Δημήτρης Σακελλάρης : Η Ευρώπη σε ρόλο κομπάρσου

«Καλούμε τη Ρωσία να σταματήσει άμεσα αυτή την μη ανεκτή συμπεριφορά, για την οποία η ρωσική ηγεσία θα αντιμετωπίσει μια δίχως προηγούμενο απομόνωση. Η Ε.Ε. παραμένει η ισχυρότερη ομάδα χωρών στον κόσμο και αυτό δεν πρέπει να υποτιμηθεί», τόνισε ο Ύπατος Εκπρόσωπος της Ε.Ε. Ζοζέπ Μπορέλ.

Η Ε.Ε. όμως, ως ενιαία πολιτική δύναμη, έχει ήδη μετρηθεί κι έχει αποτυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ως γίγαντας με πήλινα πόδια που εκπροσωπείται από πολιτικούς νάνους τύπου Μπορέλ που έσπευσε να «απειλήσει» τους Ρώσους: «Τέλος τα ψώνια στο Μιλάνο, τα πάρτι στο Σεν Τροπέ και τα διαμάντια στην Αντβέρπη». Και τρομοκρατήθηκαν οι Ρώσοι ολιγάρχες…



Η Ε.Ε. σε μια περίοδο γεωπολιτικών ανακατατάξεων και αναδιανομής σφαιρών επιρροής, χωρίς στοιχειώδη πολιτική ενοποίηση, χωρίς κοινή και αυτόνομη από το ΝΑΤΟ, αμυντική πολιτική και μια συνολική αρχιτεκτονική ασφαλείας, με εξωτερική πολιτική «μέσου όρου», τον μόνο ρόλο που μπορεί να έχει τον 21ο αιώνα, είναι αυτόν του κομπάρσου.

Δεν απουσιάζει από την Ευρώπη η δυναμική ηγεσία. Απουσιάζει η Ευρώπη ως ενιαίο πολιτικό σύνολο που εντέλει περιορίζεται στην άσκηση νομισματικής πολιτικής και αδυνατεί να διαμορφώσει στρατηγική σε έναν κόσμο που αλλάζει.

Έτσι, οι ευρωπαίοι θα βιώσουν τα αποτελέσματα του Ρωσοουκρανικού πολέμου, απότοκο του Ρωσονατοϊκού νέου «ψυχρού πολέμου». Όξυνση της ενεργειακής κρίσης, νέα δημοσιονομική κρίση ως συνέπεια και της ύφεσης της πραγματικής οικονομίας, ακρίβεια. Χαμένοι, πρωτίστως, είναι οι λαοί που θρηνούν, ήδη, τους νεκρούς τους. Τη στιγμή που οι Η.Π.Α., όχι μόνο δε θίγονται στο ελάχιστο από τις εξελίξεις, αλλά κατοχυρώνουν και την ευρωπαϊκή αγορά στην εξαγωγική ενεργειακή τους πολιτική.

Κάθε αποτέλεσμα (πόλεμος) έχει αίτια (επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας) και αφορμές (η Ρωσία επικαλείται την ασφάλεια των ρωσόφωνων από ουκρανικές επεμβάσεις, η Ουκρανία επικαλείται την προάσπιση της ανεξαρτησίας της.)


Είναι αυτονόητο ότι η ρωσική στρατιωτική επέμβαση που παραβιάζει την εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία της Ουκρανίας πρέπει να καταδικαστεί και να βρεθεί δρόμος επαναφοράς της διπλωματίας και παύσης των εχθροπραξιών.

Επειδή όμως η ιστορία τιμωρεί όποιον την αγνοεί, οφείλουμε να κατανοήσουμε, πέρα από τα γεωπολιτικά δεδομένα και τα ιστορικά πεπραγμένα.

Οι Η.Π.Α. είχαν αντιδράσει ανάλογα την περίοδο του πρώτου «ψυχρού πολέμου» στην κρίση των πυραύλων της Κούβας το 1962, με το επιχείρημα ότι δεν θα ανεχτούν την εγκατάσταση πυραυλικών συστημάτων κοντά στα σύνορά τους. Επιπρόσθετα, είχαν μετασχηματίσει το «δόγμα Μονρόε» που πρότασσε το σύνθημα «η Αμερική στους Αμερικάνους» και τη χειραφέτηση των λαών της λατινικής Αμερικής από τον ευρωπαϊκό αποικιοκρατικό ιμπεριαλισμό, στην πολιτική, όλη η Αμερικάνικη ήπειρος κάτω από την «μπότα» των Η.Π.Α.

Η Δύση επικαλείται γενικά και αόριστα το Διεθνές Δίκαιο που το λησμόνησε στην περίπτωση της αναγνώρισης του Κοσόβου, όταν η αποσχισθείσα από την Σερβία περιοχή των Αλβανοφώνων, μονομερώς, κήρυσσε την ανεξαρτησία της, ή στην περίπτωση της τουρκικής εισβολής και κατοχής του βόρειου τμήματος της Κύπρου.

Προφανώς, το Διεθνές Δίκαιο παρέμενε ανενεργό σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Μέση Ανατολή και σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς αφορά, κυρίως, χώρες μικρές κι ανίσχυρες και ποτέ τις υπερδυνάμεις.

Για αυτόν τον λόγο είναι, περισσότερο επίκαιρο από ποτέ, το αίτημα για μια ισχυρή Ε.Ε., παράγοντα ειρήνης και ασφάλειας σε έναν πολυπολικό κόσμο που οι υπερδυνάμεις ξαναχαράσσουν σύνορα και σφαίρες επιρροής. Σε αυτήν την Ευρώπη, οι γραφειοκράτες Βρυξελών και οι χαρτογιακάδες τραπεζών δεν έχουν καμία θέση στην ηγεσία της. Η «πολιτική» και οι πολιτικοί πρέπει να βρεθούν ξανά στο προσκήνιο.

Για αυτόν τον λόγο είναι, περισσότερο αναγκαίο από ποτέ, να αντιληφθούμε και στη χώρα μας τη σημασία της ανεξάρτητης, πολυδιάστατης και ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής, καθώς ο προβλέψιμος σύμμαχος του δόγματος Μητσοτάκη, είναι ο αναλώσιμος σύμμαχος.

Τέλος, μέχρι η ανθρωπότητα να αποβάλλει τα μεσαιωνικά της ένστικτα, οφείλουμε να συμβάλλουμε στη δημιουργία και τη γιγάντωση ενός παγκόσμιου φιλειρηνικού κινήματος που δε θα διεκδικήσει μόνο τον τερματισμό των πολέμων, αλλά θα επιβάλλει, με δημοκρατική νομιμοποίηση, τον Ο.Η.Ε., ως εγγυητή της παγκόσμιας ειρήνης και θεματοφύλακα των κοινών κανόνων που θα δεσμεύουν τα κράτη και τα έθνη στην αρμονική συνύπαρξη.

Ουτοπικό, θα πει κανείς, το αίτημα. Ουτοπία όμως αποτελεί η προσδοκία να αλλάξει προς το καλύτερο ο κόσμος με την ανθρωπότητα παρατηρητή των εξελίξεων και ηττημένη.

Ή θα αναλάβουμε οι πολίτες την ευθύνη που μας αναλογεί και θα ορίσουμε τη μοίρα μας, ή ρεαλιστικά, θα περπατήσουμε μέχρι τέλους το μονοπάτι προς τον αφανισμό μας που θα έχουν προδιαγράψει οι ισχυροί.

Δημήτρης Σακελλάρης, εκπαιδευτικός, μέλος της Κ.Ε. ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ.

tvxs.gr