Γι΄ αυτό η επίκληση στη Δημοκρατία και οι καταγγελίες για ανθρωπιστικά εγκλήματα και άλλα συγκινητικά για αμάχους και βαρβαρότητες αλλάζει υπογραφή, ανάλογα με τον δράστη και τα θύματα κάθε φορά.
Ότι οι Ρώσοι δεν έφτασαν ποτέ στις περιπτώσεις αμερικανικών παραβιάσεων του διεθνούς δίκαιους, ως το σημείο που βλέπουμε σήμερα από τους Αμερικάνους και τους δυτικούς κατά των Ρώσων , είναι θέμα συγκυρίας , συσχετισμού δυνάμεων, στόχων και πραγματικών αναγκών εκατέρωθεν. Καμιά σχέση με την ηθική και την πίστη σε ιδανικά.
Ωστόσο, σε έναν πόλεμο στον οποίο οι «καλοί» είναι οι Αμερικανοί και οι κακοί «οι Ρώσοι», τα δάκρυα του Ουκρανών, έχουν τον ίδιο τον πόνο με τα δάκρυα των Σέρβων, των Ιρακινών, των Αφγανών….
Μόνο το παιχνίδι των πολιτικών ηγεσιών διαφέρει: στο παρελθόν, όταν βομβάρδιζαν οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι απλώς κατήγγειλαν και όταν βομβάρδιζαν οι Ρώσοι , οι Αμερικανοί απλώς εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους.
«Δεν σας θυμάμαι το 1999, με το βομβαρδισμό της χώρας μου», είπε ο Ομπράντοβιτς στους Αμερικανούς. Μήπως θυμάται κανείς τους Ρώσους όταν οι Αμερικανοί βομβάρδισαν τη Λιβύη;
Για τους δυτικούς, επειδή οι Ρώσοι του Πούτιν είναι οι βάρβαροι της εποχής, ευλόγως σε αυτούς πέφτει το διεθνές ανάθεμα και οι κυρώσεις. Αλλά ας μην υπάρχουν αυταπάτες: δεν είναι υπόθεση ηθικής, αλλά οικονομικών επιδιώξεων.
Από αυτή την άποψη είναι λάθος ο ισχυρισμός ότι με την εισβολή στην Ουκρανία, η Ρωσία απώλεσε το ηθικό της κεφάλαιο στην διεθνή κοινή γνώμη.
Η Ρωσία του Πούτιν δεν είχε ηθικό κεφάλαιο. Ήταν η χώρα της κατ΄ όνομα Δημοκρατίας. Διώξεις όσων ήθελαν να εκφράζονται ελεύθερα, περιορισμός δικαιωμάτων, δολοφονίες και απόπειρες κατά αντιπάλων- ακόμη και εκτός ρωσικού εδάφους.
Όπως η σοβιετική Κα-Γκε-Μπε, στα σπλάχνα της οποίας σπούδασε πολιτική πυγμής ο Πούτιν.
Η εισβολή στην Ουκρανία δεν βρήκε τίποτε «ηθικό» να αφαιρέσει από το σημερινή εξουσία στη Μόσχα και παίζεται αν θα αφαιρέσουν ισχύ από τον ίδιο τον Πούτιν, οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας..
Για όσους δεν έχουν μάθει να κάνουν επιλογή εισβολέα αλλά αρνούνται τις εισβολές - όπου Γης και από οποιονδήποτε- εκτός από τον σημερινό αιματηρό πόλεμο, που καταπατά κάθε έννοια δίκαιου, υπάρχει και η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος: η εισβάλουσα Αμερική.
Η χώρα της οποίας η κυβέρνηση επί Τράμπ είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τον Πούτιν. Όπως άλλες κυβερνήσεις της παλιότερα είχαν στενές σχέσεις με τον Μπιν Λάντεν και τον Σαντάμ που επικήρυξαν.
Διαχρονικά οι αμερικάνικες ηγεσίες έχουν τις ίδιες αντιλήψεις με τους Ρώσους για τους λαούς, τις χώρες των οποίων χαρακτηρίζουν περιοχές «ζωτικών συμφερόντων της» και βομβαρδίζουν .
Όταν δεν συμβάλουν στο να πνιγεί η Δημοκρατία τους, όπως η Ελλάδα και η Χιλή.
Η σημερινή αμερικανική ηγεσία δεν κόβεται για το δικαίωμα του ουκρανικού λαού να επιλέγει εταίρους και συμμάχους. Ενδιαφέρεται για τον έλεγχο της Ουκρανίας.
Η απόλυτη ταύτιση των Ευρωπαίων μαζί της, είναι ένα θέμα που θα κριθεί στο χρόνο, ως προς τον τελικό κερδισμένο. Όπως και στο παρελθόν, όταν οι Ευρωπαίοι παρασύρθηκαν- συχνά με ψεύδη- στους αμερικανικούς πολέμους.
Προς το παρόν ένας περίεργος τύπος που κέρδισε τις τελευταίες εκλογές στο Κίεβο, ηρωοποιείτε από τις δυτικές κυβερνήσεις- και ας έχει λευκό παρελθόν κατά τις αποκαλύψεις δυτικών ΜΜΕ.
Όπως ηρωοποιείται και το πολιτικό σύστημα της Ουκρανίας και έχει υψηλό βαθμό διαφθοράς και εργαστήρια παραγωγής βιολογικών όπλων- κατά τις δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων, που απλώς θεωρούν αβάσιμο ρωσικό ισχυρισμό τη δική τους συμμετοχή.
Το παιχνίδι της προπαγάνδας παίζεται με απίστευτη κοινοτυπία εκατέρωθεν. Γνωστά πράγματα στους πολέμους.
Αλλά εξ ίσου γνωστό είναι ότι η Ελλάδα, λόγω της θέσης της στον πλανήτη, έχει ιστορία που διαμορφώνει ειδική σχέση της με τη Ρωσία.
Ακόμη και με τη Ρωσία του Πούτιν; Προφανώς. Εδώ ο Μπάιντεν θέλει σχέσεις με την Βενεζουέλα του Μαδούρο. Και οι Ισραηλινοί ανταλλάσσουν επισκέψεις με τους Τούρκους. Οι διεθνείς σχέσεις είναι συμφέρον, όχι συναίσθημα.
Οι δυο Καραμανλήδες και ο Ανδρέας Παπανδρέου, υπηρέτησαν το ελληνικό συμφέρον στο μέτωπο των ελληνορωσικών σχέσεων, με οποιοδήποτε καθεστώς στη Μόσχα. Αυτό δεν σήμαινε απομάκρυνση από τη Δύση.
Είναι η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική ηλίθιε.
Η στάση απέναντι στους λαούς , σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας τους , δεν κρίνεται από την ποιότητα της ηγεσίας τους. Όταν το 1940 οι Έλληνες πολέμησαν τη φασιστική εισβολή, κανείς στο διεθνή χώρο δεν έλαβε υπόψη τη δικτατορία του Μεταξά-ουτε οι ίδιοι άλλωστε.
Ότι 2022 οι Ουκρανοί υπερασπίζονται τα εδάφη τους, δεν έχει σχέση με πολιτική ποιότητα του –εκλεγμένου- Ζελένσκι. Συνεπώς ο σεβασμός τους αξίζει γιατί υπερασπίζονται τη χώρα τους από έναν εισβολέα. Όχι για τα επικοινωνιακά διαγγέλματα του προέδρου τους.
Η Μαρία Ζαχάροβα εκπροσωπεί ένα απεχθές καθεστώς και υπερασπίζεται έναν παράνομο φονικό πόλεμο. Αλλά η οργή των Ελλήνων για όσα είπε ως επίσημη εκπρόσωπος του καθεστώτος Πούτιν, δεν είναι δυνατόν να οδηγεί σε καταστροφή τον ελληνορωσικό άξονα.
Παρά την οφειλόμενη συμμετοχή και Νατοϊκές στις κοινοτικές κυρώσεις, η Ελλάδα δεν νοείται να συμπεριφέρεται ως αιχμή του δόρατος κατά της Ρωσίας , όπως δεν συμπεριφέρθηκε και στον ψυχρό πόλεμο η ελληνική Δημοκρατία.
Ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου, δεν δέχθηκαν τον «από βορρά κίνδυνο». Ευφυώς ενδιαφερόταν για την από βορρά κατανάλωση πορτοκαλιών…
Πιο απλά η μονομερής τύφλωση δεν είναι καλός οδηγός στις διεθνείς σχέσεις. Η τήρηση των συμμαχικών και εταιρικών υποχρεώσεων δεν διαπερνά το εθνικό συμφέρον ως τον πυρήνα του. Επειδή, αν μη τι άλλο, η Ιστορία κύκλους κάνει.
Οι ανθελληνικές κραυγές της Ζαχάροβα, είναι συμπληρωματικό μέγεθος στην αμερικανική σιωπή ανοχής, στα τανκς που κρατούν στις ερπύστριες τους, το 40% της , ευρωπαϊκής, Κύπρου.
ieidiseis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου