Το θαύμα του ’90 – Επενδυτής, Sportime και Planet
Ο ρεθυμνιώτης Μιχάλης Ανδρουλιδάκης, οικονομικός συντάκτης της ΕΡΤ στα πρώτα του βήματα, πέτυχε να δημιουργήσει δύο από τα πλέον ανατρεπτικά εκδοτικά εγχειρήματα της δεκαετίας του ’90, τον Επενδυτή και το Sportime.
Αμφότερα εγκαινίασαν μία νέα μέθοδο και προσέγγιση στο χώρο της έντυπης ενημέρωσης της χώρας. Από τη μία, το Sportime υπήρξε το πρότυπο για την εξέλιξη του αθλητικού τύπου στην Ελλάδα. Από την άλλη, ο Επενδυτής ήταν η εφημερίδα που η αγορά της κάθε Σάββατο προσέδιδε ξεχωριστό prestige στον αναγνώστη, αποτελώντας, ίσως, το Symbol της ευδαίμονος νέο-ελληνικής αμεριμνησιάς.
Ο Ανδρουλιδάκης λοιπόν, με τις δύο εφημερίδες και το ραδιοφωνικό σταθμό Planet, τίναξε την -εκδοτική και ενημερωτική- μπάνκα στον αέρα, καθιστάμενος το «παιδί-θαύμα» των ελληνικών media των τελών της δεκαετίας του ΄90, καθώς και των αρχών της επόμενης.
Media, real estate και Εξουσία
Σε μία χώρα που στο «λυκόφως» της δεκαετίας του ’90 τροφοδοτούνταν μία «φούσκα» που αρχικά «έσκασε» ως χρηματιστηριακή κατάρρευση και στη συνέχεια, αφού ανατροφοδοτήθηκε με άλλους όρους για 10 περίπου χρόνια, οδήγησε στη συνολική οικονομική κατάρρευση του 2010, ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης είχε την ευκαιρία να αποδείξει πόσο εύκολα το ταλέντο και η ευνοϊκή συγκυρία επιτρέπουν, ορισμένες φορές, να «μεσουρανείς».
Αφού Επενδυτής και Sportime είχαν ήδη… απογειωθεί, ενώ και ο Planet αναδεικνυόταν ως η νέα ραδιοφωνική δύναμη, ο Ανδρουλιδάκης, την άνοιξη του 1997, προσέφερε… σε κουπόνια, το «ελληνικό όνειρο», ένα σπίτι. Για τη ακρίβεια… πολλά σπίτια, αφού η Εξουσία του έδινε 20.000 μεζονέτες μισοτιμής μέσα από ένα συνδυασμό κουπονιών, κλήρωσης και κάποιων χιλιάδων δραχμών σε μετρητά. Αυτή η ιστορία κράτησε πολύ καιρό, με αποτέλεσμα την εκδοτική εκτόξευση της εφημερίδας, την κατάρριψη πολλών αναγνωστικών ρεκόρ, ασφαλώς βέβαια και την αθρόα ροή διαφημιστικών πακέτων.
Όπως τελικά αποκαλύφθηκε το 1999, το… όνειρο παρέμεινε όνειρο. Τα κουπόνια στηρίζονταν σε μία πρακτική εξαπάτησης, οι μεζονέτες έγιναν «καπνός», το αναγνωστικό κοινό εγκατέλειψε την εφημερίδα, τα έσοδα καταποντίστηκαν και κάπως έτσι το 2001 η εφημερίδα ανέστειλε την έκδοσή της.
Βέβαια, από το 1999 έως και το 2001, η Εξουσία άλλαξε… ύφος, χρώμα, πολλά στελέχη κ.ά με σκοπό να συσταθεί, όπως αναφέρεται στον press@κια του Νίκου Μποζιονέλου, ο «νέος ΔΟΛ». Εν τέλει, πολλά εκατομμύρια διακινήθηκαν εκείνη την περίοδο, με το αποτέλεσμα όμως να είναι καταστροφικό.
Η Εξουσία κάποια στιγμή αποσύρθηκε, ενώ στο πλαίσιο της οικονομικής πίεσης, τα media που κατείχε ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης σταδιακά μεταβιβάστηκαν σε άλλους ιδιοκτήτες.
Η εποχή που «όλα είναι… Χρηματιστήριο»
Τότε η προσφορές της Εξουσίας στηρίζονταν στον αναπτυξιακό σχεδιασμό της Stabilton, κατασκευαστικής εταιρείας συμφερόντων Ανδρουλιδάκη, η οποία εκμεταλλεύτηκε στην έναρξη του «ράλλυ των κατασκευών», το οποίο κορυφώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Η Stabilton αργότερα συγχωνεύθηκε με τα Μακεδονικά Κλωστήρια.
Ενδεικτικά, κάποτε, την περίοδο της χρηματιστηριακής ευφορίας και της κερδοσκοπικής ανεμελιάς -περίοδο στην οποία και κλωστοϋφαντουργικές μονάδες έγιναν «χρυσές» για να μείνουν μετά από χρόνια «άνθρακες»- η μετοχή της ΜΑ.ΚΛΩ. έφθασε, σε χρόνο-ρεκόρ, να κοστίζει από 238 δραχμές, 8.900 δραχμές. Ήταν το 1999.
Αργότερα, επί προεδρίας Ανδρουλιδάκη, έπειτα από τη συγχώνευσή της με τη Stabilton, η πορεία της μετατράπηκε σταδικά σε καθοδική, με τη μετοχή να παραμένει «εγκλωβισμένη» στο Χρηματιστήριο από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, θυμίζοντας «γόρδιο δεσμό», όπως ανέφεραν σχετικά δημοσιεύματα του 2003. Τελικά, η μετοχή της Stabilton αποσύρθηκε το 2006. Ήδη τα ΜΑ.ΚΛΩ. είχαν απασχολήσει, πολύ έντονα μάλιστα, την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς και τις δικαστικές αρχές…
Χάνοντας το… Tempo
Στα χρόνια που ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης φέρεται να έστηνε το «νέο ΔΟΛ», αποφάσισε να πραγματοποιήσει την είσοδό του στον τηλεοπτικό χώρο με το κανάλι Tempo (έχει εμφανιστεί και ως New Tempo, Tempo TV). Άλλωστε η τηλεόραση, για τη σύγχρονη ελληνική κουλτούρα, είναι το επιστέγασμα της… δόξας. Δύσκολα θα μπορούσε να χαθεί αυτή η ευκαιρία.
Το παλιό New Channel περνά στον έλεγχό του. Μέσα στη γενικότερη ευφορία της εποχής, τις πολιτικές διασυνδέσεις του, την πρόσληψη πρωτοκλασάτων δημοσιογράφων, το αναρίθμητο υπαλληλικό προσωπικό, αλλά και τις πολυδάπανες εκστρατείες προβολής του τηλεοπτικού μέσου, το Tempo από κολοφώνας της δόξας, κατέληξε στο… τίποτα.
Η τηλεθέαση δεν δικαιολογεί διαφημιστικά έσοδα και σίγουρα δεν μπορεί να καλύψει αμοιβές στελεχών. Το τέλος πλησίαζε ήδη από την αρχή. Το 2002, o Ανδρουλιδάκης συλλαμβάνεται σε αυλή παρακείμενης της δικής του οικίας, κατηγορούμενος για μη καταβολή δεδουλευμένων προς τους εργαζόμενους του τηλεοπτικού σταθμού. Λέγεται ότι ο εκδότης βρέθηκε εκεί προσπαθώντας να ξεφύγει από την αστυνομία, η οποία εν τέλει τον συνέλαβε στην αυλή όπου είχε περικυκλωθεί από εργαζόμενους του.
Στην… Εξέδρα
H αλήθεια είναι ότι η μεταβίβαση της αθλητικής εφημερίδας ΕΞΕΔΡΑ των Σπορ, από το ΔΟΛ στο Μιχάλη Ανδρουλιδάκη, τον Ιούνιο του 2011, ξένισε τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», καθώς ήταν ευρέως γνωστό, ότι ο επιχειρηματίας διατηρούσε πολύ μεγάλες οφειλές προς το Ελληνικό Δημόσιο.
Τελικά, σε ό,τι αφορά την ΕΞΕΔΡΑ, η τροπή των γεγονότων ήταν η αναμενόμενη. Η αθλητική εφημερίδα εξέδωσε το τελευταίο φύλλο της στις 21 Μαρτίου 2012, δηλαδή 9 μήνες μετά την αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος.
Όπως σημειώνει o διαδικτυακός press@κιας, «ουδείς εργαζόμενος είδε τις ασφαλιστικές εισφορές του να καταβάλλονται, ουδείς έλαβε αποζημίωση ενώ οι περίπου 15 δημοσιογράφοι που είχαν απομείνει από την εποχή του ΔΟΛ (μετά τη μεταβίβαση είχαν υπογράψει σχετική σύμβαση) ουδέποτε πήραν άλλο χαρτί στα χέρια τους που να διαβεβαιώνει έστω πως εργάζονταν στην εν λόγω εφημερίδα».
Αυτά ήταν κάποια μόνο από τα στιγμιότυπα της «ζωής σαν ταινία» του πρώην εκδότη. Ζωής που τον έφερε από το λαμπερό προσκήνιο στη μίζερη εξέδρα.
Ο κατάλογος με τα «απολαυστικά» περιστατικά τους καιρούς της ευδαιμονίας, αλλά και τις δικαστικές περιπέτειες όταν η «εικόνα θόλωνε», είναι σχεδόν αμέτρητα. Πέρα όμως τόσο από το βάρος των στιγμών όταν «η αυλαία πέφτει» και μάλιστα με βιαιότητα, όσο και από τα ευτράπελα που πάντα προσφέρει μία.. παραμυθένια ζωή, η διαδρομή του Μιχάλη Ανδρουλιδάκη είναι, εν μέρει, η ηθογραφία μίας από τις «Ελλάδες» της τελευταίας 20ετίας. Μέρος των πρακτικών του αποτέλεσαν τον «ελληνικό κανόνα» για ένα σημαντικό τμήμα της εγχώριας επιχειρηματικότητας. Οι ακόμη και σήμερα εκατοντάδες από τους απλήρωτους, στο πέρασμα του χρόνου, εργαζόμενούς του, ίσως το γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους αυτό.
newpost
Παναγιώτης Σκευοφύλακας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου