362 π.Χ.— (και 4/7) Η έν Μαντινεία μάχη, καθ’ ην ό Επαμεινώνδας ενίκησε τούς Σπαρτιάτας, μεθ’ ών συνέπραττον καί οί Αθηναίοι. Κατά τήν τελικήν φάσιν τής μάχης, ό Επαμεινώνδας, προμαχών όπως πάντοτε, εδέχθη βαρύτατον τραύμα είς τό στήθος μέ ακόντιον. Οι ιατροί πού εξήτασαν τό τραύμα απεφάνθησαν ότι μόλις θά εξήγετο έξ αυτού ή σιδηρά αιχμή τού ακοντίου, πού συνεκράτει τήν αιμορραγίαν, ό τραυματίας θά απέθνησκε. Ο Επαμεινώνδας τούς ήκουσεν ατάραχος καί, καλέσας τούς συνεργάτας του, έδωκε είς αυτούς τάς τελευταίας οδηγίας του. Ετράβηξε κατόπιν μέ τά χέρια του τήν αιχμήν καί τήν έβγαλε. Είς φίλον του, όστις τού παρετήρησεν ότι αποθνήσκει άτεκνος, απήντησε : «Όχι, διότι αφήνω πίσω μου δύο θυγατέρας, τήν έν Λεύκτροις καί τήν έν Μαντινεία μάχην».
