Toυ Γ. Λακόπουλου : Η οπερέτα της νέας Κεντροαριστεράς κατεβαίνει

Ο Μάιος θα ήταν υποτίθεται ο μήνας της πυρηνικής τήξης που θα δημιουργούσε τη νέα Κεντροαριστερά. Ο μήνας τρέχει και  τίποτε δεν δείχνει ότι οι δυνάμεις και τα πρόσωπα που αναφέρθηκαν ως τώρα στο  εγχείρημα μπορούν να συναντηθούν και να συνυπάρξουν. Πολύ περισσότερο να συνεργαστούν και να ιδρύσουν νέο πολιτικό φορέα,

του οποίου η ηγεσία θα κριθεί από τη  βάση, όπως άφηνε να εννοηθεί η Φώφη Γεννηματά -παραιτούμενη κατά κάποιο τρόπο από την πρωτοκαθεδρία.

Προφανώς ήταν ένας ελιγμός εκ μέρους της, μάλλον αναγκαίος  για τη συγκυρία. Γι’  αυτό, εφόσον η ίδια ξεκίνησε αυτή τη  χίμαιρα, η ίδια  έχει την ευθύνη να τη «σκοτώσει».  Ήδη, άλλωστε, είναι νεκρή από μόνη της. Ως  «king maker» ο Κώστας  Λαλιώτης το ξέρει και δεν ασχολείται με το θέμα, αρκούμενος στο ρημέικ της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης».

Αν παρατηρήσει κανείς από μακριά αυτόν τον χώρο θα διαπιστώσει ότι δεν συνιστά καν «χώρο». Η Φώφη παραμένει η μοναδική συνιστώσα του με βάσιμες προσδοκίες ότι θα έχει θέση στην επόμενη Βουλή υποστηριζόμενη από τον ευπρεπή Θανάση Θεοχαρόπουλο, με τον οποίο η συνεργασία έδεσε.

Για να μπει όμως πράγματι στη Βουλή μάλλον πρέπει να κατεβάσει την οπερέτα και να αλλάξει παράσταση. Να απεγκλωβιστεί από αυτή την υπόθεση και να  ισχυροποιήσει το ΠΑΣΟΚ ως κεντρικό και αποκλειστικό φορέα της Κεντροαριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα σε σύμπραξη με τη ΔΗΜΑΡ.

Αν συνεχίσει να κυνηγάει φαντάσματα και να στήνει επιτροπές με τους αλαφροΐσκιωτους, τους  κατ’ επάγγελμα επικεφαλής  «κινήσεων» -που δεν υπάρχουν- και τους πανελατζήδες, θα  θέσει σε κίνδυνο το μέλλον της. Τίποτε  δεν μπορεί να περιμένει από κανέναν. Ο πράσινος ήλιος και το επώνυμό της αρκούν για να τη βάλουν στη Βουλή.

Π.χ. ο Σταύρος Θεοδωράκης – συμπαθής κατά τα λοιπά-  αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να ξυπνήσει ένα πρωί και να διαπιστώσει ότι οι δικοί του μετακόμισαν στη Συγγρού. Θα τους αφήσει να πάνε ένας- ένας ή θα τους οδηγήσει συντεταγμένα;  Για ποια  Κεντροαριστερά, λοιπόν, να συζητήσει;

Ο Γιώργος Παπανδρέου,  αν και δεν αντιπροσωπεύει πλέον τίποτε και μάλλον βρίσκεται  υπ’ ατμόν,  αξιώνει να τον αντιμετωπίζουν ως ισότιμο αρχηγό κόμματος στα πλαίσια μιας τριμερούς με τον Σταύρο και τη  Φώφη. Η κυρία θα έβαζε το κεφάλι της την καρμανιόλα αν έπαιρνε πίσω κάποιον που ευεργετήθηκε από το ΠΑΣΟΚ, αλλά, αφού το καταχρέωσε, το διέσπασε κιόλας.

Τι μένει λοιπόν για να εξελιχτεί σε νέα Κεντροαριστερά;  Η  Άννα Διαμαντοπούλου; Πότε κινείται σαν σκιώδης πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πότε δίνει την εντύπωση ότι το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου της  είναι ο Κυριάκος. Εκ παραλλήλου οργανώνει εκδηλώσεις με ένα ιδιότυπο προσωπικό «κόμμα», που κρύβεται πίσω από τον τίτλο ενός πολυέξοδου Δικτύου. Δραστήρια, ευρωπαΐστρια, αλλά και τοξική, ως πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, στο οποίο γύρισε την πλάτη επί  Βενιζέλου.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος; Βρίσκεται σε πραγματικό αδιέξοδο καθώς τα πολιτικά προσόντα του αποδεικνύονται εμπόδιο για την συνύπαρξή του με άλλους.  Ο Ανδρέας Λοβέρδος; Κάηκε με την αψυχολόγητη έξοδο του παρελθόντος. Από κει και πέρα τι μένει ; Ο Χρυσοχοϊδης;  Ή μήπως οΠάγκαλος;

Ο Γιάννης Ραγκούσης τραβάει το δικό του δρόμο με την «Επόμενη Ελλάδα». Ο Ηλίας Μόσιαλοςτα παράτησε και ο Αλέκος Παπαδόπουλος περιφέρει ατελέσφορα  τις δάφνες του. Πολλοί, όπως ο Σηφουνάκης, ο Χριστοδουλάκης και ο Ρέππας, αλλά και ο  Σκανδαλίδης, είτε βρίσκονται εκτός Βουλής είτε μπορούν να συζητήσουν πιο άνετα με τον Αλέξη Τσίπρα παρά με τους  γυρολόγους της «Κεντροαριστεράς». Άλλωστε η επίσκεψη του Στέφανου Τζουμάκα –που διατηρεί πάντα την ηθική της γενιάς του-στο Μέγαρο Μαξίμου έδειξε ότι το αίμα δεν γίνεται νερό.

Από εκεί και πέρα βάθος αμέτρητο. Κάποια παρακμιακά πρόσωπα που διεκδικούν την επιστροφή τους για να επιδείξουν τη συνήθη πολυπραγμοσύνη τους.  Ορισμένοι απλώς αναζητούν χώρο να κατευθύνουν τη διαλυτική διαδρομή τους.

Ακόμη χειρότερα κάποιοι αργόσχολοι αριβίστες που μπήκαν στην πολιτική από την ακρισία του Γ. Παπανδρέου ή  την γαλαντομία της σημιτικής περιόδου,  παραγοντίζουν με την ανάμνηση των αξιωμάτων και των ρόλων που τους αποκατέστησαν ποικιλοτρόπως.

Υπάρχει ένας μικρός κύκλος  αξιόλογων προσώπων με γνώση και ήθος στον οποίο θα μπορούσε να εντάξει κανείς τον καθηγητή Ιωακειμίδη ή τον επίμονο Γιάννη Τούντα και ορισμένους ακόμη. Αλλά  αυτοί δεν φτάνουν ούτε για να στελεχωθεί μια επιτροπή, όχι να  δημιουργηθεί νέο κόμμα.

Στην πραγματικότητα ανθρώπινο υλικό για να γίνει σοβαρή συζήτηση δεν υπάρχει. Ακόμη και στο ΠΑΣΟΚ κάποιοι λένε στους άλλους «Πηγαίνετε στη ΝΔ ώστε να μπορέσουμε να πάμε και εμείς στον ΣΥΡΙΖΑ«. Και οι άλλοι απαντούν «Αρχίστε εσείς με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να πάμε εμείς πιο εύκολα στη ΝΔ».

Εν πάση περιπτώσει το σποτάκι «Προσεχώς Κεντροαριστερά» αποσύρεται. Η Γεννηματά είναι υποχρεωμένη να πάει στις επόμενες εκλογές  ως επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ – που δεν ξόφλησε ως πολιτικό υποκείμενο, όπως θέλουν πολλοί- αυτοί ξόφλησαν- και να αναδείξει μια νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα. Αυτή που έχει σήμερα είναι κληροδότημα από τον Βενιζέλο, όπως είναι και το ντουέτο των ευρωβουλευτών.

Σ’ αυτό το πλαίσιο μάλλον ωφελημένη θα βγει, εφόσον κλείσει οριστικά τη συζήτηση για την συγκρότηση νέου φορέα και διαμορφώσει συνθήκες για το ΠΑΣΟΚ της επόμενης μέρας. Απλώς ταυτόχρονα θα χρειαστεί να ξεκαθαρίσει το  κόμμα της, αλλάζοντας και τα όργανα αν  χρειαστεί. Αναλαμβάνοντας και την ευθύνη για κάποιες επιλογές που έκανε.