Οσα συμβαίνουν στο νέο κόμμα φανερώνουν ανεπάρκειες, αδυναμίες και έλλειψη σοβαρότητας. Και αφού πλακώνονται εκεί μέσα για τα πάντα, σύντομα θα έχουν και μία άλλη αφορμή: ποιος ωφελείται περισσότερο από αυτό το χάλι; Ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης;
Ο προηγούμενος Νοέμβριος πρέπει να φαντάζει
πολύ μακρινός στη Φώφη Γεννηματά, στον Σταύρο Θεοδωράκη και στους λοιπούς παράγοντες και παραγοντίσκους του Κινήματος Αλλαγής.
Αφότου διένυσαν μία ανορθόδοξη πορεία που ξεκίνησε με προσδοκίες και με την πανηγυρική εκλογή ηγεσίας και συνεχίστηκε με την αναζήτηση κόμματος, έφθασαν να μαλλιοτραβιούνται για απίστευτα ασήμαντα ζητήματα.
Τσίμπησαν όλοι στο σαμποτάζ του Τσίπρα με την επίφαση των δήθεν προοδευτικών νομοσχεδίων και προτάσεων και κοντεύουν να το διαλύσουν το μαγαζί, προτού καν αρχίσει η σεζόν. Φαίνεται ότι δεν διαβάζουν και εφημερίδες ή οτιδήποτε άλλο, γιατί αν διάβαζαν θα είχαν κάτι αντιληφθεί. Οι προειδοποιήσεις υπήρχαν και η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο άτσαλη.
Ετσι λοιπόν, ο Ραγκούσης πιστεύει ότι η δημοσκοπική υποχώρηση του ΚΙΝΑΛ οφείλεται στο ότι δεν στρίβει αριστερά (αν και η δική του αντιδεξιά ατζέντα τιμήθηκε μόλις από το 2% και κάτι των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ στις εσωκομματικές εκλογές). Και έτσι ώρα λέει ότι πρέπει να πάνε με τον ΣΥΡΙΖΑ…
Ο Θεοδωράκης σε μία αδικαιολόγητη προοδευτική πρεμούρα βγάζει ανακοινώσεις και λέει ότι εξαιτίας του Ποταμιού οδηγήθηκε το ΚΙΝΑΛ στην ψήφιση του άρθρου για την αναδοχή παιδιών από ομοφυλόφιλους.
Προς τι ο πανηγυρισμός;
Και εν πάση περιπτώσει, τι να πει και ο Βενιζέλος;
Ο Παπανδρέου πάει στα καλά καθούμενα και συναντά τον Τσίπρα για τα εθνικά θέματα, θεωρώντας ότι πρέπει να φερθεί θεσμικά σε έναν Πρωθυπουργό που δεν έχει σεβαστεί σχεδόν κανέναν θεσμό σε αυτή τη χώρα. Εκτός αν το κάνει για κάποιον άλλον λόγο, αλλά και πάλι, τότε θα έπρεπε να συναντηθούν κάπου αλλού. Σε κανένα ρεστοράν, ας πούμε.
Και η Γεννηματά, έπειτα από όλα αυτά δίνει μία συνέντευξη επί τούτω, για να δηλώσει στο «Πρώτο Θέμα» ότι δεν θα ανεχθεί προσωπικές ατζέντες. Ο Σταύρος γίνεται έξαλλος κ.ο.κ.
Από όλα αυτά λείπει οτιδήποτε το πολιτικό. Ούτε πρόταση επί της ουσίας στην οποία να διαφωνούν όλοι αυτοί, ούτε δίλημμα για την κατεύθυνση της χώρας, ούτε αν θα φορολογήσουμε τις μονοκατοικίες ή τα ρετιρέ, ούτε αν ανήκομεν εις την Δύσιν, ή το Αιγαίο στις ελληνικές ή στις τουρκικές τσιπούρες.
Μόνο προσωπικά καπρίτσια, αγωνίες για το τι γίνεται με τις καριέρες, τις θέσεις και τους ρόλους μετά τις εκλογές και δήθεν ανησυχίες μήπως κάποιος πει κάποιον συντηρητικό και του κολλήσει ρετσινιά που δεν θα ξεπλένεται ποτέ και με τίποτε.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ακόμη και το όνομα του νέου κόμματος αποδεικνύεται ότι ήταν λάθος. Το «Κίνημα» είναι συζητήσιμο (είναι όμως λίγο αριστερό…). Το «Αλλαγής » είναι άκυρο: τίποτε δεν έχει αλλάξει και, με αυτές τις συμπεριφορές, ποιος πιστεύει ότι θα αλλάξει κάτι;
Αν κάτι δείχνουν όλα αυτά είναι ότι το ΚΙΝΑΛ δεν ξέρει καν για ποιον λόγο υπάρχει. Και όσο τα πράγματα εξελίσσονται έτσι, σύντομα θα έχουν εκεί μέσα άλλον έναν λόγο να πλακωθούν: ποιον ωφελούν περισσότερο – τον Τσίπρα ή τον Μητσοτάκη;
Protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου