Αντώνης Ελευθεριάδης : Η αριστοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ

Μέχρι πρότινος μια πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ επικαλούνταν ως αδιαπραγμάτευτη αναφορά της, τις αρχές της Αριστεράς. Μάχιμοι υπερασπιστές κάθε πράγματος που εκτιμούσαν ότι ταιριάζει κάτω από τα λάβαρα της Αριστεράς. Ειδικά η χρήση της λέξης της Αριστεράς αποδεικνύεται αρκετά ηδονιστική...

Οι προτάσεις όμως του Αλέξη Τσίπρα ανέδειξαν την φοβική αντιμετώπιση τους εμπρός σε κάθε αλλαγή. Αποδίδουν οι ίδιοι αυτήν την αντιμετώπιση ως προσπάθεια από μέρους τους προάσπισης της ιδεολογικής καθαρότητας(sic) και κατηγορούν τους «απέναντι» για ιδιοτελή κίνητρα και στον επικεφαλής ανασφάλεια. Η πραγματικότητα όμως είναι εξαιρετικά απλή, η «αστική τους αυτοπεποίθηση» φοβάται τις εκλογές και αυτό τους οδηγεί στο να ασπάζονται το κορμό της αριστοκρατικής αντίληψης. Δεν είμαστε όλοι ικανοί για όλα στην δημοκρατία.

Τα μέλη που δεν έχουν συμμετάσχει σε εσωκομματική διαδικασία κατ’ αυτούς δεν δύνανται άποψης, εξάλλου είναι γνωστό σε όλους όσους έχουμε συμμετάσχει σε τέτοιου είδους διαδικασίες πόσο πτωχότεροι είναι όσοι δεν παρακολούθησαν….

Η συνέντευξη από πρωτοκλασάτο στέλεχος αποδίδει την «αστική του αυτοπεποίθηση» στο γεγονός ότι φοίτησε σε διακεκριμένο κολλέγιο, «στην Οξφόρδη (Queen’s College) που ιδρύθηκε το 1341, δεν έχεις ανασφάλεια». «Λογικό» και επόμενο τα «λαϊκά παιδιά» να έχουν αυτό το κόμπλεξ. Ένα επιχείρημα που προφανώς ασπάζεται και ο Boris Johnson που γεμάτος «αστική αυτοπεποίθηση» διοικεί την Μεγάλη Βρετανία.

Σε μια συνέντευξη στο πιο εγνωσμένο κεντροδεξιό μέσο οφείλεις να έχεις διαλέξει με μεγάλη προσοχή τις λέξεις που χρησιμοποιείς.

Ακόμα και το προσόν του Αλέξη Τσίπρα της δημοκρατικής ευαισθησίας παρουσιάζεται ως «τακτικισμός» που «του επιτρέπει να βλέπει ένα θέμα μέσα από περισσότερες πλευρές, περισσότερες γωνίες».


Είναι κρίμα στελέχη που προσέφεραν και προσφέρουν με τις γνώσεις και τις διαφορετικές τους απόψεις να παρασύρονται από την αγωνία τους για τους εσωκομματικούς συσχετισμούς. 

Η πολιτική κριτική είναι αναγκαία. Όμως πως αποδίδεις στην Αριστερά τις αξίες «της συμμετοχικότητας, της δημοκρατικότητας της αλληλεγγύης» και όταν προτείνεται ένα μοντέλο που προσπαθεί να τα προωθήσει, αντιπροτείνεις την εκατονταετή πεπατημένη. 

Μια πεπατημένη που δημιουργεί κατά γενική ομολογία γραφειοκρατία και μικροεξουσιαστικές αντιλήψεις που είναι περιττές. Το καταστατικό συνέδριο ήταν ένα αίτημα όλων των ανθρώπων που ενδιαφέρονται για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί θα εξασφάλιζε μια πολιτική συζήτηση όσων το επιθυμούν, απεγκλωβισμένη από τις εκλογικές ανησυχίες. Τώρα που έχουμε αυτήν την ευκαιρία κινδυνεύουμε να την χάσουμε γιατί κάποιοι εκτιμούν ότι τα ποσοστά τους στην εσωκομματική κυριαρχία διακινδυνεύονται.

Προφανώς και η πρόταση του προέδρου χρήζει συζήτησης και επεξεργασίας και δεν είναι δυνατόν να είναι καθολικά αποδεκτή, αλλά ας συζητήσουμε κοιτώντας μπροστά και όχι πίσω. Η περιφερειακή κάλπη και η χαμηλή σταυροδοσία για παράδειγμα είναι προτάσεις που απαντούν σε διαφορετικές ανησυχίες. Οι ανησυχίες όμως πρέπει να είναι εύγλωττες και ειλικρινείς και να μην πηγάζουν από την εσωτερική μας ανασφάλεια για πολιτική επιβίωση.

Η αριστοκρατία δεν πολεμούσε πάντα την δημοκρατία ισχυριζόμενη ότι οι πολλοί πρέπει να αποκλείονται αλλά ότι δεν είναι έτοιμοι.

Δεν είναι πολιτικά ορθό να κάνουμε το ίδιο, υποχρέωση μας είναι να προάγουμε τρόπους, ώστε ο κόσμος να συμμετέχει και να πολιτικοποιείται. Σε μια εποχή που ο άνθρωπος ορίζει πως θα μαθαίνει, θα εργάζεται , θα αγοράζει και θα πληρώνει πρέπει να βρούμε τον ίδιο τρόπο να συμμετάσχει. Ο I syriza ήταν μια προσπάθεια που κακώς εγκαταλείφθηκε. Οι νέοι δεν εγκατέλειψαν την πολιτική και πόσο μάλλον την Αριστερά αν κρίνουμε την εκλογική τους προτίμηση, αλλά κυρίως τον τρόπο που λειτουργεί, το modus operandi της στα βλάχικα….

tvxs.gr