Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την περίφημη «προοδευτική κυβέρνηση», να αρχίσουμε από τα στοιχειώδη, αλλά όχι και τόσο αυτονόητα για όλους.
Πρώτο. Για να υπάρξει αυτή η κυβέρνηση βασική προϋπόθεση θα είναι να αναδειχθεί πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι θεωρίες -και Συριζαίων- ότι μπορεί να σχηματίσει, ως δεύτερο κόμμα, κυβέρνηση με άλλες δυνάμεις, μπορεί να έχουν τη συνταγματική τυπικότητα, αλλά πολιτικά πλησιάζουν τα όρια της εκτροπής.
Ή της ανοησίας. Άλλο που δεν θα θέλει η ΝΔ αν βγει πρώτο κόμμα, να την αφήσουν να αλωνίζει στην αντιπολίτευση - μέχρι να ξαναγίνουν εκλογές με το νόμο της.
Συνεπώς οτιδήποτε παρεμποδίζει την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά αποκλείει την προοδευτική κυβέρνηση.
Χωρίς αυτό να στερεί το δικαίωμα των άλλων προοδευτικών κομμάτων να επιδιώξουν την διεύρυνση της εκλογικής επιρροής τους, στο τέλος είναι υπόθεση των πολιτών να αποφασίσουν και κανείς δεν μπορεί να τους υπαγορεύσει να αγνοήσουν αυτό το κριτήριο.
Δεύτερο. Για να μιλάμε σοβαρά και όχι ως αιθεροβάμονες για προοδευτική κυβέρνηση, πρέπει να λάβουμε υπόψη με ποιόν από τους υποψήφιους για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ μπορεί να καταστεί εφικτή. Με την υποσημείωση ότι η Φώφη Γεννηματά είχε ήδη αρχίσει να κινείται σε αυτή την κατεύθυνση.
Για να διευκολύνουμε τη συζήτηση, να μιλήσουμε για τους τρεις που φέρονται ως επικρατέστεροι.
Θα μπορούσαν να είναι τέσσερις με τον Χάρη Καστανίδη -που έχει προεξοφλήσει τις προθέσεις του-αν η υποψηφιότητα Παπανδρέου δεν του αφαιρούσε δυναμική.
Μέχρι στιγμής τουλάχιστον οι υποψηφιότητες των δυο Παύλων– Γερουλάνος, Χρηστίδης- δεν δείχνουν ότι μπορούν να πλησιάσουν, έστω τη συμμετοχή στο δεύτερο γύρο- αν υπάρξει.
Με αυτά τα δεδομένα έχουμε και λέμε λοιπόν.
Προοδευτική κυβέρνηση δεν πρόκειται να υπάρξει σε περίπτωση εκλογής Λοβέρδου. Ο αποκαλούμενος και «υποψήφιος του Μητσοτάκη» - και ενός μιντιάρχη- ανάμεσα στις μεγαλοστομίες του, έχει αποκλείσει με αγοραίο τρόπο αυτό το ενδεχόμενο. Δεν υπήρχε λόγος να συμπληρώσει ότι «δεν θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ- προοδευτική δύναμη». Πιστοποιητικά στην Αριστερά άλλοι δίνουν.
Το ίδιο δεν είναι δυνατόν να υπάρχει προοδευτική κυβέρνηση σε περίπτωση εκλογής Γιώργου Παπανδρέου. Μπορεί να ομνύει ότι αυτός είναι ο στόχος του, αλλά το εννοεί με τον δικό του τρόπο: να είναι ο ίδιος Πρωθυπουργός. Ελέω Θεού ή ονόματος.
Περιέργως σ αυτό αρχίζουν να προσαρμόζονται και άλλοι κύκλοι και κατά κάποιο τρόπο να διακινείται και εντός του ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο συνιστά οιονεί εκτροπή να μην είναι μην είναι Πρωθυπουργός σε συμμαχική κυβέρνηση ο επικεφαλής τους πρώτου κόμματος. Τα υπόλοιπα είναι απλώς … παπανδρεϊκά.
Ο πρώην Πρωθυπουργός εμφανίζεται σαν… προπονητής. Έφυγε από τη μια ομάδα – το ΠΑΣΟΚ- προπόνησε μια άλλη που δεν πήγε καλά – το ΚΙΔΗΣΟ- και τώρα θέλει αν αναλάβει μια τρίτη: το ΚΙΝΑΛ. Αλλά η πολιτική είναι άλλο «άθλημα».
Μένει η τρίτη υποψηφιότητα, του Νίκου Ανδρουλάκη. Ο ευρωβουλευτής του ΚΙΝΑΛ, προεχόμενος από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ, γαλουχήθηκε με τον ορισμό του Ανδρέα Παπανδρέου για τα όρια της Δημοκρατικής Παράταξης, από δυνάμεις της οποίας θα προέλθει η προοδευτική κυβέρνηση: εκτείνεται από το Κέντρο, ως τις παρυφές εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Άρα σε περίπτωση εκλογής του διασφαλίζεται ότι δεν θα συμπράξει με τη ΝΔ. Συνεπώς θα καθίσει στο τραπέζι με τις άλλες δυνάμεις της Παράταξης, έχοντας συνείδηση ότι ο καθένας θα είναι ότι τον όρισαν οι ψηφοφόροι.
Καθώς δεν έχει μεγαλομανίες δεν θα ανατινάξει τη συζήτηση οπότε και το αποτέλεσμα θα προκύψει με κανόνες ηθικής και πολιτικής τάξης.
Ο Ανδρουλάκης έχει κάθε λόγο να κινηθεί στην κατεύθυνση της προοδευτικής κυβέρνησης, γιατί αυτό εκ των πραγμάτων συμφέρει τον ίδιο. Εκπροσωπεί την ανανέωση το χώρο του, άρα και την υπέρβαση του παρελθόντος που προσωποποιεί -αρνητικά- ο Παπανδρέου.
Επιπρόσθετα ο ευρωβουλευτής του ΚΙΝΑΛ είναι ο μόνος από του έξι που έχει πραγματική γνώση των διαδικασιών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αληθή επαφή με τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις της.
Αυτό διασφαλίζει ότι το κόμμα του θα έχει ρόλο στα ευρωπαϊκά πράγματα και στον νέο ιστορικό κύκλο της κοινοτικής Ευρώπης, στην οποία επιστρέφει η Σοσιαλδημοκρατία.
Για τους πιο ψύχραιμους πολιτικούς παρατηρητές, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Κατά τα λοιπά όπερ έδει δείξαι…
Ή της ανοησίας. Άλλο που δεν θα θέλει η ΝΔ αν βγει πρώτο κόμμα, να την αφήσουν να αλωνίζει στην αντιπολίτευση - μέχρι να ξαναγίνουν εκλογές με το νόμο της.
Συνεπώς οτιδήποτε παρεμποδίζει την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά αποκλείει την προοδευτική κυβέρνηση.
Χωρίς αυτό να στερεί το δικαίωμα των άλλων προοδευτικών κομμάτων να επιδιώξουν την διεύρυνση της εκλογικής επιρροής τους, στο τέλος είναι υπόθεση των πολιτών να αποφασίσουν και κανείς δεν μπορεί να τους υπαγορεύσει να αγνοήσουν αυτό το κριτήριο.
Δεύτερο. Για να μιλάμε σοβαρά και όχι ως αιθεροβάμονες για προοδευτική κυβέρνηση, πρέπει να λάβουμε υπόψη με ποιόν από τους υποψήφιους για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ μπορεί να καταστεί εφικτή. Με την υποσημείωση ότι η Φώφη Γεννηματά είχε ήδη αρχίσει να κινείται σε αυτή την κατεύθυνση.
Για να διευκολύνουμε τη συζήτηση, να μιλήσουμε για τους τρεις που φέρονται ως επικρατέστεροι.
Θα μπορούσαν να είναι τέσσερις με τον Χάρη Καστανίδη -που έχει προεξοφλήσει τις προθέσεις του-αν η υποψηφιότητα Παπανδρέου δεν του αφαιρούσε δυναμική.
Μέχρι στιγμής τουλάχιστον οι υποψηφιότητες των δυο Παύλων– Γερουλάνος, Χρηστίδης- δεν δείχνουν ότι μπορούν να πλησιάσουν, έστω τη συμμετοχή στο δεύτερο γύρο- αν υπάρξει.
Με αυτά τα δεδομένα έχουμε και λέμε λοιπόν.
Προοδευτική κυβέρνηση δεν πρόκειται να υπάρξει σε περίπτωση εκλογής Λοβέρδου. Ο αποκαλούμενος και «υποψήφιος του Μητσοτάκη» - και ενός μιντιάρχη- ανάμεσα στις μεγαλοστομίες του, έχει αποκλείσει με αγοραίο τρόπο αυτό το ενδεχόμενο. Δεν υπήρχε λόγος να συμπληρώσει ότι «δεν θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ- προοδευτική δύναμη». Πιστοποιητικά στην Αριστερά άλλοι δίνουν.
Το ίδιο δεν είναι δυνατόν να υπάρχει προοδευτική κυβέρνηση σε περίπτωση εκλογής Γιώργου Παπανδρέου. Μπορεί να ομνύει ότι αυτός είναι ο στόχος του, αλλά το εννοεί με τον δικό του τρόπο: να είναι ο ίδιος Πρωθυπουργός. Ελέω Θεού ή ονόματος.
Περιέργως σ αυτό αρχίζουν να προσαρμόζονται και άλλοι κύκλοι και κατά κάποιο τρόπο να διακινείται και εντός του ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο συνιστά οιονεί εκτροπή να μην είναι μην είναι Πρωθυπουργός σε συμμαχική κυβέρνηση ο επικεφαλής τους πρώτου κόμματος. Τα υπόλοιπα είναι απλώς … παπανδρεϊκά.
Ο πρώην Πρωθυπουργός εμφανίζεται σαν… προπονητής. Έφυγε από τη μια ομάδα – το ΠΑΣΟΚ- προπόνησε μια άλλη που δεν πήγε καλά – το ΚΙΔΗΣΟ- και τώρα θέλει αν αναλάβει μια τρίτη: το ΚΙΝΑΛ. Αλλά η πολιτική είναι άλλο «άθλημα».
Μένει η τρίτη υποψηφιότητα, του Νίκου Ανδρουλάκη. Ο ευρωβουλευτής του ΚΙΝΑΛ, προεχόμενος από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ, γαλουχήθηκε με τον ορισμό του Ανδρέα Παπανδρέου για τα όρια της Δημοκρατικής Παράταξης, από δυνάμεις της οποίας θα προέλθει η προοδευτική κυβέρνηση: εκτείνεται από το Κέντρο, ως τις παρυφές εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Άρα σε περίπτωση εκλογής του διασφαλίζεται ότι δεν θα συμπράξει με τη ΝΔ. Συνεπώς θα καθίσει στο τραπέζι με τις άλλες δυνάμεις της Παράταξης, έχοντας συνείδηση ότι ο καθένας θα είναι ότι τον όρισαν οι ψηφοφόροι.
Καθώς δεν έχει μεγαλομανίες δεν θα ανατινάξει τη συζήτηση οπότε και το αποτέλεσμα θα προκύψει με κανόνες ηθικής και πολιτικής τάξης.
Ο Ανδρουλάκης έχει κάθε λόγο να κινηθεί στην κατεύθυνση της προοδευτικής κυβέρνησης, γιατί αυτό εκ των πραγμάτων συμφέρει τον ίδιο. Εκπροσωπεί την ανανέωση το χώρο του, άρα και την υπέρβαση του παρελθόντος που προσωποποιεί -αρνητικά- ο Παπανδρέου.
Επιπρόσθετα ο ευρωβουλευτής του ΚΙΝΑΛ είναι ο μόνος από του έξι που έχει πραγματική γνώση των διαδικασιών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αληθή επαφή με τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις της.
Αυτό διασφαλίζει ότι το κόμμα του θα έχει ρόλο στα ευρωπαϊκά πράγματα και στον νέο ιστορικό κύκλο της κοινοτικής Ευρώπης, στην οποία επιστρέφει η Σοσιαλδημοκρατία.
Για τους πιο ψύχραιμους πολιτικούς παρατηρητές, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Κατά τα λοιπά όπερ έδει δείξαι…
Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος
ieidiseis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου