Ο
Βουλευτής ανέδειξε με την Ομιλία του τη σύγχρονη σκληρή πραγματικότητα -
όπως αυτή καταδεικνύεται από τις στατιστικές
καταγραφές αναφορικά με το trafficking – και τη σύνδεση του εγκλήματος με την πορνεία και παρουσίασε το ελληνικό νομοθετικό πλαίσιο και τις σημαντικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων ετών.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε, ως Μέλος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, στο πρόσφατο Ψήφισμα, με το οποίο τέθηκε το ζήτημα της αντιμετώπισης της Εμπορίας Ανθρώπων και της πορνείας με βάση το Σουηδικό μοντέλο, που στηρίζεται στην ποινικοποίηση της αγοράς υπηρεσιών σεξ και την αντιμετώπιση του εγκλήματος ως καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και κυρίως, των Δικαιωμάτων των γυναικών.
«Το Σουηδικό μοντέλο, που εκλαμβάνει την πορνεία ως παραβίαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ως μορφή βίας κατά των γυναικών και τιμωρεί αυτόν που αγοράζει σεξουαλικές υπηρεσίες και όχι τα εκδιδόμενα άτομα, βρίσκεται, πλέον, στο επίκεντρο του νομοθετικού ενδιαφέροντος».
Ο Κώστας Τριαντάφυλλος ανέφερε οτι «υπάρχουν τρία διακριτά φαινόμενα: η έμφυλη βία, η πορνεία και το trafficking. Τρία φαινόμενα με διαφορετική υπόσταση που, όμως, συνδέονται μεταξύ τους πολύ στενά, παραβιάζοντας την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια, την υπόσταση του ανθρώπου. Μία ολιστική προσέγγιση πρέπει να λάβει υπόψη της αυτή τη σύνδεση».
Όπως επεσήμανε ο Κώστας Τριαντάφυλλος «η ευρωπαϊκή οικογένεια, αλλά και η διεθνής κοινότητα, έχουν εντοπίσει την επικινδυνότητα του trafficking και το αποτρόπαιο του χαρακτήρα του και έχουν δομήσει μια σειρά πρωτοβουλιών για την αντιμετώπισή του. Ωστόσο, το έγκλημα αυτό, παραμένει Λερναία Ύδρα, διότι κατορθώνει να μετατρέπει πολίτες, ως επί το πλείστον άντρες, σε συνεργούς του, καθώς, χωρίς - ενδεχομένως αλλά όχι απόλυτα - να το συνειδητοποιούν, καθίστανται οι τελικοί αποδέκτες και οι ουσιαστικοί χρηματοδότες του. Αυτό που πρέπει να «σπάσει», λοιπόν, είναι η ζήτηση των υπηρεσιών αυτών, η κατ' επίφαση και μέσα σε πολλά εισαγωγικά «άγνοια» ακριβώς αυτού του γεγονότος».
Τόνισε την αναγκαιότητα να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη, να δοθεί η «μάχη» του διαδικτύου και «να υπάρξουν ειδικές εκπαιδεύσεις για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στα Σχολεία, τους Δήμους, τα Σώματα Ασφαλείας, τους Δικαστικούς». Όπως είπε, «η Κοινωνία των Πολιτών οφείλει όχι μόνο να παρακολουθεί ή να στιγματίζει πολιτικές, πολιτειακές ή κυβερνητικές πρωτοβουλίες που είναι σε λάθος κατεύθυνση αλλά, κυρίως, να έχει έναν ενεργό ρόλο, όπως έχουν πάρα πολλές οργανώσεις και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο».
Κλείνοντας την Ομιλία του επεσήμανε την αναγκαιότητα μιας διακρατικής συνεννόησης και συνεργασίας «σε απόλυτο βαθμό, προκειμένου να μην έχουμε ούτε απελάσεις θυμάτων, που σε πολλές χώρες συνεχίζουν να υπάρχουν, ούτε, όμως, και θύτες αγνώστων στοιχείων στις αστυνομικές και διωκτικές αρχές.
Χρειάζεται μία αυθεντική συνεργασία με απόλυτη στόχευση στο αποτέλεσμα». Κατέληξε δε σε μια ενδιάμεση πρόταση: «Να απαγορευτεί επιτέλους και στο διαδίκτυο και στον τύπο η διαφήμιση υπηρεσιών sex».
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της Ομιλίας:
«Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση να μιλήσω στη σημερινή Ημερίδα, για αυτό το ιδιαιτέρως ζωτικής σημασίας ζήτημα, την Εμπορία Ανθρώπων, το trafficking.
Σήμερα, η Εμπορία Ανθρώπων βρίσκεται στις 3 πρώτες θέσεις των μεγαλύτερων οργανωμένων εγκλημάτων στον κόσμο, μαζί με τη διακίνηση ναρκωτικών και την εμπορία όπλων.
Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι το trafficking αποφέρει δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ στους διακινητές. Έτσι, αν και τυπικά έχει καταργηθεί η δουλεία πάνω από έναν αιώνα τώρα, αυτή υπάρχει σε διάφορες μορφές.
Νομίζω το κρίσιμο στο οποίο μπορεί να σταθεί κάποιος είναι ότι οι αριθμοί είναι καταιγιστικοί. Ακούσαμε, προηγουμένως, για το κομμάτι του διαδικτύου και το πώς οργανώνονται αυτά τα δίκτυα. Η προηγηθείσα Ομιλήτρια μας έδειξε χάρτες με τους οποίους περιέγραψε, ουσιαστικά, πως γίνεται η διακίνηση σε ολόκληρο τον κόσμο. Και είναι πράγματι συγκλονιστικό το γεγονός ότι δεν αφορά μόνο μία ήπειρο, δεν αφορά ένα μέρος, εκτός Ευρώπης, αλλά μας αφορά όλους και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί.
Οι πηγές δείχνουν ότι σήμερα:
Υπάρχουν 27.000.000 σύγχρονοι δούλοι.
20.900.000 εκτιμώνται ότι είναι τα θύματα αναγκαστικής εργασίας, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής εκμετάλλευσης.
Τα θύματα της εργασιακής εκμετάλλευσης ανέρχονται σε 14.200.000, καθώς δεν είναι μόνο η σεξουαλική εκμετάλλευση, αλλά και η εκμετάλλευση σε αγροτικές εργασίες, οικοδομικές εργασίες, οικιακή εργασία και βιομηχανική παραγωγή.
4.500.000 θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης είναι καταγεγραμμένα ή έχουν δηλωθεί σε μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Αυτό ως νούμερο πρέπει να μας συγκλονίζει. Γιατί, ακόμα και αν ήταν λίγες δεκάδες οι άνθρωποι και κυρίως οι γυναίκες οι οποίες πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους. Πολύ περισσότερο όταν σε όλο τον πλανήτη έχουμε 4.500.000 θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης.
5.500.000 παιδιά έχουν σεξουαλικά θυματοποιηθεί ή βρίσκονται στη μαύρη εργασία. Το ζήτημα απασχόλησε έντονα και τη Βουλή των Ελλήνων προσφάτως.
127 χώρες προέλευσης θυμάτων σεξουαλικού trafficking, 137 χώρες προορισμού. Δηλαδή σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης, όλες οι χώρες του πλανήτη, όλες οι ήπειροι εμπλέκονται σε ένα τόσο μεγάλο εγκληματικό δίκτυο.
Το 90% των θυμάτων που διακινούνται προς κράτη-μέλη της ΕΕ καταλήγουν στη βιομηχανία του σεξ. Πάνω από το 25% των θυμάτων σεξουαλικής εμπορίας διακινείται από τη Νότια και την Ανατολική Ευρώπη.
Σύμφωνα με στοιχεία του Συμβουλίου της Ευρώπης 70.000 έως 140.000 άνθρωποι πέφτουν θύματα του Εμπορίου Ανθρώπων για σεξουαλική εκμετάλλευση στην Ευρώπη. Το 84% αφορά έμφυλη βία, αφορά, κυρίως, γυναίκες οι οποίες υποχρεώνονται στην πορνεία.
Εδώ υπάρχουν τρία διακριτά φαινόμενα: η έμφυλη βία, η πορνεία και το trafficking. Τρία φαινόμενα με διαφορετική υπόσταση που, όμως, συνδέονται μεταξύ τους πολύ στενά, παραβιάζοντας την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια, την υπόσταση του ανθρώπου. Μία ολιστική προσέγγιση πρέπει να λάβει υπόψη της αυτή τη σύνδεση.
Η χώρα μας είναι η πρώτη πύλη εισόδου στην ΕΕ των διακινούμενων θυμάτων του trafficking, καθώς αποτελεί και την κύρια πύλη εισόδου των μεταναστευτικών ροών.
Εκτιμάται ότι 800.000 άτομα διακινούνται κατά μήκος των ελληνικών συνόρων κάθε χρόνο. Περίπου 20.000 γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων και 1.000 κοριτσιών ηλικίας 13-15, παραμένουν στην ελληνική βιομηχανία του σεξ.
Στην έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που δημοσιεύτηκε προσφάτως, η Ελλάδα, δυστυχώς, παραμένει στην ίδια κατηγορία αξιολόγησης. Όπως σημειώνεται, γυναίκες από την Ανατολική Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Λετονίας, της Λιθουανίας και της Γεωργίας), τη Νιγηρία, τη Δομινικανή Δημοκρατία, την Κίνα και ορισμένες χώρες της Αφρικής «υπόκεινται σε σωματεμπορία στην Ελλάδα», ενώ προστίθεται ότι «θύματα καταναγκαστικής εργασίας που εντοπίζονται στην Ελλάδα είναι κυρίως παιδιά και άνδρες από το Αφγανιστάν, την Αλβανία, το Μπαγκλαντές, τη Βουλγαρία, την Ινδία, τη Μολδαβία, το Πακιστάν, τη Ρουμανία και την Πολωνία». Είναι, λοιπόν, και χώρες εντός Ευρώπης.
Σύμφωνα με την αστυνομία και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) – όπως τονίζεται στην έκθεση TIP Report-, έχει σημειωθεί αύξηση του αριθμού των παιδιών Ρομά από την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, τα οποία «υποβάλλονται σε καταναγκαστική εργασία» στην Ελλάδα από μέλη των οικογενειών τους για να πωλούν διάφορα αγαθά στον δρόμο, ζητιανεύοντας ή διαπράττοντας μικροκλοπές.
Επίσης, αναφέρεται ότι γυναίκες μεταφέρονται στην Ελλάδα μέσω των νησιών του Αιγαίου και των ελληνοτουρκικών συνόρων στον Έβρο και μετά «υποβάλλονται σε σωματεμπορία» στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις ή μεταφέρονται μέσω Ελλάδας για σεξουαλική εκμετάλλευση και καταναγκαστική εργασία στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η έκθεση καταλήγει, αναφορικά με την Ελλάδα, ότι «η κυβέρνηση της Ελλάδας δεν συμμορφώνεται πλήρως με τα ελάχιστα κριτήρια για την εξάλειψη της σωματεμπορίας. Ωστόσο», όπως υπογραμμίζεται, «καταβάλλει σημαντικές προσπάθειες στην εφαρμογή του σχεδίου (κατά της Εμπορίας Ανθρώπων)».
Οι εξωτερικοί παρατηρητές, λοιπόν, αποτυπώνουν μία πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση της ελληνικής πραγματικότητας.
Το 2013 αναγνωρίστηκαν παγκοσμίως μόλις 40.000 θύματα Εμπορίας Ανθρώπων. Στην Ελλάδα αναγνωρίστηκαν μόλις 99 θύματα, σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας και του Τμήματος Καταπολέμησης της Εμπορίας Ανθρώπων.
Μόνο 1 – 2% του συνόλου των θυμάτων Εμπορίας Ανθρώπων καταφέρνουν να αποδράσουν από τους εκμεταλλευτές τους και να διασωθούν.
Μόλις 1 στους 100.000 Ευρωπαίους, που ενασχολούνται με τη διακίνηση ανθρώπων, καταδικάζεται.
Τα θύματα της διεθνικής σωματεμπορίας υπόκεινται σε πολλαπλές παραβιάσεις των ατομικών τους δικαιωμάτων και σε πολλές περιπτώσεις δεν καταλαβαίνουν ότι είναι θύματα και βιώνουν ενοχικά αυτό που τους συμβαίνει, ενώ, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση στη διεθνική σωματεμπορία.
Πρόκειται για ένα στυγερό, οργανωμένο έγκλημα, που καταπατά κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εξοβελίζει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Η παγκόσμια δικτύωση του εγκλήματος και τα μεγάλα οικονομικά οφέλη που το συνοδεύουν εκμαυλίζουν συνειδήσεις και δημιουργούν τις προϋποθέσεις, προκειμένου αυτό να διαιωνίζεται και να διογκώνεται.
Η ευρωπαϊκή οικογένεια, αλλά και η διεθνής κοινότητα, έχουν εντοπίσει την επικινδυνότητα του trafficking και το αποτρόπαιο του χαρακτήρα του και έχουν δομήσει μια σειρά πρωτοβουλιών για την αντιμετώπισή του. Ωστόσο, το έγκλημα αυτό, παραμένει Λερναία Ύδρα, διότι κατορθώνει να μετατρέπει πολίτες, ως επί το πλείστον άντρες, σε συνεργούς του, καθώς, χωρίς, ενδεχομένως αλλά όχι απόλυτα, να το συνειδητοποιούν, καθίστανται οι τελικοί αποδέκτες και οι ουσιαστικοί χρηματοδότες του. Αυτό που πρέπει να «σπάσει», λοιπόν, είναι η ζήτηση, η κατ' επίφαση και μέσα σε πολλά εισαγωγικά «άγνοια» ακριβώς αυτού του γεγονότος. Ότι, δηλαδή, η αποδοχή «υπηρεσιών» είναι ουσιαστικά συνενοχή.
Το Σουηδικό μοντέλο, που εκλαμβάνει την πορνεία ως παραβίαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ως μορφή βίας κατά των γυναικών και τιμωρεί αυτόν που αγοράζει σεξουαλικές υπηρεσίες και όχι τα εκδιδόμενα άτομα, βρίσκεται, πλέον, στο επίκεντρο του νομοθετικού ενδιαφέροντος. Στις 26-2-2014 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ένα μη δεσμευτικό Ψήφισμα, σύμφωνα με το οποίο τα Κράτη Μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να μειώσουν τη ζήτηση για πορνεία, τιμωρώντας τους πελάτες και όχι τα πρόσωπα που παρέχουν την υπηρεσία. Το ψήφισμα αυτό εγκρίθηκε με 343 ψήφους υπέρ, ενώ είχαμε και 105 αποχές.
Το ζήτημα, επομένως, συζητείται και συζητείται πάρα πολύ, κυρίως, γιατί, όπως περιγράφει και το Σύνταγμά μας στην Ελλάδα εδώ και πολλές δεκαετίες, η πρωταρχική αξία σε μια δημοκρατία είναι η Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια. Αυτό προσβάλλεται θεμελιωδώς μέσα από το trafficking. Μαζί δε με την Ανθρώπινη Αξία, το Σύνταγμά μας προστατεύει και την ανάπτυξη της προσωπικότητας, στο άρθρο 5, αλλά και απαγορεύει με τον πλέον απόλυτο τρόπο, στο άρθρο 7 τα βασανιστήρια.
Περαιτέρω, με βάση το άρθρο 3 του Πρωτοκόλλου για την Παράνομη Διακίνηση Προσώπων με σκοπό την σεξουαλική-οικονομική τους εκμετάλλευση, η σύμφωνη γνώμη του θύματος της παράνομης διακίνησης στη σκοπούμενη εκμετάλλευση δεν λαμβάνεται υπ' όψη. Πρόκειται για μία πολύ σημαντική εξέλιξη, ωστόσο, δυστυχώς, το ζήτημα της απόδειξης στη δικαστική διαδικασία όλων των προϋποθέσεων για την επίτευξη της συναίνεσης είναι σε πρώιμα στάδια.
Επομένως, αφενός στο ζήτημα του trafficking έχουμε μία νομοθετική θωράκιση της πολιτείας και της κοινωνίας που προχωρά συνεχώς, αφετέρου υπάρχει το ζήτημα της κοινωνικής επαγρύπνησης, της αφύπνισης, της ευαισθητοποίησης.
Το πρώτο ζήτημα, η νομοθετική θωράκιση, έχει να κάνει με την καθιέρωση ενός συγκεκριμένου και αυστηρού νομοθετικού πλαισίου που θα περιλαμβάνει τρεις πυλώνες: την πρόληψη, την καταστολή-τιμωρία και την αποκατάσταση των θυμάτων.
Το αυστηρό πλαίσιο δεν μπορεί να αφορά τα θύματα, τα οποία πρέπει να τυγχάνουν απόλυτης προστασίας, άλλως, εξυπηρετούνται οι ίδιοι οι διακινητές, αλλά να αφορά την αυστηρή τιμωρία τόσο των διακινητών όσο και των αγοραστών αυτών των υπηρεσιών.
Η συζήτηση στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση του trafficking μπήκε σε ένα άλλο πλαίσιο μετά το 2002, όταν ουσιαστικά με τον νόμο 3064 εξελίχθηκε κατά πολύ η ελληνική νομοθεσία. Μέχρι τότε υπήρχαν άλλες έννοιες, άλλα άρθρα, άλλα εγκλήματα τα οποία προέβλεπαν την τιμωρία, όμως όχι το δουλεμπόριο, όχι το trafficking.
Με τον νόμο αυτό καθίσταται το ελληνικό πλαίσιο, για πρώτη φορά, πιο προσανατολισμένο στην απαγόρευση και στην αντιμετώπιση του trafficking. Προστίθενται διατάξεις στον Ποινικό Κώδικα, οι οποίες είναι πάρα πολύ σημαντικές και πάνω στις οποίες οικοδομούνται ουσιαστικά και οι επόμενες νομοθετικές πρωτοβουλίες, όπως για παράδειγμα το άρθρο 34 παράγραφος 7 του ν. 327
action24
καταγραφές αναφορικά με το trafficking – και τη σύνδεση του εγκλήματος με την πορνεία και παρουσίασε το ελληνικό νομοθετικό πλαίσιο και τις σημαντικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων ετών.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε, ως Μέλος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, στο πρόσφατο Ψήφισμα, με το οποίο τέθηκε το ζήτημα της αντιμετώπισης της Εμπορίας Ανθρώπων και της πορνείας με βάση το Σουηδικό μοντέλο, που στηρίζεται στην ποινικοποίηση της αγοράς υπηρεσιών σεξ και την αντιμετώπιση του εγκλήματος ως καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και κυρίως, των Δικαιωμάτων των γυναικών.
«Το Σουηδικό μοντέλο, που εκλαμβάνει την πορνεία ως παραβίαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ως μορφή βίας κατά των γυναικών και τιμωρεί αυτόν που αγοράζει σεξουαλικές υπηρεσίες και όχι τα εκδιδόμενα άτομα, βρίσκεται, πλέον, στο επίκεντρο του νομοθετικού ενδιαφέροντος».
Ο Κώστας Τριαντάφυλλος ανέφερε οτι «υπάρχουν τρία διακριτά φαινόμενα: η έμφυλη βία, η πορνεία και το trafficking. Τρία φαινόμενα με διαφορετική υπόσταση που, όμως, συνδέονται μεταξύ τους πολύ στενά, παραβιάζοντας την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια, την υπόσταση του ανθρώπου. Μία ολιστική προσέγγιση πρέπει να λάβει υπόψη της αυτή τη σύνδεση».
Όπως επεσήμανε ο Κώστας Τριαντάφυλλος «η ευρωπαϊκή οικογένεια, αλλά και η διεθνής κοινότητα, έχουν εντοπίσει την επικινδυνότητα του trafficking και το αποτρόπαιο του χαρακτήρα του και έχουν δομήσει μια σειρά πρωτοβουλιών για την αντιμετώπισή του. Ωστόσο, το έγκλημα αυτό, παραμένει Λερναία Ύδρα, διότι κατορθώνει να μετατρέπει πολίτες, ως επί το πλείστον άντρες, σε συνεργούς του, καθώς, χωρίς - ενδεχομένως αλλά όχι απόλυτα - να το συνειδητοποιούν, καθίστανται οι τελικοί αποδέκτες και οι ουσιαστικοί χρηματοδότες του. Αυτό που πρέπει να «σπάσει», λοιπόν, είναι η ζήτηση των υπηρεσιών αυτών, η κατ' επίφαση και μέσα σε πολλά εισαγωγικά «άγνοια» ακριβώς αυτού του γεγονότος».
Τόνισε την αναγκαιότητα να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη, να δοθεί η «μάχη» του διαδικτύου και «να υπάρξουν ειδικές εκπαιδεύσεις για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στα Σχολεία, τους Δήμους, τα Σώματα Ασφαλείας, τους Δικαστικούς». Όπως είπε, «η Κοινωνία των Πολιτών οφείλει όχι μόνο να παρακολουθεί ή να στιγματίζει πολιτικές, πολιτειακές ή κυβερνητικές πρωτοβουλίες που είναι σε λάθος κατεύθυνση αλλά, κυρίως, να έχει έναν ενεργό ρόλο, όπως έχουν πάρα πολλές οργανώσεις και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο».
Κλείνοντας την Ομιλία του επεσήμανε την αναγκαιότητα μιας διακρατικής συνεννόησης και συνεργασίας «σε απόλυτο βαθμό, προκειμένου να μην έχουμε ούτε απελάσεις θυμάτων, που σε πολλές χώρες συνεχίζουν να υπάρχουν, ούτε, όμως, και θύτες αγνώστων στοιχείων στις αστυνομικές και διωκτικές αρχές.
Χρειάζεται μία αυθεντική συνεργασία με απόλυτη στόχευση στο αποτέλεσμα». Κατέληξε δε σε μια ενδιάμεση πρόταση: «Να απαγορευτεί επιτέλους και στο διαδίκτυο και στον τύπο η διαφήμιση υπηρεσιών sex».
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της Ομιλίας:
«Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση να μιλήσω στη σημερινή Ημερίδα, για αυτό το ιδιαιτέρως ζωτικής σημασίας ζήτημα, την Εμπορία Ανθρώπων, το trafficking.
Σήμερα, η Εμπορία Ανθρώπων βρίσκεται στις 3 πρώτες θέσεις των μεγαλύτερων οργανωμένων εγκλημάτων στον κόσμο, μαζί με τη διακίνηση ναρκωτικών και την εμπορία όπλων.
Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι το trafficking αποφέρει δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ στους διακινητές. Έτσι, αν και τυπικά έχει καταργηθεί η δουλεία πάνω από έναν αιώνα τώρα, αυτή υπάρχει σε διάφορες μορφές.
Νομίζω το κρίσιμο στο οποίο μπορεί να σταθεί κάποιος είναι ότι οι αριθμοί είναι καταιγιστικοί. Ακούσαμε, προηγουμένως, για το κομμάτι του διαδικτύου και το πώς οργανώνονται αυτά τα δίκτυα. Η προηγηθείσα Ομιλήτρια μας έδειξε χάρτες με τους οποίους περιέγραψε, ουσιαστικά, πως γίνεται η διακίνηση σε ολόκληρο τον κόσμο. Και είναι πράγματι συγκλονιστικό το γεγονός ότι δεν αφορά μόνο μία ήπειρο, δεν αφορά ένα μέρος, εκτός Ευρώπης, αλλά μας αφορά όλους και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί.
Οι πηγές δείχνουν ότι σήμερα:
Υπάρχουν 27.000.000 σύγχρονοι δούλοι.
20.900.000 εκτιμώνται ότι είναι τα θύματα αναγκαστικής εργασίας, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής εκμετάλλευσης.
Τα θύματα της εργασιακής εκμετάλλευσης ανέρχονται σε 14.200.000, καθώς δεν είναι μόνο η σεξουαλική εκμετάλλευση, αλλά και η εκμετάλλευση σε αγροτικές εργασίες, οικοδομικές εργασίες, οικιακή εργασία και βιομηχανική παραγωγή.
4.500.000 θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης είναι καταγεγραμμένα ή έχουν δηλωθεί σε μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Αυτό ως νούμερο πρέπει να μας συγκλονίζει. Γιατί, ακόμα και αν ήταν λίγες δεκάδες οι άνθρωποι και κυρίως οι γυναίκες οι οποίες πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους. Πολύ περισσότερο όταν σε όλο τον πλανήτη έχουμε 4.500.000 θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης.
5.500.000 παιδιά έχουν σεξουαλικά θυματοποιηθεί ή βρίσκονται στη μαύρη εργασία. Το ζήτημα απασχόλησε έντονα και τη Βουλή των Ελλήνων προσφάτως.
127 χώρες προέλευσης θυμάτων σεξουαλικού trafficking, 137 χώρες προορισμού. Δηλαδή σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης, όλες οι χώρες του πλανήτη, όλες οι ήπειροι εμπλέκονται σε ένα τόσο μεγάλο εγκληματικό δίκτυο.
Το 90% των θυμάτων που διακινούνται προς κράτη-μέλη της ΕΕ καταλήγουν στη βιομηχανία του σεξ. Πάνω από το 25% των θυμάτων σεξουαλικής εμπορίας διακινείται από τη Νότια και την Ανατολική Ευρώπη.
Σύμφωνα με στοιχεία του Συμβουλίου της Ευρώπης 70.000 έως 140.000 άνθρωποι πέφτουν θύματα του Εμπορίου Ανθρώπων για σεξουαλική εκμετάλλευση στην Ευρώπη. Το 84% αφορά έμφυλη βία, αφορά, κυρίως, γυναίκες οι οποίες υποχρεώνονται στην πορνεία.
Εδώ υπάρχουν τρία διακριτά φαινόμενα: η έμφυλη βία, η πορνεία και το trafficking. Τρία φαινόμενα με διαφορετική υπόσταση που, όμως, συνδέονται μεταξύ τους πολύ στενά, παραβιάζοντας την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια, την υπόσταση του ανθρώπου. Μία ολιστική προσέγγιση πρέπει να λάβει υπόψη της αυτή τη σύνδεση.
Η χώρα μας είναι η πρώτη πύλη εισόδου στην ΕΕ των διακινούμενων θυμάτων του trafficking, καθώς αποτελεί και την κύρια πύλη εισόδου των μεταναστευτικών ροών.
Εκτιμάται ότι 800.000 άτομα διακινούνται κατά μήκος των ελληνικών συνόρων κάθε χρόνο. Περίπου 20.000 γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων και 1.000 κοριτσιών ηλικίας 13-15, παραμένουν στην ελληνική βιομηχανία του σεξ.
Στην έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που δημοσιεύτηκε προσφάτως, η Ελλάδα, δυστυχώς, παραμένει στην ίδια κατηγορία αξιολόγησης. Όπως σημειώνεται, γυναίκες από την Ανατολική Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Λετονίας, της Λιθουανίας και της Γεωργίας), τη Νιγηρία, τη Δομινικανή Δημοκρατία, την Κίνα και ορισμένες χώρες της Αφρικής «υπόκεινται σε σωματεμπορία στην Ελλάδα», ενώ προστίθεται ότι «θύματα καταναγκαστικής εργασίας που εντοπίζονται στην Ελλάδα είναι κυρίως παιδιά και άνδρες από το Αφγανιστάν, την Αλβανία, το Μπαγκλαντές, τη Βουλγαρία, την Ινδία, τη Μολδαβία, το Πακιστάν, τη Ρουμανία και την Πολωνία». Είναι, λοιπόν, και χώρες εντός Ευρώπης.
Σύμφωνα με την αστυνομία και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) – όπως τονίζεται στην έκθεση TIP Report-, έχει σημειωθεί αύξηση του αριθμού των παιδιών Ρομά από την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, τα οποία «υποβάλλονται σε καταναγκαστική εργασία» στην Ελλάδα από μέλη των οικογενειών τους για να πωλούν διάφορα αγαθά στον δρόμο, ζητιανεύοντας ή διαπράττοντας μικροκλοπές.
Επίσης, αναφέρεται ότι γυναίκες μεταφέρονται στην Ελλάδα μέσω των νησιών του Αιγαίου και των ελληνοτουρκικών συνόρων στον Έβρο και μετά «υποβάλλονται σε σωματεμπορία» στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις ή μεταφέρονται μέσω Ελλάδας για σεξουαλική εκμετάλλευση και καταναγκαστική εργασία στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η έκθεση καταλήγει, αναφορικά με την Ελλάδα, ότι «η κυβέρνηση της Ελλάδας δεν συμμορφώνεται πλήρως με τα ελάχιστα κριτήρια για την εξάλειψη της σωματεμπορίας. Ωστόσο», όπως υπογραμμίζεται, «καταβάλλει σημαντικές προσπάθειες στην εφαρμογή του σχεδίου (κατά της Εμπορίας Ανθρώπων)».
Οι εξωτερικοί παρατηρητές, λοιπόν, αποτυπώνουν μία πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση της ελληνικής πραγματικότητας.
Το 2013 αναγνωρίστηκαν παγκοσμίως μόλις 40.000 θύματα Εμπορίας Ανθρώπων. Στην Ελλάδα αναγνωρίστηκαν μόλις 99 θύματα, σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας και του Τμήματος Καταπολέμησης της Εμπορίας Ανθρώπων.
Μόνο 1 – 2% του συνόλου των θυμάτων Εμπορίας Ανθρώπων καταφέρνουν να αποδράσουν από τους εκμεταλλευτές τους και να διασωθούν.
Μόλις 1 στους 100.000 Ευρωπαίους, που ενασχολούνται με τη διακίνηση ανθρώπων, καταδικάζεται.
Τα θύματα της διεθνικής σωματεμπορίας υπόκεινται σε πολλαπλές παραβιάσεις των ατομικών τους δικαιωμάτων και σε πολλές περιπτώσεις δεν καταλαβαίνουν ότι είναι θύματα και βιώνουν ενοχικά αυτό που τους συμβαίνει, ενώ, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση στη διεθνική σωματεμπορία.
Πρόκειται για ένα στυγερό, οργανωμένο έγκλημα, που καταπατά κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εξοβελίζει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Η παγκόσμια δικτύωση του εγκλήματος και τα μεγάλα οικονομικά οφέλη που το συνοδεύουν εκμαυλίζουν συνειδήσεις και δημιουργούν τις προϋποθέσεις, προκειμένου αυτό να διαιωνίζεται και να διογκώνεται.
Η ευρωπαϊκή οικογένεια, αλλά και η διεθνής κοινότητα, έχουν εντοπίσει την επικινδυνότητα του trafficking και το αποτρόπαιο του χαρακτήρα του και έχουν δομήσει μια σειρά πρωτοβουλιών για την αντιμετώπισή του. Ωστόσο, το έγκλημα αυτό, παραμένει Λερναία Ύδρα, διότι κατορθώνει να μετατρέπει πολίτες, ως επί το πλείστον άντρες, σε συνεργούς του, καθώς, χωρίς, ενδεχομένως αλλά όχι απόλυτα, να το συνειδητοποιούν, καθίστανται οι τελικοί αποδέκτες και οι ουσιαστικοί χρηματοδότες του. Αυτό που πρέπει να «σπάσει», λοιπόν, είναι η ζήτηση, η κατ' επίφαση και μέσα σε πολλά εισαγωγικά «άγνοια» ακριβώς αυτού του γεγονότος. Ότι, δηλαδή, η αποδοχή «υπηρεσιών» είναι ουσιαστικά συνενοχή.
