Του Χρήστου Γκίμτσα : Όσοι εσείς της Σοσιαλδημοκρατίας, γρηγορείτε!

Καιρός να το καταλάβουμε καλά ότι ζούμε σε συνθήκες κοινοβουλευτικού  αυταρχισμού. Σχεδόν δικτατορίας.
Και για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί περί αυτού πρόκειται, ούτε διεκδίκησε ούτε ζήλεψε την  θέση του δικτάτορα. Έτσι  έφερε τα πράγματα η κοινωνία και η εκλογική της συμπεριφορά.
Όπως και ο εκφυλισμός του υπόλοιπου πολιτικού θιάσου.

«Ότι θέλει» κάνει στην βουλή. Πως το λένε, παίζει μπάλα μόνος του μέσα στο γήπεδο.
Οι υπόλοιπες ομάδες και ομαδούλες   του πρωταθλήματος, έπιασαν κερκίδα και το μόνο  που κάνουν  είναι να περιμένουν πότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει κανένα φάουλ η κανένα σκάνδαλο ( γιατί  και απ’ αυτά υπάρχουν), για να « την πέσουν στα κάγκελα»  ουρλιάζοντας. Γιατί τα πράγματα, έχουν κάπως έτσι:

Η  Ν.Δ. το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή, βολοδέρνει στάσιμη μέσα στον ιστορικό  βηματισμό της κοινωνίας, ανίκανη  να καταλάβει που πορεύεται ο κόσμος και να πάρει θέση, να δώσει εξηγήσεις, να κάνει προτάσεις. Και όχι μόνο αυτό: Οι φράξιες μέσα στο σώμα της ξεσπάθωσαν διεκδικώντας το  «μαγαζί» η κάθε μια για πάρτη της και δεν έχουν καταλάβει πως  το «μαγαζί» έχει ξεμείνει από ιδεολογικό και πολιτικό εμπόρευμα.  Και ακόμα,  οι μηχανισμοί που την  κρατούσαν στην εξουσία , δηλαδή το ρουσφέτι, ο παραγοντισμός   και η διατήρηση του πελατειακού κράτους, έχουν εξουδετερωθεί από καιρό. Και όσα υπολείμματα  τέτοιας συμπεριφοράς  έμειναν, πέρασαν στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ.

Απ’ αυτήν την άποψη  η ΝΔ θα αργήσει πολύ να ξαναενταχθεί με σοβαρότητα μέσα στο πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδας.  Ο μόνος ρόλος που της απομένει  είναι αυτός του  σάκου του  μποξ  κάθε φορά που ο Τσίπρας θα θυμίζει  στους Έλληνες, τα  «κατορθώματα» της δεξιάς για μισό αιώνα σ’ αυτόν τον τόπο, βρίσκοντας εύκολα το άλλοθι για τις δικές του στραβές.

ΤΟ  ΠΑΣΟΚ τις πλήρωσε και τις πληρώνει τις αμαρτίες του. Και   παρ’ όλη την αναβολή που πήρε  μαζί με την ΔΗΜΑΡ (άλλη νεκρανάσταση κι’ αυτή!), δεν προβλέπεται να έχει κανένα σοβαρό μέλλον. Παρ ‘ όλες τις  κλάψες και συγκινησιακές προσκλήσεις  της  Φώφης.

ΤΟ  ΠΟΤΑΜΙ  μετά την εκλογική σφαλιάρα, τρεκλίζει  ζαλισμένο ψάχνοντας  τον ρόλο του στο νέο πολιτικό σκηνικό.  Γιατί  συμπεριφορές του είδους  « Ψηφίζουμε τα καλά και απορρίπτουμε τα ,  κατά την άποψή μας,  κακά» δεν είναι  πολιτική. Η απουσία  σοβαρών προτάσεων για  πατήσει επάνω τους στερεά, είναι ορατή με γυμνό οφθαλμό. Καλά ξεμπερδέματα στο συνέδριό τους , λοιπόν.

ΤΟ  ΚΚΕ  κλείστηκε στο κάστρο του Περισσού όπως πάντα, περιμένοντας-μάλλον  εξ’ ουρανού- την  διαμόρφωση επαναστατικής κατάστασης για την εγκαθίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας, εκτοξεύοντας από εκεί επαναστατικές μονωδίες. Η σεχταριστική του πολιτική το καθιστά εξ ορισμού ακίνδυνο  για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για ολόκληρο το σύστημα  που με τόσες βαριές κουβέντες καταγγέλλει  και όχι άδικα πολλές φορές.

Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ» μέσα στο κοινοβούλιο είναι απαραίτητη για το κυβερνητικό κόμμα. Κάθε φορά που θα βρίσκεται στριμωγμένο , θα δείχνει προς τον ναζιστικό  «μπαμπούλα», για να ξέρουν οι Έλληνες  «τι τους περιμένει αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει».

Η «ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ » μπήκε στην βουλή με «μέσον».  Η αποδόμησή της με τον χρόνο είναι σχεδόν βέβαιη. Πολλοί από τους βουλευτές της μάλλον θα παίξουν τον ρόλο της  «καβάτζας» για τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι ξέρει ο  Φλαμπουράρης επ’ αυτού.

ΟΙ ΑΝΕΛ υπάρχουν γιατί αναπνέουν  από αναπνευστήρα που εκπορεύεται  από την φιάλη  του πολιτικού οξυγόνου του ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτόν τον λόγο  θα παραμείνουν τα μαντρόσκυλα  έτοιμα να επιτεθούν σε οποιονδήποτε που θα  απειλήσει   να διαταράξει  την κυβερνητική συνεργασία  τους. Δεν θα ρισκάρουν με τίποτα να χάσουν  τα κόκκαλα με το λίγο ψαχνό πάνω  τους ,  που τους ρίχνει η εξουσία.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: από την μία πλευρά  η ανίκανη αντιπολίτευση και από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ που « τα πήρε όλα». Και εδώ ακριβώς  το παιχνίδι αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο. Χωρίς αντίπαλο, το κυβερνόν κόμμα  αρχίζει – και έτσι  γίνεται  πάντα – να διολισθαίνει  ανεπαίσθητα προς τον  κοινοβουλευτικό αυταρχισμό , ακόμα κι’  αν αυτό δεν είναι στις  προθέσεις του.
Μάλιστα αυτό γίνεται ακόμα πιο  επικίνδυνο αν κάποιος σκεφτεί ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του ΣΥΡΙΖΑ , κρύβονται  ισχυρές καταβολές του  Σταλινικού Φαινομένου. Και μην νομίζετε ότι ο βυζαντινισμός και η συνωμοσιολογία  έχουν εξοβελισθεί μετά από την απομάκρυνση της Λαφαζανικής ομάδας.

Το αμάρτημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αναδύθηκε χρησιμοποιώντας με μαεστρία το ψέμα και τον λαϊκισμό, όντες δασκαλεμένοι οι άνθρωποί του  «από παλιά» στην αγκιτάτσια.  Και ενώ από όσα έταξε τίποτε δεν ήταν αληθινό και τίμιο εξακολουθεί να εξαπατά μετατρέποντας  με επιτυχία τον εφιάλτη που  ζούμε, σε περίπου ρόδινο μέλλον. Και σ’ αυτήν την πολιτική συμπεριφορά  βρίσκει δύο σημαντικότατους  συμμάχους: Την ανικανότητα της αντιπολίτευσης να αντισταθεί και την  στήριξη  των πάσης φύσεως ξένων , που ξέρουν καλά ότι μόνον  ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εφαρμόσει τον Αρμαγεδόνα  των  μέτρων  χωρίς να ανοίξει μύτη. «Αβρόχοις   ποσίν»,που λένε.

Ο μόνος δρόμος αντίστασης στον λαϊκισμό και  στον κυβερνητικό αυταρχισμό, είναι η επανασύνταξη της σοσιαλδημοκρατίας. Η κοινωνία χρειάζεται έναν έντιμο και χωρίς ακροβασίες λόγο. Με νέες συντεταγμένες ανάπτυξης , γνωστές σε όλο τον κόσμο και  που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ στον τόπο μας!  Χωρίς κομματικό στρατό, με ελεύθερες σκέψεις και προτάσεις ανοιχτών οριζόντων. Με φιλολαϊκό και φιλοεθνικό χαρακτήρα και αν θέλετε,  με υγιή αριστερή  οπτική. Χωρίς μαθητευόμενους μάγους και  χωρίς «πολιτικές αγάπες και πρόσωπα από τα παλιά».Μία σοσιαλδημοκρατία χωρίς ένοχο παρελθόν . Χωρίς τους ανθρώπους- βαρίδια που  στοίχειωσαν  την εθνική καταστροφή με τα δήθεν και τις ρεμούλες. Με τίμιο  πρόσωπο, με νέους ανθρώπους φρέσκους στην σκέψη και  με μεγάλη  καρδιά. Και μαζί τους  όσοι  από τους παλιούς  έμειναν έντιμοι και αδικημένοι.  Έτσι, « για να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση».

Όσοι ενδιαφέρονται, πρέπει να βιαστούν, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ σπεύδει να καλύψει πολιτικά τον  χώρο της σοσιαλδημοκρατίας με ορμή και  ψευδεπίγραφη  συνθηματολογία.  Γιατί αντιλαμβάνεται ότι  ο μόνος σοβαρός κίνδυνος  για να αμφισβητηθεί και να απειληθεί είναι  αυτός,  της αναδυόμενης σοσιαλδημοκρατίας.  Βιάζεται λοιπόν να καλύψει τον χώρο της με πρόσωπα και πολιτικές, μην αφήνοντας περιθώριο  για άλλους.
Γι’ αυτό όσοι νοιάζονται  ας  αφήσουν τα μικροκομματικά  τους λατιφούντια και την  μοναξιά της  ατομικότητας και να βιαστούν. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση η  οκταετία της δήθεν αριστεράς είναι και  ορατή και  πιθανότατη.

ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