Ο αθλητισμός των κάφρων

Γράφει ο Αγγελος Αθανασοπουλος

Αλήθεια, πόσες, μα πόσες φορές ήθελα να γράψω αυτό το άρθρο; Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες για το πρώτο ενικό πρόσωπο, δεν μου αρέσει να το χρησιμοποιώ. Μετά όμως από όσα έγιναν και πάλι την Κυριακή στον τελικό του Κυπέλλου μπάσκετ, νομίζω ότι δικαιούμαι να το κάνω, ώστε να εκφραστώ πιο ελεύθερα και να πάψουμε να χαϊδεύουμε αυτιά…

Ορισμένοι κάφροι και αλήτες λοιπόν, οι ίδιοι τους οποίους επί πολλά χρόνια κανακεύουν οι πρόεδροι και ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, έκαναν τον τελικό μπάχαλο. Τον ξεφτίλισαν για ακόμη μία φορά, ώστε όλοι όσοι μας αρέσει το μπάσκετ να σιχαθούμε.
Και μιλάω για τους προέδρους τόσο του μπάσκετ – εν προκειμένω – όσο και του ποδοσφαίρου, της μήτρας όλων των κακών. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όλα στη ζωή έχουν ονοματεπώνυμο, αν όμως το γράψεις κινδυνεύεις να φας και αγωγή. Άλλωστε, υπάρχει και πρόεδρος που έχει κάνει τις αγωγές… επάγγελμα αν τολμήσεις να τον κατονομάσεις και παίρνει τους διευθυντές των μέσων ενημέρωσης τηλέφωνο για να τους απειλήσει… Πραγματικά ελπίζω αυτό να μη συμβεί με τούτο το άρθρο.

Αλλά από πού να αρχίσει κανείς… Από τον άλλοτε προπονητή μπάσκετ, κατόπιν υπουργό, που υπερηφανευόταν ότι είναι ο άρχοντας της αλητείας; Από τον άλλοτε πρόεδρο του «εξάστερου» που όποτε ήθελε έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ όταν τα πράγματα στράβωναν, καθώς θεωρούσε ότι επειδή πλήρωνε, έπρεπε τα λεφτά να πιάνουν τόπο; Από τη φυσούνα της αλήστου μνήμης Ριζούπολης και από τους προέδρους οργανωμένων οπαδών που μπούκαραν στον αγωνιστικό χώρο κατά το δοκούν;

Από τους προέδρους που διαπληκτίζονταν (ο όρος είναι φυσικά επιεικής…) στα αποδυτήρια με ποδοσφαιριστές αντιπάλων ομάδων, αφού στο μόλις λήξαν ντέρμπι έχουν κατακρεουργηθεί από τη διαιτησία; Η άμοιρη η διαιτησία ήταν πάντα ο μεγάλος καημός των δήθεν «μεγάλων συλλόγων» του ελληνικού αθλητισμού, Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού… Περισσότερα λεφτά και χρόνο αφιέρωναν για τον έλεγχό της, παρά για τα υπόλοιπα… Από τους οπαδούς της γηπεδούχου ομάδος που τα έκαναν μαντάρα στο ΣΕΦ, μόλις γινόταν σαφές ότι τα εκατομμύρια των προέδρων δεν θα έπιαναν τόπο;

Από αυτούς που χρησιμοποιούσαν αεροβόλα σε τελικούς πρωταθλήματος – στο ΟΑΚΑ ήταν αυτό αν θυμάμαι καλά… Ή από αυτούς που χθες παρ’ ολίγον να κάψουν τον Χάινς και να τραυματίσουν σοβαρά τον Μπράμος; Φυσικά, να μη ξεχάσουμε και τους σύγχρονους προέδρους, που μιλούν για «συλλόγους της βρωμιάς», χωρίς πρώτα να αναρωτηθούν αν οι ίδιοι έχουν απομονώσει τα… «καλούδια» τα δικά τους…

Το συμπέρασμα είναι ένα: δεν υπάρχει σωτηρία. Και τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα, ακόμη και αν προέρχονται από παίκτες της αξίας του Διαμαντίδη και του Σπανούλη ή παλαιότερα από προπονητές του βεληνεκούς του Ίβκοβιτς και του Ομπράντοβιτς δεν έχουν καμία – ΜΑ ΚΑΜΙΑ – σημασία αν δεν συνοδευτούν με έργα. Στην προκειμένη περίπτωση, το έργο είναι ένα: αν οι αθλητές, συγκεκριμένα του μπάσκετ, έχουν σιχαθεί αυτό που συμβαίνει, να μαζευτούν και να αποφασίσουν να μην ξανακατέβουν να παίξουν. Ο πρώτος προπονητής που θα δει ότι οπαδοί της ομάδας του πετούν φωτοβολίδες, να τους μαζέψει και να φύγει σε συνεννόηση με τον πρόεδρο. Προσωπικά, ανέμενα ότι αυτό θα το έκανε ο τεράστιος Ομπράντοβιτς, αλλά διαψεύστηκα.

Όλα τα άλλα είναι πλέον μπαρούφες και φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Έχουμε βαρεθεί να σας ακούμε. Σε λίγο, δεν σας βλέπει κανείς πέραν των κάφρων που πληρώνετε και των ψυχοπαθών…

tovima.gr