Τα πολιτικά κόμματα για να έχουν παρόν οφείλουν να απαντούν στα αιτήματα της κοινωνίας. Για να έχουν προοπτική οφείλουν να προβλέπουν και να προετοιμάζονται για τα μελλοντικά αιτήματα της κοινωνίας. Ποιας κοινωνίας όμως; Αυτής που θέλει να διατηρήσει κεκτημένα κλειστών συστημάτων ή αυτής που θέλει να δημιουργήσει και να ανοιχτεί σε νέους ορίζοντες; Εδώ ακριβώς τοποθετείται και η νέα διαχωριστική γραμμή, με ριζικά διαφορετικό τρόπο απ΄ότι στο παρελθόν. Δεν υπάρχουν "προοδευτικές" ή "συντηρητικές" κοινωνικές τάξεις ή κατηγορίες, αλλά υπάρχουν προοδευτικοί ή συντηρητικοί τρόποι παραγωγής και διανομής του πλούτου και προοδευτικός ή συντηρητικός τρόπος λειτουργίας του "μηχανισμού" που τους υποστηρίζει, δηλαδή του Κράτους και της Διοίκησης, γενικότερα, εθνικής και υπερεθνικής.
Συνεπώς, ένα κόμμα για να μπορέσει να ανταποκριθεί, να εκφράσει και να κινητοποιήσει πολίτες πρέπει να κάνει την οριζόντια επιλογή του. Τι είναι σήμερα προοδευτικό σε κάθε χώρο παραγωγής και διοίκησης; Ποιοι το έχουν ανάγκη, το διεκδικούν και μπορούν να το υλοποιήσουν; Πώς το μετατρέπουν σε συνολικό προγραμματικό και πολιτικό σχέδιο;
Το Κίνημα Αλλαγής, σήμερα, είναι δέσμιο των ιδρυτικών του αντιφάσεων:
- Άθροισμα επιμέρους κομματικών μηχανισμών, που μόνο σύγχρονος τρόπος πολιτικής οργάνωσης δεν είναι.
- Κυρίως κληροδοτημένοι και όχι καινούριοι, ψηφοφόροι και στελέχη, που τα μέσα χαρακτηριστικά τους παραπέμπουν σε ένδοξους βετεράνους, παρά σε φορείς σύγχρονων, δημιουργικών ιδεών και πρακτικών.
-Εγκλωβισμός του μεγαλύτερου συνιδρυτικού του φορέα, του ΠΑΣΟΚ, στα δάνειά του, στην καλοπροαίρετη αδρανοποίησή του και στην εγωιστική υπερλειτουργία των μικρότερων συνιστωσών με αποτέλεσμα την απουσία πολιτικού στίγματος.
Αυτά, μαζί με πολλά άλλα, οδηγούν στον αναγκαστικό μονόδρομο του ετεροκαθορισμού των (ίσων) αποστάσεων και στην ψευδαίσθηση ότι αυτό είναι η αυτονομία, ενώ στην πραγματικότητα είναι αιχμαλωσία στο παρελθόν, που οδηγεί στο λάθος συμπέρασμα ότι ο "κόσμος" μας πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Στον ΣΥΡΙΖΑ πήγε το άχρηστό μας παρελθόν και, όσο επιμένουμε να το διεκδικούμε πίσω, τόσο χάνουμε το μέλλον. Το πολιτικό μας κοίτασμα είναι στους ανθρώπους που (θέλουν να) δημιουργούν, δεν εκπροσωπούνται και αισθάνονται δέσμιοι καταστάσεων που στις σύγχρονες, ανοιχτές κοινωνίες είναι αδιανόητες.
Τελικά, ναι, χρειάζεται να επιστρέψει η λογική, αλλά ας της δώσουμε και το κλειδί της πόρτας μας, σε περίπτωση που βρει την διεύθυνσή μας...
Πηγή : thessnews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου