Ναι, υπήρχαν και στιγμές που οι Έλληνες έβγαιναν στους δρόμους από χαρά και περηφάνια.
Σαν σήμερα το 1987 η Εθνική Ελλάδος του Νίκου Γκάλη και των συμπαικτών του ταρακούνησε τα θεμέλια του ευρωπαϊκού μπάσκετ κατακτώντας το ευρωπαϊκό.
Σαν σήμερα το 1987 η Εθνική Ελλάδος του Νίκου Γκάλη και των συμπαικτών του ταρακούνησε τα θεμέλια του ευρωπαϊκού μπάσκετ κατακτώντας το ευρωπαϊκό.
Στο Δημοτικό Σχολείο ζήσαμε οι περισσότεροι στιγμές ανέμελες και ξέγνοιαστες, γεμάτες κέφι και παιχνίδι. Ούτε διάβασμα, ούτε άγχος για δουλειά, ούτε φόβος... Ιδιαίτερα τότε, τη δεκαετία του '80. Αν και δεν είχα ζήσει λοιπόν πίκρες και δυστυχίες, ήξερα καλά πως η 14η Ιουνίου του 1987 ήταν τότε η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου (η επόμενη ήταν η 4η Ιουλίου 2004)...
Αν εξαιρέσουμε το ευρωπαϊκό της ΑΕΚ, ο ελληνικός αθλητισμός και ιδιαίτερα ο ομαδικός δεν είχε να προσφέρει στον λαό σπουδαίες επιτυχίες. Η Εθνική Ελλάδος ήταν το 1987 μια μικρομεσαία ομάδα. Η Γιουγκοσλαβία ήταν η ντριμ τιμ. Είχε στη σύνθεσή της παίκτες από Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Μαυροβούνιο... Καταφέραμε δύο φορές, μία στους ομίλους και μία στον ημιτελικό να κερδίσουμε την ομάδα που είχε στο ρόστερ της μεταξύ άλλων τους Ντράζεν Πέτροβιτς, Ντίβατς, Κούκοτς, Ράτζα, Πάσπαλιε, Βράνκοβιτς! Η Σοβιετική Ενωση ήταν μια ομάδα - μεγαθήριο με παικταράδες από Ρωσία, Λετονία, Λιθουνία, Εσθονία (Μαρτσουλιόνις, Γιοβάισα, Βολκόφ, Κουρτινάιτς, Τσατσένκο, Τιχονένκο, Βάλτερς)...
Επιπλέον, η Ιταλία, η Ισπανία, η Γαλλία και το Ισραήλ ήταν πολύ δυνατές ομάδες με εξαιρετική προϊστορία απέναντι στην Εθνική μας. Τους Ιταλούς αποκλείσαμε στα προημιτελικά και ενώ οι «ατζούρι» προέρχονταν από το απόλυτο νικών στους ομίλους με 5-0.
Ολοι έβαλαν το λιθαράκι τους, όλοι υπερέβαλαν εαυτό για να φτάσουμε σε εκείνο τον άθλο. Ομως χωρίς τον Νίκο Γκάλη όχι μόνο δεν θα κατακτούσαμε το κύπελλο, αλλά και το μπάσκετ θα ήταν για τους Ελληνες ότι είναι σήμερα για την Τσεχία ή το Βέλγιο...
Ηταν απίστευτο το γεγονός ότι χάρη στον Γκάλη οι Ελληνες ήταν τότε φίλαθλοι και όχι οπαδοί, με αποτέλεσμα να υποστηρίζουν τον Αρη στο μπάσκετ. Την Πέμπτη το βράδυ παρακολουθούσαμε τις μάχες του απέναντι σε Μπαρτσελόνα, Σκαβολίνι, Γκιουγκοπλάστικα, Τρέισερ και πανηγυρίζαμε για τις νίκες του.
Σήμερα ορισμένοι τοποθετούν τον Διαμαντίδη πιο ψηλά από τον Γκάλη. Ηταν λάθος που μετά τον τελικό του του Φάιναλ Φορ της Βαρκελώνης ορισμένοι έγραψαν ότι ο «Διαμαντίδης ξεπέρασε τον Γκάλη». Ηταν λάθος, διότι δεν έπρεπε να μπει αυτό το δίλημμα. Οι καλύτεροι δεν πρέπει να συγκρίνονται μεταξύ τους, διότι είναι οι καλύτεροι.
Εγώ πάντως, επειδή θυμάμαι σαν χθες το 1987 και τα μαγικά του Γκάλη, ποτέ δεν θα πω ότι κάποιος Ευρωπαίος τον ξεπέρασε. Ισως να μην έπαιζε άμυνα, ίσως δεν έκλεβε, ίσως να μην έπαιρνε ριμπάουντ, αλλά ούτε ο Μαραντόνα σούταρε με το δεξί, ούτε έκανε τάκλιν, ούτε έβαζε γκολ με κεφαλιά...
Ο Νίκος Γκάλης ήταν ένας και μοναδικός. Και οι υπόλοιποι θα βάλουν σε όλοι τους την καριέρα το πολύ 2-3 φορές τα απίστευτα εκείνα καλάθια που ο Γκάλης έβαζε σε κάθε αγώνα! Και ήταν αυτός που μας έκανε να παίρνουμε στο σχολείο εκτός από τα βιβλία και την πορτοκαλί μπάλα με τα... σπυριά. Κι όσο κι αν είμαι ποδοσφαιρόφιλος, όσο κι αν λατρεύω το ποδόσφαιρο, όσο κι αν το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου, ο Νίκος Γκάλης θα παραμείνει πάντα το είδωλό μου.
Θυμάμαι αμέσως μετά τον τελικό σε κάθε προαύλιο ελληνικού σχολείου τοποθετούνταν μπασκέτες ή αντικαθίστανται οι προηγούμενες που είχαν σκουριάσει και είχαν σπασμένο ταμπλό.
Θυμάμαι ότι όλοι προσπαθούσαμε στα διαλείμματα ή στην ώρα της γυμναστικής να μιμηθούμε τις κινήσεις και τα σπασίματα μέσης του Γκάλη. Εκείνοι που είχαμε το μικρόβιο του δημοσιογράφου από τότε, κάναμε την περιγραφή του τελικού και ιδιαίτερα τις βολές του Αργύρη Καμπούρη ή το καλάθι του Γκάλη ανάμεσα στα 4 μεγαθήρια των Σοβιετικών.
Θυμάμαι ότι η PANINI έβγαλε για πρώτη φορά άλμπουμ με αυτοκόλλητα για το μπάσκετ...
Βλέποντας στο youtube ολόκληρο τον τελικό (το βίντεο έχει επισυναπτεί μαζί με το άρθρο), ένιωσα την καρδιά μου να πάλλεται με τον ίδιο ρυθμό με τότε, όταν είδα στο τελευταίο δευτερόλεπτο της κανονικής διάρκειας το καλάθι των Σοβιετικών που θα τους χάριζε το κύπελλο. Μας πήρε τότε μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να διαπιστώσουμε ότι ήταν εκπρόθεσμο και δεν το μέτρησε η γραμματεία. Οι δύο βολές του Καμπούρη πανηγυρίστηκαν σαν τα γκολ της Εθνικής στο ευρωπαϊκό του 2004 και το άστοχο τρίποντο του Γιοβάισα στη λήξη της παράτασης μου χάρισε την ευκαιρία να βγω στους δρόμους και στις πλατείες και να πανηγυρίσω ξέφρενα μαζί με τους υπόλοιπους συμπατριώτες μου σε όλο τον κόσμο και κάτω από τον ρυθμό του "Final countdown". Και βέβαια μου έδωσε τη δυνατότητα να θυμάμαι και να διηγούμε σήμερα εκείνη την εμπειρία, 24 ολόκληρα χρόνια μετά...
Και για να είναι ακόμα πιο αγνές, αθώες και πολύτιμες οι στιγμές εκείνες, παρατήρησα ότι καθόλη τη διάρκεια του τελικού δεν ακούστηκε κανένα υβριστικό σύνθημα από την κερκίδα. Το πιο βαρύ ήταν «εδώ θα γίνει ο τάφος σας». Επίσης, όπως θα δείτε στο βίντεο, η ΕΡΤ συνδέθηκε αμέσως μετά τον τελικό με την ασφαλέστατη τότε πλατεία Ομονοίας στην οποία υπήρχε ακόμη ο γυάλινος δρομέας!
Αδίκησα τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Φάνη Χριστοδούλου, ο οποίος υπήρξε ένας από τους πιο ολοκληρωμένους ευρωπαίους παίκτες και τα υπόλοιπα παιδιά, τους Φασούλα, Ανδρίτσο, Καμπούρη, Φιλίππου, Ιωάννου, Ρωμανίδη, Σταυρόπουλο, Λινάρδο, καθώς και τον κόουτς Κώστα Πολίτη. Παρακαλώ συγχωρέστε αν το μισό άρθρο είναι αφιερωμένο στον Νίκο Γκάλη. Ομως σήμερα, στα 32 μου χρόνια, ο αθλητής αυτός μου προκαλεί τα ίδια συναισθήματα και την ίδια συγκίνηση όπως τότε, στα 8 μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου