«Ωραίος νομοθέτης...! Τους έκανε όλους ίσους, όπως η τρικυμία εξισώνει τους ναυαγούς»
C. Desmoulins (1825)
Ο κόσμος αλλάζει, εξελίσσεται, γίνεται πιο ανταγωνιστικός. Σε κάποιες γωνιές του πλανήτη φαίνεται να γυρνά πίσω, στις περισσότερες πηγαίνει μπροστά. Εκατομμύρια άνθρωποι βγαίνουν από τη φτώχεια, άλλοι -πολύ λιγότεροι συγκριτικά-ξεπέφτουν σ' αυτήν. Έτσι γινόταν πάντα, όμως τις τελευταίες δεκαετίες οι
ρυθμοί των αλλαγών είναι φρενήρεις.
Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τις περιοχές που αναπτύσσονται και που οι άνθρωποι καλυτερεύουν τη ζωή τους, θα διαπιστώσει ότι στο υπόβαθρο αυτής της επιτυχίας βρίσκονται οι σταθεροί και διαφανείς θεσμοί και προφανώς η Παιδεία και ό,τι συγκροτείται σε σχέση μ' αυτήν. Χώρες που είχαν μείνει πίσω συγκριτικά με άλλες, είδαν από νωρίς ότι έπρεπε να δώσουν ιδιαίτερο βάρος στην οργάνωση της εκπαίδευσης και την υποστήριξη της έρευνας στον χώρο της εκπαίδευσης και στον παραγωγικό τομέα. Στην προσπάθειά τους αυτή δεν χρειάστηκε ν' ανακαλύψουν τον τροχό. Τα πετυχημένα παραδείγματα στις προηγμένες χώρες ήταν πολλά.
Η δική τους φαντασία σε κάποιες περιπτώσεις τα έκανε το ίδιο καλά ή και καλύτερα (Φινλανδία).Στην Ελλάδα, στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, επιχειρήθηκε μια αντίστοιχη προσπάθεια συνολικής συγκρότησης του χώρου της Εκπαίδευσης που ξεκίνησε να υλοποιείται με το νόμο Διαμαντοπούλου, χωρίς να είναι μνημονιακή υποχρέωση. Μια πρωτοφανής για τα ελληνικά κοινοβουλευτικά χρονικά πλειοψηφία έδειξε -προσώρας απ' ό,τι φάνηκε στη συνέχεια-ότι οι βασικοί κοινοβουλευτικοί πυλώνες του πολιτικού μας συστήματος, άρχισαν να κατανοούν την ανάγκη της μεγάλης τομής στον κρίσιμο χώρο των ΑΕΙ. Στην υπόθεση στρατεύτηκαν οι πιο σπουδαίοι Έλληνες επιστήμονες της διασποράς μαζί με πολλούς συναδέλφους τους στην Ελλάδα.
Οι αντιδράσεις λυσσαλέες. Αλλά και οι υποστηρικτές εξίσου ένθερμοι. Η αποκαρδιωτική κατάσταση των ελληνικών Πανεπιστημίων, αποτυπώθηκε ανάγλυφα στον πίνακα της παγκόσμιας κατάταξης που δημοσιεύτηκε πρόσφατα. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν Πανεπιστημιακά Ιδρύματα και Τμήματα που κάνουν εξαίρεση δουλειά. Όμως, αυτό δεν φτάνει ν' αλλάξει την εικόνα. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ βάλθηκε από την πρώτη στιγμή, με φανατικό ζήλο, να κατεδαφίσει τα πάντα στο χώρο της εκπαίδευσης.
Σε τέτοιο βαθμό ώστε να αναρωτιούνται πολλοί γιατί τέτοια μανία. Οι αναφορές για την ισοπέδωση προς τα κάτω με την κατάργηση της αριστείας που ακολουθήθηκαν από την πράξη της κατάργησης των Πρότυπων και των Πειραματικών σχολείων, η επαναφορά των "αιωνίων φοιτητών, η επαναφορά του "ασύλου" για την προστασία των βομβιστών και των κουκουλοφόρων-αρνητών της δημοκρατίας, οι εξαγγελίες για αλλαγή του τρόπου εκλογής των Πρυτανικών αρχών και η κατάργηση των Συμβουλίων Διοίκησης, δεν αποτελούν απλώς ιδεοληπτικές εμμονές. Πρόκειται για την απότιση "φόρου τιμής" στις ιδρυτικές απαρχές του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Το εργαστήριο που για πολλά χρόνια εκκολάφθηκε και δοκιμάστηκε "επιτυχώς" αυτό το κομματικό φαινόμενο ήταν τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.
Οι υπόγειες συναλλαγές φοιτητοπατέρων και κάποιων Πανεπιστημιακών για την εκλογή των καθηγητών, την αδιαφανή συμμετοχή αποφοίτων σε μεταπτυχιακά προγράμματα και την εκπόνηση διδακτορικών και ακόμη, την ευτελή γνωστοποίηση των θεμάτων των εξετάσεων σε "ημετέρους" φοιτητές πελάτες των κομματαρχών συγκρότησαν επί χρόνια ένα αδυσώπητο πελατειακό σύστημα στο χώρο των Πανεπιστημίων. Μόνιμο υπόβαθρο αυτού του συστήματος υπήρξε ένα ανελέητο σύστημα βίας που επιχειρούσε να φιμώσει κάθε αντίθετη φωνή, να απαγορεύσει την ελέυθερη διακίνηση των ιδεών, να εμποδίσει τη δημοκρατική λήψη αποφάσεων από τα συλλογικά όργανα των Καθηγητών και των Φοιτητών και να επιβάλλει τελικά την απόλυτη κατάργηση της Δημοκρατίας από αδίστακτες ισχνές μειοψηφίες. Αυτό υπήρξε για πολλά χρόνια το προνομιακό πεδίο του κοινοβουλευτικά και κοινωνικά ασήμαντου ΣΥΡΙΖΑ. Τα Πανεπιστήμια υπήρξαν το πεδίο βολής όπου ασκήθηκαν σε πραγματικές συνθήκες όλοι εκείνοι που μισούν τη Δημοκρατία και τους νόμους της.
Εκείνοι που ζητούν από τη Δημοκρατία αποτελέσματα, αλλά αρνούνται τα νόμιμα μέσα που αυτή χρησιμοποιεί. Και "σαν έτοιμοι από καιρό", όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση ξεχύθηκαν στους δρόμους και τις πλατείες, επιτέθηκαν βίαια στους πολιτικούς τους αντιπάλους, τους προπηλάκισαν, τους εξύβρισαν,τους συκοφάντησαν, ζητούσαν το κάψιμο της Βουλής. Στο πολιτικό επίπεδο αρνήθηκαν τα πάντα και υποσχέθηκαν τα πάντα σε ένα λαό που, πληρώνοντας το βαρύ τίμημα της κρίσης, πίστεψε τα ψέμματά τους. Η επτάμηνη καταστροφική για τη χώρα και το λαό διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε, με ταπεινωτικούς πολιτικούς και οικονομικούς όρους, στην υποτιθέμενη "μεγάλη στροφή" του κ. Τσίπρα προς το ρεαλισμό. Η υπογραφή του τρίτου μνημονίου φανέρωσε και την μεγάλη πολιτική απάτη του διαχωρισμού που επέβαλαν, πρώτα ο κ. Σαμαράς και μετά ο κ. Τσίπρας,σε "μνημονιακούς" και "αντιμνημονιακούς". Τα αποτελέσματα αυτής της υπογραφής θα είναι πολύ οδυνηρά για το λαό.
Όμως, οκ. Τσίπρας, εντασσόμενος οριστικά στο μνημονιακό μέτωπο, θέλει να δείξει ότι παραμένει πιστός, έστω σε κάποιες, από ιδρυτικές απαρχές του κόμματός του. Έτσι, τελείως αδίστακτα, επιχειρεί να παραδώσει ξανά τα Πανεπιστήμια στις πιο σκοτεινές, αντιδραστικές και αντιδημοκρατικές δυνάμεις. Στην πραγματικότητα να υπονομεύσει ακόμη περισσότερο το μέλλον της νέας γενιάς και της χώρας.
Η κατάργηση με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, δηλαδή ερήμην της Βουλής, του νόμου για την Πανεπιστημιακή εκπαίδευση που ψηφίστηκε από 255 βουλευτές, είναι ενδεικτική μιας βαθύτατα αντιδημοκρατικής νοοτροπίας που διακατέχει τους σημερινούς κυβερνώντες.
ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου