Μήπως γιατί η συζήτηση περί της αναδιάρθρωσης και απομείωσης του δημοσίου χρέους, έκλεισε μόνο με τα ήδη γνωστά βραχυπρόθεσμα μέτρα, τα οποία μικρή μόνο οικονομική επίδραση θα έχουν ως το 2060; Και μάλιστα πολύ μικρότερη, υποπολλαπλάσια της σημαντικής μείωσης χρέους
που πέτυχε το ΠΑΣΟΚ το 2012 και κατήγγειλε (!!) ο κ. Τσίπρας.
Μήπως γιατί τα ουσιαστικά μέτρα για το χρέος παραπέμφθηκαν μετά το 2018, όπως ακριβώς ζητούσε ο κ Σόιμπλε;
Μήπως γιατί οι παλληκαρισμοί του κ Τσίπρα για το χρέος μεταβλήθηκαν σε άτακτη υποχώρηση;
Επίσης με το κείμενο απόφασης του Eurogroup γίνεται σαφές πως:
- Τα πλεονάσματα του 3,5% του ΑΕΠ που συνεπάγονται δυσβάστακτα μέτρα θα διατηρηθούν για μερικά χρόνια ακόμη.
- Η τρόικα ξανάρχεται με τις εξοντωτικές απαιτήσεις του ΔΝΤ στο τραπέζι.
- Η Κυβέρνηση καλείται για σοβαρές υποχωρήσεις στα εργασιακά.
- Η προοπτική συμφωνίας για το 2016 εγκαταλείπεται.
Τι μας μένει ως χώρα;
Μόνο η παράταση της αβεβαιότητας, η ομολογία της διαρκούς επιτροπείας και η απαγορευτική για την ανάπτυξη ανασφάλεια.
Αυτή είναι η αλήθεια, η πραγματικότητα.
Μια κυβέρνηση χωρίς σχέδιο, ανίκανη και αδύναμη να διαπραγματευθεί. Εγκλωβισμένη στο ψέμα και τον λαϊκισμό.
Δυστυχώς δεν έχουμε εθνική επιτυχία, αλλά την προαναγγελία μιας άνευ όρων παράδοσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου