλλειψη σχεδίου λείαναν το δρόμο προς την αποτυχία.

Προτού κλείσει το πρώτο εξάμηνο από την εκλογική νίκη της η κυβέρνηση πέφτει θύμα της δικής της μπλόφας. Ο Πρωθυπουργός θα αποδεχθεί τελικά κατ’ ανάγκη ένα πακέτο που δεν θα μοιάζει σε τίποτε με τις προεκλογικές υποσχέσεις του- τη χρηματοδότηση των οποίων προσπάθησε να αναγορεύσει σε υποχρέωση των Ευρωπαίων και υποκατάστατο των Συνθηκών.

Λίγο πριν τις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας είχε συμβουλευθεί μεταξύ άλλων και τον πρώην διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργο Προβόπουλο για την τακτική του έναντι των δανειστών.

Λέγεται ότι η συμβουλή που πήρε ήταν απλή: βάλε αμέσως όλα τα θέματα στο τραπέζι, πάρε όσο περισσότερα μπορείς τώρα που είναι έτοιμοι να σου δώσουν και συνέχισε τις μεταρρυθμίσεις για να τους έχεις μαζί σου στις επόμενες φάσεις.

Δεν τον άκουσε. Είτε γιατί δεν μπορούσε να επιβάλει αυτή τη γραμμή στο κόμμα και την κυβέρνησή του, είτε γιατί πίστεψε ότι η θεωρία των κόκκινων γραμμών θα αποδώσει, άπλωσε στο χρόνο τη διαπραγμάτευση .

Εκ παραλλήλου έριξε το βάρος του στην εσωτερική ρητορική του < δεν κάνουμε πίσω >. Ακόμη και τώρα που άρχισε να κάνει πίσω , η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθεί να παρουσιάσει την εξέλιξη των πραγμάτων ως αποτέλεσμα των δικών του χειρισμών.

Απόδειξη η τεράστια απόκλιση ανάμεσα στην πληροφόρηση που διακινεί η κυβέρνηση στην Ελλάδα και στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου.

Η αλήθεια είναι ότι στην < πολιτική διαπραγμάτευση>, που επεδίωξε η κυβέρνηση της ζητούν πλέον πολλά και δεν της δίνουν τίποτε. Επίκειται συμφωνία, αλλά όχι με βάση τις ελληνικές θέσεις.

Η κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και η αντιπολίτευση όχι μόνο δεν τη βοηθάει , αλλά το γλεντάει χαιρέκακα. Αν δει κανείς αυτές τις ημέρες τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο – που ανοιχτή την περίφημη 5η αξιολόγηση για να μη χάσουν ψήφους και να τη λουστεί ο Τσίπρας- κάνουν πάρτι .

Από κοντά κι ο Θεοδωράκης που ψηφίζει με τα τέσσερα και με κλειστά μάτια. Από εθνική συνεννόηση αυτή τη δύσκολη στιγμή καλά πάνε. Βλάπτουν μαζί τη Συρία το ίδιο.

Υστέρα από το σοκ της πρότασης των θεσμών, την ομοβροντία της θεσμικής Ευρώπης – Γιούνκερ, Σούλτς, Τούσκ- κατά του Πρωθυπουργού προσωπικά , υπάρχει μόνο ο δρόμος της άτακτης υποχώρησης . Η δεύτερη πρόταση είναι όντως χειρότερη και δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την αποδοχή τους – με τα μέτρα και τους φόρους της.

Ότι στην Αθήνα κάποιοι από τους υπουργούς συνεχίζουν τις μαγκιές και κάποιοι κυβερνητικοί βουλευτές πρωτοστατούν σε μονομερείς νομοθετικές πρωτοβουλίες δεν ενδιαφέρει κανέναν Ουδείς ασχολείται με όσα λέει ο Βαρουφάκης, ο Καμένος και τα άλλα τα παιδιά του καλόγηρου Σαμουήλ στα ελληνικά κανάλια- απλώς αποδυναμώνουν την προσπάθεια του Πρωθυπουργού στα διαπραγματευτικά τραπέζια.
Αλλωστε ποιος να δώσει σημασία σε έναν υπουργό Οικονομικών που δεν έχει ιδέα για τη διαπραγμάτευση αφού στη θέση του βρίσκονται ο Παππάς με τον Τσακαλώτο- και είναι απορίας άξιο γιατί δεν έχει παραιτηθεί ακόμη.

Με ένα κόμμα <ότι του φανεί του Λωλοστεφανή>, με μια κοινοβουλευτική ομάδα < τρεις λαλούν και δυο χορεύουν>  και με υπουργούς που ζουν το μύθο τους στα τηλεπαράθυρα <και την Άρτα φοβερίζουν> – σε διαφορετική γραμμή από τον Πρωθυπουργό,σαν να υπάρχουν δύο κυβερνήσεις- το αστέρι του Αλέξη Τσίπρα θα αρχίσει σε λίγο να χάνει τη λάμψη του.

Καθώς ο Πρωθυπουργός είναι το μόνο ανθεκτικό υλικό αυτής της περίεργης κυβέρνησης, η διέξοδός του είναι να φύγει μπροστά: να πάρει η συμφωνία, να μιλήσει με ειλικρίνεια στους πολίτες και αν είναι ανάγκη να στήσει κάλπες για να αφήσει πίσω του ότι τον κρατάει δεμένα στο λιμάνι μιας πολιτικής πρακτικής που δεν αποδίδει – στερώντας και από τη Ζωή τη χαρά της προεδρίας σε επιτροπές που διευθύνει μόνη της , έχοντας βγάλει και μόνη της τα συμπεράσματά τους. .

Άλλωστε ήταν εξ αρχής ολοφάνερο ότι ο Τσίπρας κάνοντας τον καλό Σαμαρείτη με την κατάσταση που παρέλαβε δεν είχε ελπίδα. Γιατι όπως έλεγε η ιέρεια της ευρωπαϊκής πολιτικής Μάργκαρετ Θάτσερ : < Ο καλός Σαμαρείτης, δεν ήταν μόνο καλός- είχε και λεφτά>.