Το Σουηδικό μοντέλο, που εκλαμβάνει την πορνεία ως παραβίαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ως μορφή βίας κατά των γυναικών και τιμωρεί αυτόν που αγοράζει σεξουαλικές υπηρεσίες και όχι τα εκδιδόμενα άτομα, βρίσκεται, πλέον, στο επίκεντρο του νομοθετικού ενδιαφέροντος. Στις 26-2-2014 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ένα μη δεσμευτικό Ψήφισμα, σύμφωνα με το οποίο τα Κράτη Μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να μειώσουν τη ζήτηση για πορνεία, τιμωρώντας τους πελάτες και όχι τα πρόσωπα που παρέχουν την υπηρεσία. Το ψήφισμα αυτό εγκρίθηκε με 343 ψήφους υπέρ, ενώ είχαμε και 105 αποχές.
Το ζήτημα, επομένως, συζητείται και συζητείται πάρα πολύ, κυρίως, γιατί, όπως περιγράφει και το Σύνταγμά μας στην Ελλάδα εδώ και πολλές δεκαετίες, η πρωταρχική αξία σε μια δημοκρατία είναι η Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια. Αυτό προσβάλλεται θεμελιωδώς μέσα από το trafficking. Μαζί δε με την Ανθρώπινη Αξία, το Σύνταγμά μας προστατεύει και την ανάπτυξη της προσωπικότητας, στο άρθρο 5, αλλά και απαγορεύει με τον πλέον απόλυτο τρόπο, στο άρθρο 7 τα βασανιστήρια.
Περαιτέρω, με βάση το άρθρο 3 του Πρωτοκόλλου για την Παράνομη Διακίνηση Προσώπων με σκοπό την σεξουαλική-οικονομική τους εκμετάλλευση, η σύμφωνη γνώμη του θύματος της παράνομης διακίνησης στη σκοπούμενη εκμετάλλευση δεν λαμβάνεται υπ' όψη. Πρόκειται για μία πολύ σημαντική εξέλιξη, ωστόσο, δυστυχώς, το ζήτημα της απόδειξης στη δικαστική διαδικασία όλων των προϋποθέσεων για την επίτευξη της συναίνεσης είναι σε πρώιμα στάδια.
Επομένως, αφενός στο ζήτημα του trafficking έχουμε μία νομοθετική θωράκιση της πολιτείας και της κοινωνίας που προχωρά συνεχώς, αφετέρου υπάρχει το ζήτημα της κοινωνικής επαγρύπνησης, της αφύπνισης, της ευαισθητοποίησης.
Το πρώτο ζήτημα, η νομοθετική θωράκιση, έχει να κάνει με την καθιέρωση ενός συγκεκριμένου και αυστηρού νομοθετικού πλαισίου που θα περιλαμβάνει τρεις πυλώνες: την πρόληψη, την καταστολή-τιμωρία και την αποκατάσταση των θυμάτων.
Το αυστηρό πλαίσιο δεν μπορεί να αφορά τα θύματα, τα οποία πρέπει να τυγχάνουν απόλυτης προστασίας, άλλως, εξυπηρετούνται οι ίδιοι οι διακινητές, αλλά να αφορά την αυστηρή τιμωρία τόσο των διακινητών όσο και των αγοραστών αυτών των υπηρεσιών.
Η συζήτηση στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση του trafficking μπήκε σε ένα άλλο πλαίσιο μετά το 2002, όταν ουσιαστικά με τον νόμο 3064 εξελίχθηκε κατά πολύ η ελληνική νομοθεσία. Μέχρι τότε υπήρχαν άλλες έννοιες, άλλα άρθρα, άλλα εγκλήματα τα οποία προέβλεπαν την τιμωρία, όμως όχι το δουλεμπόριο, όχι το trafficking.
Με τον νόμο αυτό καθίσταται το ελληνικό πλαίσιο, για πρώτη φορά, πιο προσανατολισμένο στην απαγόρευση και στην αντιμετώπιση του trafficking. Προστίθενται διατάξεις στον Ποινικό Κώδικα, οι οποίες είναι πάρα πολύ σημαντικές και πάνω στις οποίες οικοδομούνται ουσιαστικά και οι επόμενες νομοθετικές πρωτοβουλίες, όπως για παράδειγμα το άρθρο 34 παράγραφος 7 του ν. 327
action24
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου