Δημήτρης Σακελάρης : Είναι ο Κ. Μητσοτάκης ακροδεξιός; Είναι η Ν.Δ. κόμμα της ακροδεξιάς;

Είναι ο Κ. Μητσοτάκης ακροδεξιός;
Είναι η Ν.Δ. κόμμα της ακροδεξιάς;
Τα ερωτήματα είναι λάθος κι ως εκ τούτου οι απαντήσεις που θα προκύψουν ανούσιες και αποπροσανατολιστικές.

Το ορθό ερώτημα είναι διαφορετικό κατά τη γνώμη μου: Μπορεί ένα κόμμα εξουσίας να δίνει βήμα έκφρασης και θεσμικά-κυβερνητικά αξιώματα σε εκπροσώπους της ακροδεξιάς;

Και το ερώτημα δεν είναι νομικής φύσεως αλλά καθαρά πολιτικής.
Με δεδομένο ότι η σύγχρονη κοινωνία δεν έχει προκύψει από παρθενογένεση κι ως εκ τούτου υφίσταται στο συλλογικό μας υποσυνείδητο η ιστορική γνώση κι εμπειρία, το κόμμα που δέχεται στους κόλπους του φορείς τέτοιων απόψεων είναι επικίνδυνο για τη Δημοκρατία.

Είναι ευρέως γνωστό πως κατέλαβαν οι ναζί την εξουσία στη διάρκεια του μεσοπολέμου, αλλά και το πρόσφατο εγχώριο παράδειγμα των χρυσαυγιτών. Άρα, ουδείς δικαιούται να επικαλείται ιστορική άγνοια των αποτελεσμάτων οποιασδήποτε μορφής συμπόρευσης με ακροδεξιούς ή και ανοχής τους.

Το πιο διαδεδομένο επιχείρημα, βέβαια, σοβαροφανών δεξιών, είναι ότι «καλύτερα να ενυπάρχουν τα φασιστοειδή εντός ενός κόμματος εξουσίας της δεξιάς, παρά να αποκτήσουν αυτόνομη πολιτική έκφραση εντός κοινοβουλίου και κοινωνίας»
Λάθος!

Οι φασίστες αποτελούν, έτσι κι αλλιώς, ένα μικρό, αλλά υπό συγκεκριμένες συνθήκες, υπολογίσιμο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.
Τον φασισμό όμως, δεν τον αντιμετωπίζεις εξαγοράζοντας με αξιώματα εκπροσώπους του. Έτσι τον ενδυναμώνεις και του δίνεις θεσμική υπόσταση. Και όταν νιώσει ισχυρός θα «καταπιεί» και τους πρώην συνεργάτες του.

Θυμάστε τα περί «σοβαρής χρυσής αυγής» ;

Τον φασισμό τον τσακίζεις πολιτικά, κοινωνικά, θεσμικά και με ισχυρότερο όπλο σου την Παιδεία!

Όποιος λοιπόν περπατά χέρι – χέρι με ακροδεξιούς, δεν είναι ανόητος. Είναι συνένοχος.

Το θέμα είναι γιατί κάνουν ότι δε βλέπουν το ξέπλυμα της ακροδεξιάς, μέσα από τα ψηφοδέλτια της Ν.Δ., οι δημοκράτες δεξιοί, οι κεντρώοι έως και πρώην κεντροαριστεροί ψηφοφόροι της. Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.

Τέλος, το ζητούμενο είναι τι κάνουμε όλοι εμείς, η μεγάλη προοδευτική πλειοψηφία εντός της ελληνικής κοινωνίας.

Η απάντηση μπορεί να είναι μόνο μία. Η προετοιμασία της μεγάλης δημοκρατικής αντεπίθεσης για την πολιτική αλλαγή στον τόπο μας!