Σε πρόσφατο άρθρο του («Από την κρίση στην ανάκαμψη», εφημερίδα «Τα Νέα», 9 Ιουνίου 2018), ο Γιώργος Αλογοσκούφης, ο άνθρωπος που με περισσή αλαζονεία μιλούσε κάποτε για «θωρακισμένη οικονομία», ομολόγησε ότι η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή υπήρξε αναποτελεσματική.
Παλαιότερα,, ο ίδιος ο κ. Αλογοσκούφης είχε αποδώσει την πολιτική ευθύνη για αυτή την κραυγαλέα αναποτελεσματικότητα στον πολιτικό του προϊστάμενο, λέγοντας ότι αρκετές φορές πρότεινε στον τότε πρωθυπουργό να ληφθούν μέτρα, αλλά σταθερά η απάντησή του ήταν: «Γιώργο, άστο γι’ αργότερα».
Αυτή την φορά, ο κ. Αλογοσκούφης περιγράφει με ψυχρούς, τεχνοκρατικούς όρους την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής που χάραξε και εφάρμοσε κατ’ εντολή του Κώστα Καραμανλή.
Όπως γράφει ο κ. Αλογοσκούφης:
Οι δημοσιονομικές ανισορροπίες και το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας εντάθηκαν αμέσως μετά την ένταξη στη ζώνη του ευρώ.
Ωστόσο, και για τα πρώτα δέκα χρόνια, η ελληνική οικονομία κατόρθωσε να απολαύσει ταχύτερη οικονομική ανάπτυξη συνδυασμένη με χαμηλό πληθωρισμό.
Η ταχύτερη αυτή ανάπτυξη ήταν αποτέλεσμα της ανόδου τόσο των επενδύσεων όσο και της κατανάλωσης, λόγω της σημαντικής μείωσης των επιτοκίων που επέφερε η συμμετοχή στην ευρωζώνη.
Από την άλλη, η διεύρυνση της διαφοράς επενδύσεων – αποταμιεύσεων οδήγησε νομοτελειακά σε πρωτοφανή διεύρυνση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών, κάτι που αγνοήθηκε σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας πριν από την κρίση, λόγω του ότι ο εξωτερικός δανεισμός γινόταν σε ευρώ.
Επιπλέον, από τη στιγμή της ένταξης η πολιτική χαλάρωσε, και εντάθηκαν τόσο οι δημοσιονομικές ανισορροπίες, όσο και το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας.
Η σταθεροποιητική προσπάθεια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 υπήρξε και αυτή ανεπαρκής και βραχύβια, με αποτέλεσμα το 2010, μετά τη μεγαλύτερη μεταπολεμική διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση, η Ελλάδα να υπάρξει το πρώτο θύμα μιας κλασικής κρίσης εμπιστοσύνης και εξωτερικού δανεισμού στην ευρωζώνη, η οποία βεβαίως επηρέασε και τις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Από την αλαζονεία στην ομολογία…
Αυτή η ομολογία έχει τεράστια αξία, γιατί έρχεται από τον άνθρωπο που, ακόμη και όταν όλοι οι σοβαροί παρατηρητές προειδοποιούσαν για τον επερχόμενο εκτροχιασμό της ελληνικής οικονομίας, επιχειρούσε να τους διαψεύσει και να πείσει ότι, δήθεν, η οικονομία ήταν θωρακισμένη και το τρομακτικό έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών ήταν… αναπτυξιακή ευλογία, επειδή οφειλόταν, δήθεν, σε αυξημένες εισαγωγές λόγω των υψηλών επενδύσεων!
Είναι χαρακτηριστικό ότι, τον Απρίλιο του 2007, η Τράπεζα της Ελλάδος, με την έκθεσή της για τη νομισματική πολιτική, προειδοποιούσε με απόλυτη σαφήνεια για τον επερχόμενο εκτροχιασμό, τονίζοντας ότι το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών έφθασε το 12,1% του ΑΕΠ το 2006.
Ανάλογες ήταν, εκείνη την εποχή, οι προειδοποιήσεις από την Κομισιόν και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με τον Γιώργο Αλογοσκούφη να αρνείται σταθερά να αναγνωρίσει τα βαθύτατα προβλήματα της οικονομίας και να δηλώνει ότι η διεύρυνση του ελλείμματος στο ισοζύγιο σχετιζόταν με τις αυξημένες εισαγωγές κεφαλαιουχικού εξοπλισμού από επενδυτές.
Τον Μάιο του 2008, όταν οι “Financial Times” δημοσίευσαν (προφητικό…) άρθρο που προκάλεσε αίσθηση στους διεθνείς οικονομικούς κύκλους, με τίτλο «Ελλάδα: Τέλος εποχής για την ισχυρή ανάπτυξη», ο Γιώργος Αλογοσκούφης είχε απαντήσει με μια άκρως αλαζονική επιστολή, δια της οποίας και πάλι επιχειρούσε να υποβαθμίσει την εκρηκτική αύξηση στο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και να διαψεύσει την πρόβλεψη της εφημερίδας (που όλοι, δυστυχώς, γνωρίζουμε ότι επιβεβαιώθηκε) για απότομη επιβράδυνση της ανάπτυξης και μετανάστευση ελληνικού εργατικού δυναμικού, για πρώτη φορά από τη δεκαετία του ’60.
Το ξεχείλωμα των ελλειμμάτων
Η παταγώδης αποτυχία της δήθεν εξυγιαντικής δημοσιονομικής διαχείρισης της κυβέρνησης Καραμανλή, που όλοι θυμόμαστε ότι άρχισε με το φιάσκο της απογραφής, που καταρράκωσε τη διεθνή αξιοπιστία της χώρας, φαίνεται αν αναγνώσει κανείς τα στοιχεία της Eurostat για τα ελλείμματα, όπως αυτά οριστικοποιήθηκαν μετά την αποκάλυψη των τεράστιων λογιστικών αλχημειών, που γίνονταν συστηματικά και μεθοδικά από το υπουργείο Οικονομικών και την Στατιστική Υπηρεσία.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε έστω μία χρονιά, από τότε που η Δεξιά ανέλαβε τη διακυβέρνηση, όπου το έλλειμμα να πλησίασε, έστω, το ευρωπαϊκό όριο του 3%.
Το 2005, το έλλειμμα ήταν υπερδιπλάσιο του ανώτατου ορίου, φθάνοντας το 6,2% του ΑΕΠ.
Το 2006, με την οικονομία σε επιτήρηση (διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος), η κυβέρνηση Καραμανλή πέτυχε να μειώσει το έλλειμμα στο… 5,9% (και πάλι σχεδόν διπλάσιο ποσοστό του επιτρεπόμενου από το Σύμφωνο Σταθερότητας).
Το 2007, το έλλειμμα διογκώθηκε πάλι, φθάνοντας στο 6,7% του ΑΕΠ, ενώ ο Κώστας Καραμανλής είχε οδηγήσει, τον Σεπτέμβριο, τη χώρα σε εκλογές, επικαλούμενος το εθνικό θέμα της οικονομίας και της κατάρτισης του προϋπολογισμού.
Από το 2008, η κατάσταση τέθηκε εκτός ελέγχου, με το έλλειμμα να εκτινάσσεται στο 10,2%, ενώ το 2009, όπως είναι γνωστό, ξεπέρασε και το 15%, φέρνοντας τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
«Μαύρη» ανάπτυξη και δομημένα ομόλογα
Ποια ήταν τα εξυγιαντικά μέτρα που έλαβαν Καραμανλής και Αλογοσκούφης εκείνη την περίοδο;
Ίσως η γελοία προσπάθεια διεύρυνσης του ΑΕΠ με προσθήκη εισοδημάτων της «μαύρης οικονομίας», που δήθεν θα αύξαναν το εθνικό εισόδημα κατά 25%, λύνοντας το πρόβλημα του υπερβολικού ελλείμματος και του χρέους από την πλευρά του παρονομαστή.
Η Eurostat απέρριψε, βέβαια, εκείνες τις παράλογες θεωρίες και δέχθηκε αύξηση μόλις κατά 9,6%, αλλά στους διεθνείς οικονομικούς κύκλους η ελληνική οικονομική πολιτική γελοιοποιήθηκε, με δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για «ανάπτυξη με πορνεία και ναρκωτικά».
Ίσως να αποτέλεσε, επίσης, εξυγιαντική προσπάθεια η επιχείρηση κρυφού δανεισμού του Δημοσίου από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων με δομημένα ομόλογα, που έδωσε και την ευκαιρία σε ημετέρους της εποχής να αποσπάσουν υπερβολικές προμήθειες.
Ανικανότητα ή σχέδιο;
Όλα αυτά θα ήταν αστεία, αν δεν είχαν τραγικές συνέπειες για τη χώρα και τεράστιο κόστος για τους πολίτες
. Δυστυχώς, στην καλύτερη εποχή για τη χώρα, όταν επιτυγχάνονταν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και η αγορά ομολόγων παρείχε δάνεια με επιτόκια λίγο υψηλότερα από τα γερμανικά, η κυβέρνηση κλώτσησε μια σπάνια ευκαιρία για να επιτευχθεί δημοσιονομική εξυγίανση και να διορθωθούν διαρθρωτικά προβλήματα, ώστε πραγματικά να φθάναμε στη θωράκιση της οικονομίας, πριν την παγκόσμια κρίση του 2008.
Οφειλόταν αυτό, άραγε, μόνο σε παροιμιώδη ανικανότητα του διδύμου Καραμανλή – Αλογοσκούφη και του πολιτικού προσωπικού της Δεξιάς;
Δυστυχώς, όχι!
Όλοι έχουν πλέον αντιληφθεί ότι το πολιτικό σχέδιο Καραμανλή είχε ως στόχο την παλινόρθωση του πελατειακού κράτους της Δεξιάς, με αλόγιστες παροχές και προσλήψεις, αλλά και την απροκάλυπτη λεηλασία δημόσιου πλούτου από επιχειρηματικά τζάκια προσκείμενα στην Νέα Δημοκρατία.
Για να το πούμε αλλιώς: ο Κώστας Καραμανλής «ξετίναξε» τη χρυσή πιστωτική κάρτα που εξασφάλισε η χώρα μπαίνοντας στην ευρωζώνη για να εδραιώσει την πολιτική ηγεμονία της Δεξιάς!
Τώρα που ο «τσάρος» της Οικονομίας της εποχής Καραμανλή ομολογεί ότι η οικονομική πολιτική που ασκήθηκε ήταν εντελώς αναποτελεσματική, ο Κώστας Καραμανλής δεν έχει πια την πολυτέλεια να κρύβεται.
Κρυπτόμενος δεν δοξάζεται, για να θυμηθούμε τη φράση του Γεωργίου Παπανδρέου.
Όσο καλόπιστα και αν προσεγγίσει κανείς την πολιτική των κυβερνήσεών του, ο Κώστας Καραμανλής έχει βαρύτατες ευθύνες για μια οικονομική καταστροφή ιστορικών διαστάσεων και οφείλει να απολογηθεί στον ελληνικό λαό.
Έστω και με τον κίνδυνο να «γελοιοποιηθεί εμφανιζόμενος»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου