Αρκετές δημοσκοπήσεις είδαν τελευταία το φως της δημοσιότητας. Κοινός παρανομαστής όλων είναι η αίσθηση απογοήτευσης που νιώθουν οι έλληνες πολίτες. Με ποσοστά πάνω από 80% οι έλληνες πολίτες εκφράζονται αρνητικά για τον μέλλον τους. Επιπλέον πιο ανησυχητικά γίνονται τα πράγματα όταν διαπιστώνεται πως οι ηλικίες των 18-35 πιστεύουν πως το μέλλον τους θα είναι πιο ζοφερό σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα. Ανεξαρτήτως της συζήτησης για την αξιοπιστία των ευρημάτων
των δημοσκόπων, δυστυχώς υπάρχει και η σκληρή πραγματικότητα η οποία αποτιμάται στα ΑΤΜ των τραπεζών κατά τη λήψη της σύνταξης και από την υπερφολόγηση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία καθηλώνει την πολυπόθητη ανάπτυξη καταδικάζοντας την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας πιο κάτω και από αυτή της Αλβανίας.
Οι έλληνες πολίτες αναρωτιούνται. Υπάρχει διέξοδος; Βγαίνει το πρόγραμμα; Μπορούμε ως χώρα να βγούμε από το τούνελ; Τι γίνεται στην Ελλάδα που δεν γίνεται στις άλλες χώρες ή τι γίνεται στις άλλες χώρες και δεν γίνεται στην Ελλάδα. Οι παραπάνω ερωτήσεις φαντάζουν απλουστευτικές. Οι απαντήσεις τους όμως είναι πολύπλοκες. Η βασική αιτία της οικονομικής και κοινωνικής καχεξίας που διέρχεται η χώρα μας εντοπίζεται στην άρνηση προσαρμογής όλων των κοινωνικών και πολιτικών δομών στις ραγδαίες οικονομικές –κοινωνικές αλλαγές που επιβάλλονται από τα συνεχώς μεταβαλλόμενα περιβάλλοντα. Παράλληλα, ο διαλυτικός φόβος για τις αλλαγές στις οποίες θα έπρεπε να προχωρήσουμε ως χώρα σε όλα τα επίπεδα, δεν μας επέτρεψε να αντιμετωπίσουμε το ανταγωνιστικό οικονομικό περιβάλλον που γέννησε το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης.
Απλουστεύοντας ακόμη περισσότερο τα παραπάνω, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας συμπυκνώνεται σε δύο λέξεις: άρνηση και φόβος.
Αρνείται και παράλληλα φοβάται η ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί την δύσκολη οικονομική πραγματικότητα για αυτό και προστρέχει αβίαστα σε φαινόμενα «Σώρρας». Συνεχίζει με μεγάλη ευκολία να πιστεύει στην ύπαρξη των εύκολων λύσεων για αυτό και πιέζει με τους κοινωνικούς – συνδικαλιστικούς μηχανισμούς για την διατήρηση των «κεκτημένων». Στήνει ευήκοα ώτα σε κάθε λαϊκιστή και δημαγωγό πολιτικό, δημιουργώντας πολιτικές καρικατούρες, πυροδοτώντας έτσι και την πολιτική ρευστότητα, η οποία αποτελεί τον κομβικότερο αρνητικό παράγοντα για την οικονομική ανάκαμψη της χώρας.
Αρνείται και φοβάται το πολιτικό σύστημα να εγκαταλείψει την λογική του πολιτικού κόστους, για αυτό και συνεχίζει να κρύβει την σκληρή αλήθεια από τους Έλληνες πολίτες. Αρνείται αυτιστικά να αντιληφθεί την αναγκαιότητα συνεργασίας για τη χάραξη και εφαρμογή ενός στρατηγικού αναπτυξιακού σχεδίου, το οποίο θα δεσμευτούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις πως θα το υπηρετήσουν. Οι πολιτικοί σχηματισμοί, στην προσπάθεια τους να αυξήσουν τα εκλογικά τους ποσοστά, συνεχίζουν να τροφοδοτούν με ψευδαισθήσεις τους έλληνες πολίτες. Οι λαϊκίστικες προσεγγίσεις στα πολύπλοκα ζητήματα που ταλανίζουν την χώρα μας, τροφοδοτούν τις λάθος προσδοκίες και αυξάνουν τις λάθος πολιτικές επιλογές των πολιτών. Ο φαύλος κύκλος ενισχύεται. Η σκληρή πραγματικότητα δεν γίνεται αποδεκτή και οι λύσεις που θα μας έβγαζαν από τα αδιέξοδα, απομακρύνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου