Δημήτρης Σακελλάρης : ΠαΝ.Δ.ημία και δικαιώματα

Η σημερινή πανδημία μάς εφοδίασε με χρήσιμα συμπεράσματα. Αρχικά αποδείχθηκε η αξία των ισχυρών δημόσιων συστημάτων υγείας παγκοσμίως και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η αναγκαιότητα αμοιβαιοποίησης του χρέους που διογκώνεται εντός μιας κρίσης. Τέλος, αναδείχθηκε η ανάγκη, σε περιόδους που για υγειονομικούς λόγους επιβάλλεται η κοινωνική αποστασιοποίηση, να θωρακίζεται η Δημοκρατία. Γιατί, ιδιαίτερα στη χώρα μας, τα μέτρα περιορισμού της κίνησης των πολιτών αξιοποιήθηκαν από την κυβέρνηση της Ν.Δ. για να επιδείξει έναν πρωτοφανή αυταρχισμό.

Ο κυβερνητικός αυταρχισμός εμφανίζεται με πολλά πρόσωπα. Είναι τα ομαδικά πυρά από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ απέναντι σε όποιον, πρόσωπο ή κόμμα, ασκεί κριτική στην κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της πανδημίας αλλά και της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που την ακολουθεί. Οποιος ψέγει τη Ν.Δ., καθώς δεν πράττει τα αυτονόητα για να αντιμετωπίσει το δεύτερο κύμα του ιού, είναι από αρνητής των μέτρων προστασίας μέχρι λαϊκιστής.

Οποιος ζητά μέτρα στήριξης κοινωνικών ομάδων που λόγω συνθηκών είναι πιο ευάλωτες στον ιό, είτε είναι άστεγοι είτε πρόσφυγες είτε φυλακισμένοι, είναι από «περίεργος» μέχρι ύποπτος. Οποιος διεκδικεί μέτρα οικονομικής ενίσχυσης και όχι νέα δάνεια για τον κόσμο της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, αλλά και γενναία στήριξη στον κόσμο της εργασίας, πιστεύει σε λεφτόδεντρα. Οσοι ζητούν να δημοσιοποιηθούν τα πρακτικά της επιτροπής των λοιμωξιολόγων για να γνωρίζει το σύνολο των πολιτών πού τελειώνει η επιστημονική και πού αρχίζει η κυβερνητική ευθύνη, θεωρούνται αμετροεπείς.


Ο αυταρχισμός μπορεί, επίσης, να έχει και τον χαρακτήρα συγκεκριμένων νομοθετικών παρεμβάσεων που στο όνομα των έκτακτων συνθηκών ψηφίζονται εσπευσμένα και χωρίς την απαραίτητη διαβούλευση. Σε μια περίοδο απαγόρευσης των μαζικών διαδηλώσεων λόγω καραντίνας. Σε αυτήν την περίπτωση οι κυβερνώντες αξιοποιούν τον κορονοϊό ως ευκαιρία για να προχωρήσουν σε μια βίαιη αναδιάρθρωση της οικονομίας υπέρ των λίγων ισχυρών και της αγοράς εργασίας, σε συνθήκες χειρότερες των μνημονίων.

Τέλος, για μια Δεξιά που σέβεται το μετεμφυλιακό παρελθόν της, ο αυταρχισμός οφείλει να μετουσιώνεται και σε άμεση συρρίκνωση της δημοκρατίας, είτε μέσω της καταστολής είτε της φίμωσης του Τύπου. Εδώ η Ν.Δ. είναι συνεπής. Θέλουν να τελειώνουν με τη λεγόμενη ηγεμονία της Αριστεράς, λένε, αλλά στοχοποιούν ό,τι δεν τους υποτάσσεται. Η λίστα Πέτσα είναι το λιγότερο. Δημοσιογράφοι πλέον αναγκάζονται σε παραίτηση από φιλοκυβερνητικά μέσα γιατί δεν άρεσε στο Μαξίμου η κριτική ή η έρευνά τους. Εκπομπές «κόβονται».

Συμβολικές συγκεντρώσεις με τήρηση των μέσων υγειονομικής προστασίας, είτε στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είτε της δολοφονίας του Αλ. Γρηγορόπουλου, απαγορεύονται ως συναθροίσεις «άνω των τριών ατόμων» και ακολουθεί άγρια καταστολή. Συμβολική κίνηση διαμαρτυρίας, έξω από το μέγαρο Μαξίμου, τριών εκπροσώπων από τον κλάδο του επισιτισμού οδηγεί στη σύλληψή τους. Αίρουν σε βουλευτή την ασυλία της εξαιτίας όσων ανέφερε από το βήμα της Βουλής.

Η νέα γενιά στοχοποιείται, γειτονιές μετατρέπονται σε κατεχόμενη ζώνη, η αστυνομική αυθαιρεσία αποτελεί καθημερινότητα. Ο αυταρχισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο μιας χρεοκοπημένης κυβέρνησης. Ισως, μετά από δεκαετίες, όταν θα κοιτάμε πίσω στα χρόνια της καραντίνας, το τελευταίο πράγμα που θα θυμόμαστε να είναι ο ιός. Θα θυμόμαστε όμως ότι αυτή η περίοδος ήταν η αρχή της συρρίκνωσης της δημοκρατίας. Και σε αυτή την εξέλιξη δεν μπορούμε να είμαστε συνένοχοι.

 

* μέλος της Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-Π

efsyn.gr