Tου Λευτέρη Μιχ. Καρχιμάκη : Ο Δεκάλογος του Φόβου....

Μετά από καιρό θέλω να μοιραστώ μερικές σκέψεις μου μαζί σας, γιατί φοβάμαι....  
Φοβάμαι, για τις αποφάσεις, που παίρνονται εν ονόματι μου αλλά ερήμην μου...  
Φοβάμαι, μήπως μέσα στην σύγχυση της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας, τα πιστεύω μου συγχέονται με αυτά που οι άλλοι θέλουν να πιστέψω..


Φοβάμαι, ότι όσο και αν παλέψω, η πάλη μου ενάντια στα κακώς κείμενα θα παρουσιασθεί ως success story αυτών που τα δημιούργησαν...
Φοβάμαι, γιατί όσο βροντοφωνάζω την αντίθεση μου τόσο περισσότεροι έρχονται νακαπηλευτούν τον αγώνα μου...

Φοβάμαι, γιατί η πολιτική από ιερό καθήκον για προσφορά, ηθική και δικαιοσύνημετατράπηκε σε λαϊκή αγορά οπού η δικαιοσύνη και η ηθική πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας, αρκεί οι μικροπωλητές να κρατήσουν τον πάγκο τους...
 
Φοβάμαι, γιατί βλέπω το αίτημα για αλληλεγγύη να θεωρείται ως "ουτοπική" πολυτέλεια από τους πολλούς και ως απαραίτητο συστατικό για την συνοχή της κοινωνίας μονάχα από όσους πλήττονται...
 
Φοβάμαι, γιατί σήμερα ως νέος καλούμε να παλέψω ενάντια, στην διαπλοκή μιαςδιεφθαρμένης εξουσίας, μιας παντοδύναμης οικονομίας και μιας άβουλης κοινωνίας. Πώς να νικήσω ;
 
Φοβάμαι, γιατί, η παρατεταμένη ευδαιμονία μας αλλοτρίωσε, το κέρδος με κάθε κόστος σε κάνει άνθρωπο και η ανιδιοτελής προσφορά ανθρωπάκι...
 
Φοβάμαι, γιατί θέλουν να με πείσουν πως η γκρίζα πραγματικότητα αποτελεί όραμα και όχι πως το όραμα για ένα καλύτερο μέλλον πρέπει να γίνει πραγματικότητα...
 
Φοβάμαι, γιατί όλα αυτά φαίνεται να αποτελούν κανόνες και οι εξαιρέσεις που τους επιβεβαιώνουν είναι λίγες ...
 
Παρόλα αυτά ΕΛΠΙΖΩ κιόλας γιατί όπως είπε ο Τσε "ας είμαστε ρεαλιστές ας ζητάμε το αδύνατο" και πιστεύω ότι τέτοιοι ρεαλιστές υπάρχουν και σήμερα και ίσως μπορούν ακόμα να αλλάξουν τον κόσμο...