«Σε μια κοινωνία με αριστερά αντανακλαστικά μόνο μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις και επώδυνα μέτρα». «Η καρδιά του Έλληνα χτυπά αριστερά». «Εμείς οι Νεοδημοκράτες οφείλουμε να αντιπαλέψουμε την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστερας». Μη μου πείτε ότι τα ακούτε για πρώτη
φορά. Αυτά τα βαρύγδουπα, ολίγον τι αντιφατικά και συνεχώς αναπαραγόμενα από πολλούς και διαφορετικούς πομπούς έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την παραδοχή μιας υποτιθέμενης έμφυτης ροπής του Έλληνα ψηφοφόρου προς την αριστερή ιδεολογία.
Είναι, όμως, πράγματι έτσι τα πράγματα; Είναι στ’ αλήθεια οι πολιτικές μας προτιμήσεις τόσο αριστερές; Και τέλος πάντων: τι είναι αριστερό σήμερα, 25 χρόνια έπειτα από την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ και την καταφανή αποτυχία του κεντρικά διευθυνόμενου μοντέλου οργάνωσης;
Αριστερό –στη μετακομμουνιστική εποχή- είναι ό,τι προστατεύει τον αδύναμο, στοχεύει στη μείωση των ανισοτήτων και συμβάλλει στην παροχή ίσων ευκαιριών.
Σε μια χώρα, λοιπόν, που η ανεργία κινείται στο 25 – 30% και η κυβέρνηση επιλέγει να αυξήσει τη φορολογία διώχνοντας επενδύσεις που θα έδιναν δουλειά στους πλέον ευάλωτους της κοινωνίας, τους ανέργους αντί να περικόψει επαρκώς δαπάνες και προνόμια συντεχνιών –βλέπε αμυντικές δαπάνες και προνόμια ΔΕΚΟ- πώς ακριβώς ψαλιδίζονται οι ανισότητες και με ποιόν τρόπο προστατεύονται οι αδύναμοι;
Εδώ κι αρκετές δεκαετίες όλα τα κόμματα του προοδευτικού χώρου υιοθέτησαν πελατειακές, αντιθεσμικές αντιλήψεις ταυτίζοντας την Αριστερά με την αναξιοκρατία και το κομματικό κράτος
Μα η επιβολή φόρων δεν είναι αναπόσπαστο στοιχείο της αντζέντας κάθε αριστερού ή σοσιαλδημοκρατικού κόμματος διεθνώς; Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ναι. Διότι λειτουργεί ως αναγκαίο εργαλείο μεταφοράς πόρων από πάνω προς τα κάτω με τη χρηματοδότηση δομών πρόνοιας. Όταν, όμως, χάνεται κάθε μέτρο στο ύψος της φορολογίας, η ανεργία «χτυπάει κόκκινο» και παράλληλα ορισμένες κοινωνικές ομάδες παραμένουν ανέγγιχτες, το μόνο αποτέλεσμα είναι το απότομο βάθεμα του κοινωνικού χάσματος.
Αλλά υπάρχουν και χειρότερα! Εδώ κι αρκετές δεκαετίες όλα τα κόμματα του προοδευτικού χώρου υιοθέτησαν πελατειακές, αντιθεσμικές αντιλήψεις ταυτίζοντας την Αριστερά με την αναξιοκρατία και το κομματικό κράτος. Με φαινόμενα δηλαδή που όχι απλώς αντιστρατεύονται κάθε αγώνα για ισότητα ευκαιριών αλλά αποτελούν χαρακτηριστικά ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Και φυσικά οι πρακτικές αυτές δεν είναι ούτε αριστερές ούτε δεξιές· δεν έχουν σχέση με κάποια ιδεολογία. Είναι πρακτικές αναχρονιστικές, μικρονοϊκές και βαθιά αντιδημοκρατικές με κυρίαρχο στόχο το «γάντζωμα» στην εξουσία.
Μόνο που ιστορικά, από τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους και ιδίως μετά τον εμφύλιο, ήταν κατά βάση οι συντηρητικές παρατάξειςπου τις εισήγαγαν, τις εξέθρεψαν και τις υπερασπίστηκαν, επιδιώκοντας την περιθωριοποίση των πολιτικών τους αντιπάλων μέσω του απόλυτου ελέγχου της κρατικής εξουσίας.
Πόσο άδικο είναι, επομένως, οι αποκαλούμενοι αριστεροί να φορτώνουν στην Αριστερά –ή ακόμα και στην Κεντροαριστερά- αμαρτίες από τις οποίες και η ίδια η Αριστερά υπέφερε στο παρελθόν; Και πόσο ντροπιαστικό να συναλλάσσεται μια αριστερή –υποτίθεται- κυβέρνηση με τρομοκράτες και να στήνει παρακρατικούς μηχανισμούς θυμίζοντας για άλλη μια φορά το χειρότερο πρόσωπο της μετεμφυλιακής Δεξιάς;
Συνεπώς, η ασέβεια προς τους θεσμούς, η κομματικοποίηση της Διοίκησης, η αναξιοκρατία κι εν τέλει η διόγκωση του κράτους και η υπερφορολόγηση, ως αναπόδραστο επακόλουθο των παραπάνω, που ευθύνονται για πολλά από τα δεινά μας, δεν είναι συμπτώματα της λεγόμενης ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς.
Το αντίθετο! Έχουν τις ρίζες τους στον συντηρητισμό και την πολιτισμική καθυστέρηση της ελληνικής κοινωνίας. Στην αδυναμία μας να λειτουργήσουμε ως ανεξάρτητοι πολίτες – μέλη του κοινωνικού συνόλου που σέβονται το κράτος δικαίου και τους κανόνες του και στη συνήθειά μας να προσεγγίζουμε τις προκλήσεις της καθημερινότητας ως μέλη κάποιας κοινοτήτας – φατρίας με δικούς της «νόμους» και ιεραρχία. Αλλά και στην αδυναμία μας να σκεφτούμε κριτικά και να αμφισβητήσουμε τις καθεστηκυίες αυτές αντιλήψεις και τα στερεότυπα που μας κρατούν στάσιμους. Το αποτέλεσμα; Η ανομία, το στήσιμο παραθεσμικών δομών και η ανορθολογική διαχείριση των προβλημάτων εξαιτίας εμμονών και ιδεοληψιών.
Κι αν από το ’74 και μετά κόμματα ή πρόσωπα που δήλωναν προοδευτικά ανέχθηκαν ή γιγάντωσαν αυτές τις νοοτροπίες είτε υπό το φόβο του πολιτικού κόστους είτε επειδή –εκμεταλλευόμενοι τους αγώνες και τις διώξεις του χώρου αυτού- εξυπηρετούσαν ευκολότερα τα παλαιοκομματικά τους σχέδια φορώντας αριστερό «φερετζέ», αυτό δεν σημαίνει πως οι πρακτικές αυτές κατέστησαν αριστερές ούτε πως η Αριστερά απέκτησε ουσιαστική ιδεολογική ηγεμονία στη χώρα μας. Είναι οι αντιδραστικού χαρακτήρα αντιλήψεις που κυριαρχούν –δυστυχώς- στη συμπεριφορά μας. Και αυτές πρέπει να πολεμήσουμε αν θέλουμε να ξεκολλήσουμε από το τέλμα.
thetoc
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου