ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΡΙΩΤΗΣ : ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΔΗΣΥ ΕΛΥΣΕ ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Το διακύβευμα του συνεδρίου, δεν ήταν, ούτε η πολιτική της ΔΗΣΥ, ούτε οι πολιτικές του συμμαχίες.

Το στρογγυλεμένο, προσυνεδριακό κείμενο, δεν άφηνε περιθώρια, αλλά και καμιά από τις ομάδες της ΔΗΣΥ και του ΠΑΣΟΚ, δεν έδειξε ενδιαφέρον.

Το διακύβευμα του, ήταν, οι νέοι οργανωτικοί συσχετισμοί, στον κατακερματισμένο και καθημαγμένο, πολιτικό χώρο, της Κεντροαριστεράς.

Η Φώφη Γεννηματά, έχοντας πετύχει, την δημοσκοπική συντήρηση, με οριακή ανοδική τάση, διασφαλίζει και την εκλογική αναπαραγωγή της ΔΗΣΥ, όπως και των βουλευτών της.

Το γεγονός αυτό την ισχυροποιεί, στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.

 Έχοντας εξασφαλίσει, εμμέσως την πολιτική υποστήριξη του Κώστα Σημίτη και την άμεση, πολιτική και οργανωτική, του Γιώργου Παπανδρέου, προκήρυξε το συνέδριο της ΔΗΣΥ, στις αρχές του χρόνου, για να επικυρώσει, τους νέους εσωκομματικούς συσχετισμούς.

Η επιλογή αυτή, όπως ήταν αναμενόμενο προκάλεσε την κρίση, στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ.

Η κρίση  λύθηκε, με την προκήρυξη από την Γεννηματά, έκτακτου συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, για το Φθινόπωρο.

Η πρόταση της Γεννηματά, στην εναρκτήρια ομιλία της, για την επίσπευση του χρόνου εκλογής, με καθολική ψηφοφορία, του Επικεφαλής της ΔΗΣΥ, ακύρωσε και το σημείο της σύγκρουσης και το συνέδριο τέλειωσε, πριν αρχίσει.

Το Καλοκαίρι, θα είναι ήρεμο, για την ΔΗΣΥ και την χώρα.

Το Φθινόπωρο, μετά τις Γερμανικές εκλογές, θα ξεκινήσει ο μακρύς και βαρύς Χειμώνας, για την χώρα, την κοινωνία και τα κόμματα.

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, έχουν επιλέξει την τυφλή και διχαστική σύγκρουση.

Μη διαθέτοντας ολοκληρωμένο σχέδιο για την χώρα και αφού πέρασαν τις άγριες φάσεις του «αντιμνημονιακού» τους αγώνα, κομματικά προσοδοφόρου, άλλα καταστροφικού για την χώρα, ψηφίζουν, σαν να βρίσκονται σε τηλεοπτικό ριάλιτυ, το ένα μετά το άλλο και τα πρόσθετα μνημόνια.

Στον πολιτικό μας χώρο, υπάρχει ένα δίδυμο ερώτημα :
1)Γιατί, δεν γυρίζουν στο ΠΑΣΟΚ, οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι, από το ΣΥΡΙΖΑ; 

2)Τι πρέπει να πει και να κάνει, για να γυρίσουν; 

Στο πρώτο  ερώτημα, η απάντηση είναι, πως ίσως, δεν υπάρχουν πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, για να γυρίσουν, γιατί, όταν κάποιος, έχει ψηφίσει πέντε φορές τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι πρώην ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ, είναι περισσότερο, πρώην ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ.  

Στο  δεύτερο ερώτημα, η απάντηση είναι, ότι και να πει κάτι, δεν γυρίζουν, γιατί δεν πιστεύουν, ότι το ΠΑΣΟΚ, έχει  να τους δώσει, κάτι παραπάνω, από τον Σύριζα, ή την ΝΔ. 

Υπάρχει και ένα τρίτο ερώτημα, να πάμε Αριστερά, όπως ο Σούλτς και ο Κόρμπιν, ή δεξιά, όπως ο Ρέντζι και ο Μακρόν;

Ούτε και αυτό έχει νόημα.
Το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα άλλα κόμματα, του Δημοκρατικού χώρου, πρέπει να αλλάξουν τρόπο σκέψης και εργαλεία ανάλυσης.

Αν, δεν θέσεις τα σωστά ερωτήματα, θα είσαι πάντα, εκτός θέματος.
Τα σημερινά κοινωνικά δεδομένα, δεν έχουν καμία σχέση με την δεκαετία του "70 και του '80, που το ΠΑΣΟΚ κέρδισε, με την πολιτική της Εθνικής Λαϊκής Ενότητας (ΕΛΕ), την πλειοψηφία και την παγίωσε, με την κυβερνητική πολιτική, μέχρι το 2000. 

Το ΠΑΣΟΚ σήμερα, δεν είναι κίνημα αλλαγής, αλλά στην καλύτερη περίπτωση, απομεινάρη μιας εποχής, που στο συλλογικό ασυνείδητο, με την προπαγάνδα των άλλων κομμάτων και της πλειοψηφίας των ΜΜΕ, έχει εγγραφεί, κακώς βέβαια, ως φαύλο και καταστροφικό. 

Τα Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια δεδομένα, έχουν αλλάξει.

Η Παγκοσμιοποίηση και η διεθνής συνεργασία, ήταν τα εργαλεία της προόδου, τις προηγούμενες δεκαετίες,  ενώ τώρα η εθνική αναδίπλωση και ο Ευρωσκεπτικισμός, κυριαρχούν.

Τα πολιτικά, παραγωγικά, κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα στην χώρα μας, έχουν επίσης, αλλάξει ριζικά.

Η νεολαία, οι εργαζόμενοι και οι νέοι επιστήμονες επαγγελματίες, ήταν τα δυναμικά στρώματα της πολιτικής , παραγωγικής και κοινωνικής αλλαγής.

Τώρα, αυτές οι κοινωνικές και ηλιακές ομάδες, είναι στο περιθώριο, ή στο εξωτερικό και κυρίως, χωρίς εφικτό, στον ορατό ορίζοντα, προσωπικό, ή συλλογικό, στόχο. 

Στις εκλογές του '74, αλλά ακόμη και του '77 και του '81, οι νέοι ήταν η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων και υποστηρικτών του ΠΑΣΟΚ, ενώ τώρα, το αντίθετο. 

Συνεπώς, αυτό που χρειάζεται, είναι να θέσει, τα σωστά ερωτήματα, για τα μεγάλα ζητούμενα, της εποχής μας, όπως: 
1) Ποια είναι, τα σημερινά κοινωνικά στρώματα, που πρέπει, πρωτίστως, να απευθυνθεί; 
-Είναι οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι, στο δημόσιο; 

-Είναι οι νέοι και ο ιδιωτικός τομέας, δηλαδή, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, η μεσαία και μικρή επιχειρηματικότητα και οι επαγγελματίες, κυρίως επιστήμονες; 

Εγώ απαντώ, πως είναι, η δεύτερη ομάδα. 

Σε αυτήν θα βρει, τους μη προνομιούχους της εποχής μας. 

Αυτούς, που θα χτίσουν, το αύριο. 

Αυτοί, που θα δημιουργήσουν τον πλούτο και θα στηρίξουν, τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους, στο δημόσιο. 

Σε μια τέτοια κατεύθυνση, θα χτισθεί και το νέο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ, ανάμεσα στην επιχειρηματικότητα, την εργασία και το κοινωνικό κράτος. 

2) Ποιά είναι τα δημόσια αγαθά, και ποιά προσφέρει το κράτος, ο ιδιωτικός τομές της οικονομίας, ή και οι δύο;

3) Ποιο είναι, το σύγχρονο κράτος δικαίου, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, των πολιτών και ποια, από αυτά, είναι αδιαπραγμάτευτα, σε μια σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία.

Απελευθέρωση  της  οικονομίας, του κράτους και του πολιτικού συστήματος, από τα καρτέλ, τις συντεχνίες και τα κόμματα. 

4) Ποιες είναι, προτεραιότητες, στην οικονομία και τις Περιφέρειες;

Ποιοι τομείς της οικονομίας, μπορούν, να τραβήξουν μπροστά και ποιος είναι ο νέος ρόλος των Περιφερειών και των Δήμων; 

Περιφερειακές και Τοπικές Κυβερνήσεις και όχι μια νέα μορφή αναπαραγωγής, του παλιού κράτους της Πρωτεύουσας.

Μόνο τότε, το σύνθημα για Μεταρρυθμίσεις, έχει νόημα, διαφορετικά, δεν πείθει. 

Αν, δοθούν απαντήσεις, σε αυτά τα ερωτήματα, τότε θα διαμορφωθεί και η βάση, της πολιτικής ενότητας.

Τότε θα απαντηθεί και το ερώτημα, τι κόμμα πρέπει να είναι η ΔΗΣΥ και ποια οργανωτική φιλοσοφία και δομή, πρέπει να έχει.  

Διαφορετικά, ο καυγάς θα γίνεται, για την συντήρηση, ή την ανακατανομή της περιορισμένης ισχύος, των προσώπων και των ομάδων.

Η ΔΗΣΥ τον Οκτώβρη, θα έχει αρχηγό από την βάση και θα είναι η Φώφη Γεννηματά.

Πρέπει όμως, να διαμορφώσει την στρατηγική και τις προγραμματικές της θέσης, για να την προσέξει, ένα ευρύτερο κομμάτι της κοινωνίας, πέρα από τα οριακά συναισθηματικά αποθέματα, που διατηρεί.

Το Συνέδριο, έδειξε, ότι είναι δύσκολο, να μην το επιτρέψουμε, να γίνει αδύνατο.