Του Γ. Λακόπουλου : Κεντροαριστερά: H επιστροφή των “παππούδων”

Στην πολυθρύλητη συνάντηση στο σπίτι του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου αν κάποιος ζητούσε τις ταυτότητες των συνδαιτυμόνων θα διαπίστωνε ότι ο ένας από αυτούς είναι ήδη ογδόντα ετών. Ένας άλλος τα πλησιάζει, ο τρίτος και ο

τέταρτος είναι πολύ πάνω από τα εβδομήντα και οι υπόλοιποι εξηνταρίζουν.

Γιορτή της ανανέωσης δεν το λες. Αν όπως αποκαλύφθηκε το κυρίως μενού ήταν ο νέος φορέας της Κεντροαριστεράς, πρόκειται για την κεντροαριστερά των “παππούδων”.

Ποιες δυνάμεις έφεραν γύρω από ένα τραπέζι έξι πρώην υπουργούς, έναν εν ενεργεία τραπεζίτη και έναν πρώην πρωθυπουργό; Για ποια ακριβώς Kεντροαριστερά συζητούσαν όταν κανείς από τους οκτώ δεν μετέχει στις διαδικασίες για την υπαρκτή Kεντροαριστερά -που βρίσκονται σε εξέλιξη από μήνες, ενώ ο ένας δεν κρύβει ότι ψηφίζει πλέον Δεξιά;

Ποια συγκολλητική ουσία έβαλε στο τραπέζι, εκτός από τα εδέσματα του φιλόξενου και ευπρεπούς πάντα Βασίλη Κοντογιαννόπουλου, το όνομα του Στουρνάρα ως μέλλοντος πρωθυπουργού, αρχίζοντας από την διεκδίκηση της ηγεσίας ενός κόμματος που δεν υπάρχει και είναι αμφίβολο αν θα δημιουργηθεί ποτέ;

Όσοι βασανίσθηκαν μέσα στον καύσωνα με αυτά τα ερωτήματα κατέληξαν στο μόνο συμπέρασμα που μπορούσαν να καταλήξουν: η απάντηση υπήρχε το τραπέζι και μάλλον είχε τιμητική θέση. Αν υπήρχε ‘σίτινγκ” το καρτελάκι μπροστά του θα έγραφε: Κώστας Σημίτης.

Παλιές καραβάνες του ΠΑΣΟΚ βάζουν το κεφάλι τους στοίχημα ότι “αυτά είναι δουλειές του πρώην πρωθυπουργού” και ως πρώτο επιχείρημα για να το τεκμηριώσουν φέρνουν ότι το χούι φεύγει τελευταίο. Κατά περιόδους ο ίδιος βρέθηκε πίσω από κάποιες διεργασίες που συνήθως επιδιώκουν να μηδενίσουν το ΠΑΣΟΚ και εμμέσως και τον ιδρυτή του. Ακόμη και δυο δεκαετίες μετά τον θάνατο του.

Π.χ. το 1990 Ο Σημίτης ήταν ο ιθύνων νους της “Συνωμοσίας του Πεντελικού” στην οποία χρησιμοποιήθηκε ως πολιορκητικός κριός κατά του Παπανδρεϊσμού ο Παρασκευάς Αυγερινός. Ακόμη και ο Κ. Λαλιώτης είχε προσχωρήσει σε αυτό που ο ίδιος ο Παπανδρέου χαρακτήρισε ως απόπειρα εκβιασμού του και θα είχε σεισμικές επιπτώσεις στο ΠΑΣΟΚ αν δεν παρενέβαινε υπέρ του ιδρυτή του ο Γ. Γεννηματάς.

Επίσης το 1994 ο Κ. Σημίτης, έχοντας ανεβάσει τις μετοχές του στη κούρσα της διαδοχής χάρη στην υποστήριξη εκδοτικών κύκλων, αλλά κυρίως χάρη στις υπερδραστηριότητες του “στρατηγού” Θ. Τσουκάτου οργάνωσε το δείπνο των τεσσάρων στο σπίτι της Βάσως Παπανδρέου. Εκεί επισημοποίησε, με πρόταση Πάγκαλου, την υποψηφιότητά του ως επίδοξου διάδοχου του Ανδρέα Παπανδρέου. Το κοτόπουλο μιλανέζα της οικοδέσποινας αποδείχθηκε γούρικο.

Πριν από δυο χρόνια και κάτι οι συχνές του παρουσίες του Σημίτη σε δείπνα χαμηλότερης επισημότητας και οι συναντήσεις στο γραφείο του, ανάδειξαν το άστρο του Σταύρου Θεοδωράκη, παρότι δεν είχε σχέση με την Κεντροαριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία.

Είχε όμως με τον Σημίτη. Όπως έχει παλαιόθεν και ο νυμφίος του πρόσφατου δείπνου. Ο “σημιτικός” Στουρνάρας σταδιοδρόμησε σε τράπεζα, σε χρηματιστηριακό γραφείο, σε ρόλους που έκοψε στα μέτρα του ο Γιάννος Παπαντωνίου. Στο θινκ τανκ του “ελληνικού καπιταλισμού”, στην υπερδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά στην οποία μετείχε ως… ΠΑΣΟΚ ενώ δεν έλεγε ούτε καλημέρα με τον πρόεδρο του Βαγγέλη Βενιζέλο.

Στην ενεργό Κεντροαριστερά, δηλαδή στο οργανωμένο ΠΑΣΟΚ δεν είχε κάνει ποτέ εμφάνιση. Πώς έγινε ο εκλεκτός της ογδοντάρηδων;

Η απάντηση μάλλον πρέπει να βρεθεί αν διαβάσει κανείς πίσω από όσα έχει εκθέσει στο τελευταίο αυτοβιογραφικό βιβλίο του ο Σημίτης. Ο Στουρνάρας είναι ο ιδανικός για τη δημιουργία ενός “αντί ΠΑΣΟΚ”, που θα βοηθήσει να πάρει αυτό που ήθελε πάντα ο Σημίτης από τον Ανδρέα Παπανδρέου: ρεβάνς έναντι της ιστορίας. Να τον τοποθετούν δίπλα στον Τρικούπη και τον Ανδρέα δίπλα στον Δηλιγιάννη.

Με άλλα λόγια: ψάχνει κάποιον να ηγηθεί ενός κόμματος που θα διαγράψει το ΠΑΣΟΚ οριστικά από τον πολιτικό χάρτη. Αυτό το ΠΑΣΟΚ που ο ίδιος ήθελε διαφορετικό από ότι το ήθελε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Στον οποίον άλλωστε αποδίδεται η φράση “ο Σημίτης δεν είναι ΠΑΣΟΚ”.

Το σίγουρο είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ ηγέτης του ΠΑΣΟΚ. Με την έννοια του επικεφαλής που το πήρε από την αντιπολίτευση και το πήγε στη εξουσία. Αυτό το έκαναν μόνο οι δύο Παπανδρέου.

Ο ίδιος πήρε την κυβέρνηση. Δηλαδή το κράτος και δια του κράτους επικράτησε και στο ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι πλήρως καθώς δεν το εξουσίασε ποτέ στο σύνολο του. Το λειτούργησε ως ομοσπονδιακό κόμμα με τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Το 2004 δεν εμφανίστηκε καν ενώπιον του εκλογικού σώματος να λογοδοτήσει για την εντολή που πήρε το 2000 .

Από όλα αυτά μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι ο Σημίτης υπήρξε μέγεθος αναντίστοιχο του ΠΑΣΟΚ. Τώρα προκύπτει ότι στέκεται αυτός δίπλα στον Στουρνάρα ως τον πιο κατάλληλο να ηγηθεί της Κεντροαριστεράς. Άβυσσος η ψυχή του πολιτικού. Ή αλλιώς τα κίνητρα εμπλοκής του Σημίτη σ’ αυτή την υπόθεση μπορεί να μην είναι πολιτικά αλλά ψυχολογικά. Ψάχνει τη λύτρωση του από τους Παπανδρέου που τον εξουσίαζαν…

Βρίσκει κανείς κάποια καλύτερη εξήγηση για έναν πρώην πρωθυπουργό που ενώπιον δύο προσωπικών φίλων του, ενός άσπονδου υβριστή του και τριών πολιτικών τέκνων του συντηρεί μια συζήτηση για την κάλυψη του χώρου της εγχώριας Κεντροαριστεράς – ερήμην των φυσικών φορέων της σε έναν από τους οποίους σταδιοδρόμησε; Ή που, ως βετεράνος της Κεντροαριστεράς , είναι έτοιμος να χρίσει ως επίγονό του ένα πρόσωπο καριέρας;