Η χώρα βρίσκεται σε πασιφανές στρατηγικό αδιέξοδο εσωτερικά και εξωτερικά, με μέτωπα που επιδεινώνονται καθημερινά σε όλες τις πτυχές τους
(προσφυγικό, αξιολόγηση, ανάπτυξη, ασφαλιστικό κοκ). Η «αμηχανία λόγω πολλαπλών προσεγγίσεων» της κυβέρνησης επιβαρύνει την ήδη δύσκολη κατάσταση. Αδυνατεί μόνη της να ανταποκριθεί στις ειδικές απαιτήσεις της συγκυρίας. Το ίδιο ισχύει για όσες πολιτικές δυνάμεις έχουν κατά νου την κατά μόνας διαχείριση όπως η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη ως πολύφερνου ενεργού δεξιού ριζοσπάστη μεταρρυθμιστή με συντηρητικό περιεχόμενο.
Σήμερα ο πρώτος και καθοριστικός εθνικός, πολιτικός και κοινωνικός στόχος της χώρας, είναι να αποκτήσει το συντομότερο δυνατό ξανά έλεγχο του μέλλοντος της και της ισοτιμίας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, που έχουν χαθεί και δεν μπορούν να ανακτηθούν χωρίς ευρύτερες προοδευτικές προγραμματικές συνεργασίες. Οι μέχρι τώρα προσπάθειες κατέδειξαν τα όρια τους.
Σ’αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο αναδεικνύεται η ανάγκη και το «πρόβλημα» συγκρότησης της μεγάλης προοδευτικής συμπαράταξης εξαρχής ως εναλλακτική λύση στη συντηρητική παλινόρθωση και την καθημερινή χρεοκοπία της «αριστερής» οπισθοδρόμησης. Εγχείρημα ιστορικό, που επιδιώκει εθνική, πολιτική και κοινωνική προοπτική της χώρας πριν διεκδικήσει εκλογική.
Να θυμίσω ότι οι απαντήσεις στα ιστορικά προβλήματα δεν βρίσκονται με κατασκευασμένες συνταγές σε «συνθήκες εργαστηρίου», κατ’ επιλογή «δοσολογίες» από «φωτισμένες δεσποτείες» και απουσία κοινωνίας. Πρακτικές κατάλληλες μόνο για διαμάχες ξεκομμένες από την πράξη, μεταξύ ανθρώπων που λίγο ή πολύ ο καθένας θεωρεί την παρέα ή τον εαυτό του το άλας της γης. Για κάθε πρόβλημα υπάρχει πάντοτε μια εύκολη λύση, εύτακτη, εύλογη και λανθασμένη. Δυστυχώς στην περίπτωση μας δεν υπάρχουν έτοιμες και σύντομες απαντήσεις. Ούτε πολιτικός τυφλοσούρτης, ούτε εγγυημένος δρόμος, αλλά μία διαρκής πάλη όπου συνεχώς κατακτάς τη θέση σου στην κοινωνία και τον κόσμο. Αλλιώς γίνεσαι ιστορικό λείψανο και βυθίζεσαι στο βάλτο της.
Στις αυτονόητες ερωτήσεις: Χρειάζεται κοινωνία και χώρα έναν νέο, ισχυρό, σύγχρονο, προοδευτικό φορέα; Η πολιτική ανάγκη είναι πραγματική ή πλασματική; Οι προσπάθειες είναι αληθινές ή προσχηματικές; Οι απαντήσεις προκύπτουν αυθόρμητα θετικές, «σαν έτοιμες από καιρό». Διαφορές στα ονόματα ή στη διαδικαστική αλληλουχία βημάτων προς ενιαίο σχήμα με σχετική ή μη αυτονομία επιμέρους φορέων, προσδιορίζουν όψεις κριτικής συμπόρευσης και θεμιτής διαπάλης προς τον κοινό στόχο, δεν τον αλλάζουν. Βέβαια λέξεις και διαδικασίες στην πολιτική ποτέ δεν είναι αθώες, παραμένουν σχέδια επί χάρτου, μέχρι να δοθεί η ηγεμονεύουσα ερμηνεία στην πράξη, στο πως προσλαμβάνονται και εφάπτονται με την κοινωνία και τις ανάγκες της. Αντί λοιπόν να ανακαλύπτουμε προβλήματα μπορούμε να εφευρίσκουμε λύσεις. Στην προσπάθεια αυτή το ΠΑΣΟΚ έχει κεντρική θέση και ρόλο, τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυτό, αλλά και τίποτα δεν έχει μέλλον αν περιοριστεί σε αυτό.
Τα θεμελιώδη ζητήματα στην πορεία προς τα εμπρός που θα ανακύπτουν διαρκώς και θα απαντάμε είναι: α) θεσμική συγκρότηση και εξέλιξη της σύγχρονης ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, β) το μεταρρυθμιστικό σχέδιο υπέρβασης μνημονίου και διαχρονικών παθογενειών, γ) το θέμα διακυβέρνησης, ποιοι με ποιούς, σε ποιά κατεύθυνση και περιεχόμενο, δ) το διαρκές δημοκρατικό μέτωπο απέναντι στον εκφασισμό κοινωνίας και πολιτικής. Αυτά έχουν νόημα μόνο αν συνεγείρουν και συστρατεύουν την κοινωνία σε ένα μεγάλο πολιτικό, παραγωγικό και κοινωνικό μετασχηματισμό σε προοδευτική κατεύθυνση, χωρίς ποτέ να αγνοούμε όλα εκείνα που μπορεί να πάνε στραβά. Ως γνωστόν, ένα πράγμα οι ιδέες, ένα άλλο η εφαρμογή τους. Θέμα το οποίο έθεσε πολύ πριν το Σοϊμπλε, ο Δημοσθένης στον «Υπέρ των Ροδίων ελευθερίας» λόγο όταν προειδοποιούσε ότι «κι όταν ακόμα αποφασιστεί και ψηφιστεί κάτι, απέχει από την εκτέλεση ακριβώς όσο απείχε και όταν δεν είχε ψηφιστεί» Ή θα αναδείξουμε μια νέα ικανότητα σύνθεσης στα νέα δεδομένα χωρίς αμνησίες ή θα υποστούμε τις συνέπειες της αδυναμίας.
Γρηγόρης Σαρίδης
Μέλος της ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου