Σήμερα, 6/5, είχαμε δύο γεγονότα, που καταδεικνυουν την υποχώρηση της χώρας μας, στο διπλωματικό και γεωστρατηγικο επίπεδο ευρύτερα, ιδιαίτερα όμως, σε σχέση με την Τουρκία και την Αλβανία.
Το πρώτο στην Κωνσταντινουπολη, όπου για πρώτη, μετά από 70 και πλέον χρόνια, χρησιμοποιησαν την Αγία Σοφία, ως τζαμί.
Το δεύτερο, στα Τίρανα, όπου για πρώτη φορά ο Αλβανός Υπουργός Εξωτερικών, έθεσε σε κοινή συνέντευξη τύπου, με τον Ελληνα Υπουγο Εξωτερικων θέμα "Τσαμηδων".
Όσοι αντιλαμβάνονται τι σημαίνουν αυτά, χωρίς εθνικιστικες παρωπίδες, αντιλαμβάνονται την ζοφερή πραγματικότητα.
Την ίδια στιγμή, η σκέψη μου, έτρεξε λίγο στο παρελθόν και μελαγχολισα.
Ήρθε στο μυαλό μου, η περίοδος της Μεταπολιτευσης, από το '74 μέχρι το 2004.
Περίοδος με δύσκολες στιγμές, όπως το τοιχοδιωκτικο '89, η χώρα μας ομως προχωρούσε μπροστά, σε όλους τους τομείς.
Πρώτα ήταν η αποκατάσταση της δημοκρατίας, η ένταξη στην ΕΟΚ, το κοινωνικό κράτος, η εθνική συμφιλίωση και ο περιορισμός των κοινωνικών ανισοτήτων.
Στην συνέχεια η σύγκλιση, με τις ανεπτυγμένες χώρες της ΕΕ, η ένταξη στην ΟΝΕ, η μεγάλη ανάπτυξη, οι Ολυμπιακοι Αγώνες και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ.
Μοναδικές ιστορικές επιτυχίες, που δικαίως χαρακτήρισαν την περίοδο αυτή, μακράν την καλύτερη, από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους.
Παρ' ότι, οι παθογένειες της περιόδου αυτής ήταν μεγάλες και μεγάλο μέρος της ανάπτυξης οφειλόταν στον δανεισμό, την παραοικονομια και τους κοινοτικους πόρους και τα δημοσιονομικά μεγέθη της οικονομιας ήταν προβληματικά, τίποτε δεν έδειχνε ότι η Ελλάδα, τα επόμενα χρόνια θα βυθιζοταν στην ανεξέλεγκτη κρίση.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης της ΝΔ, 2004 -2009, είναι πολύ μεγάλες. Μεγάλες, όμως είναι και οι ευθύνες της αντιπολιτευσης, των επιχειρηματικων και συντεχνιακων ελίτ, αλλά και των ΜΜΕ.
Η δυναμική και το κύρος της Ελλάδας, μέχρι το 2004, μας επέτρεψε να πετύχουμε στόχους, όπως την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, που ο Ερντογαν χαρακτήριζε cazus belli.
Η Κύπρος μπήκε στην ΕΕ και στην ΟΝΕ, προχωραει στην αξιοποίηση των υδρογονανθρακων και ο Ερντογαν, μόνο απειλεί.
Εκείνη την περίοδο, το 2002 υπερβηκαμε ένα άλλο απαγορευμένο βήμα, θέσαμε για πρώτη φορά ως Ελλάδα, στην Τουρκία το θέμα της λειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χαλκης και των καταπατημενων περιουσιων των Ελλήνων στην Κωνσταντινουπολη, την Ιμβρο και την Τενέδο.
Τα θετικά γεγονότα που ακολούθησαν, ειδικά στο θέμα των περιουσιων, είναι γνωστά.
Πιστεύω, ότι θα είχαμε ανάλογες εξελίξεις και στην επαναλειτουργια της Χαλκης, αν δεν γινόταν διπλωματικα λάθη, μετά το 2004.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά και μου βγαίνει, ένα μεγάλο, γιατί!
Δεν θα αναφερθώ στις λεπτομέρειες, αφού πολλά από τα γεγονότα τα έζησα από κοντά, ως Υφυπουργός Εξωτερικών, την περίοδο 2001 -2004. Θα το κάνω κάποια στιγμή, γιατί έχουν την σημασία τους.
Θα πω μόνο, την υψηλη αποδοχή που είχαμε ως Ελλάδα, σε κάθε συνάντηση, με αντιπροσωπεια μικρής, ή μεγάλης χώρας.
Τώρα καταλαβαίνω, ότι οι εκπρόσωποι της χώρας μας, συναντούν την απαξια και την υποτίμηση.
Αυτό μας αφορά όλους, αφορά την Ελλάδα και πρέπει να μας πεισμωσει, να μας ενώσει, για να το ανατρέψουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου