ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΓΚΡΙΩΤΗ : Η ΚΟΥΒΑ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟ…ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΝΩΡΙΣ.

Με στεναχωρεί η συζήτηση, για τον Φιντέλ Κάστρο και την Κούβα, για δύο λόγους.

Ο πρώτος, γιατί μου θυμίζει την  διάψευση των νεανικών μου πιστεύω, για το καθεστώς της Κούβας και τον Κάστρο.

Ο δεύτερος, γιατί βλέπω μια επιθετική και μανιχαϊστική

αντιπαράθεση, ανάμεσα σε αυτούς που διατηρούν μια εξιδανικευμένη εικόνα και σε εκείνους, που στο πρόσωπο του Κάστρο βλέπουν, ότι έχουν μισήσει στην ζωή τους.
Νομίζω, ότι δικαίως, την δεκαετία του ’60 και του ’70, ο Κάστρο και ο Τσε Γκεβάρα, αποτέλεσαν τα σύμβολα του αγώνα κατά της νεοαποικιοκρατίας και της εξαθλίωσης των λαών του τρίτου κόσμου.

Την ίδια περίοδο όμως, δεν  δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις, για την δημοκρατική ανάπτυξη της Κούβας.

Μπορεί, το επιχείρημα του εμπάργκο των ΗΠΑ, να είναι ισχυρό, σε καμία περίπτωση όμως, δεν μπορεί να δικαιολογήσει την αυταρχική δομή του καθεστώτος και την εξόντωση κάθε διαφωνούντος.

Ο αγώνας κατά του δικτάτορα Μπατίστα, η ανατροπή του το 1959 και  η  αποτροπή της επέμβασης των μισθοφόρων των  ΗΠΑ, το 1961,  στον κόλπο των χοίρων, ήταν πράξεις ηρωικές,  που κέρδισαν την παγκόσμια αναγνώριση.

Η ανάπτυξη  της παιδείας και της υγείας, μαζί με την αλληλεγγύη που πρόσφερε, στις πολύ φτωχές χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, κέρδισαν τον παγκόσμιο σεβασμό.

Την ίδια περίοδο, το 1962, η  τυφλή αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ, έφεραν τον κόσμο στα πρόθυρα της απόλυτης καταστροφής, αφού η κρίση των πυραύλων, παρά λίγο να μετατρέψει τον Ψυχρό Πόλεμο, σε θερμό πυρηνικό, μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ.

Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης το 1991, οδήγησε ουσιαστικά, στην οικονομική και κοινωνική κατάρρευση και της Κούβας.

Αποκαλύφτηκε, ότι η οικονομία της Κούβας στηριζόταν, στην οικονομική «βοήθεια» της Σοβιετικής Ένωσης, με αντάλλαγμα την υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης, στις διεθνείς γεωπολιτικές της, επιλογές.
Οι ιδεοληψίες και τα συμφέροντα της  κομματικής και κρατικής ελίτ, το εμπάργκο των ΗΠΑ και η πολιτική εκμετάλλευση από τους Σοβιετικούς, οδήγησαν στην εξαθλίωση την χώρα και στην δικτατορική μετεξέλιξη του καθεστώτος.

Είχα δύο ευκαιρίες, να  επισκεφτώ την Κούβα και να γνωρίσω, ένα μέρος της πραγματικότητας της.

Η πρώτη, ήταν το Καλοκαίρι του 1978, με την αντιπροσωπία της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, στο διεθνές φεστιβάλ νέων. Ακύρωσα την συμμετοχή μου, αφού είχα αναλάβει από την ΦΕΑΠΘ, την ευθύνη για τον καταυλισμό του ΑΠΘ, μετά τον σεισμό της Θεσσαλονίκης.
Η δεύτερη, ως Υφυπουργός Εξωτερικών, το 2003,  θα συνόδευα τον  Πατριάρχη Βαρθολομαίο, για τα Θυρανοίξια στην Αβάνα, του Ναού του Αγίου Νικολάου, την ανέγερση του οποίου, είχαμε στηρίξει.

Ο Κάστρο, είχε εκτελέσει τρεις αντιφρονούντες, τους προηγούμενους μήνες  και η ΕΕ, κήρυξε εμπάργκο, στην Κούβα.

Ο Κάστρο, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, συγκατένεψε στην αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων με τις ΗΠΑ και ο ΟΜΠΑΜΑ, παρά την λυσσαλέα αντίδραση των συντηρητικών  στην χώρα του, ήταν ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος, που επισκέφτηκε την Κούβα, μετά την ανατροπή του διεφθαρμένου Μπατίστα.

Είναι έτοιμη η ηγεσία της Κούβας, να κάνει το μεγάλο βήμα μπροστά;

Είναι έτοιμη η κοινωνία της, να κερδίσει την δημοκρατία και την οικονομική της ανάπτυξη;

Είναι έτοιμη η διεθνής κοινότητα να την βοηθήσει;

Η χώρα μας μπορεί, πέρα από τα μεγάλα λόγια του Πρωθυπουργού, να την βοηθήσει, μέσα από τους θεσμούς της ΕΕ;