Του Κώστα Μαμέλη : POST MORTEM-ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΟ ΧΑΙΡΕ ΣΤΟΝ ΑΚΗ!

Η τελευταία πράξη της τραγωδίας γράφτηκε χτες στο Α νεκροταφείο Αθηνών, όπου η Αττική γη υποδέχτηκε τον Άκη, το φίλο μας, τον δικό μας Άκη.

Στην ελληνική παράδοση μπροστά στο θάνατο οφείλουμε, όλοι οφείλουν, σεβασμό στο νεκρό, αναστοχασμό για τη ζωή, την πορεία και τη διαδρομή του Για τα κοινά και τα αποκλίνοντα βήματα, τα γεγονότα, μικρά ή μεγάλα, τις αντιθέσεις, τις συγκρούσεις, τις αλήθειες και τα ψέματα, τα κρίσιμα δευτερόλεπτα, τις στιγμές, με την ιστορικότητά τους,

Μπροστά στο νεκρό υποκλίνονται, γονυπετούν νοερά, ακουμπάνε στο φέρετρο την καρδιά τους, ξεχνούν προς ώρας την κατακρήμνιση των ελπίδων που ο νεκρός εξέθρεψε , τον καλό τους λόγο αποθέτοντας στη μνήμη του.

Κι όσοι για τους δικούς τους λόγους δεν το επιθυμούν, ας τηρήσουν τουλάχιστον την αρχέγονη εκεχειρία, με τα όπλα τους παρά πόδα μέχρι την ταφή.

Όπως, λοιπόν, στην τραγωδία. Γιατί η τραγωδία, ως ελληνικό εύρημα, έχει επίκεντρο αυτόν που κεντρίζεται από προσωπικούς δαίμονες, τη μοίρα του, την ανάγκη ή το χρέος του, αναλόγως των συνθηκών, των αντιλήψεων του , που κάποτε αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο, αλλά δεν φαίνεται ικανός ή διατεθειμένος να αντιδράσει. 

Ο Άκης στα στερνά του (τις οίδε των κινήτρων) έμοιαζε καθορισμένος να κινείται στα στέρφα χώματα του μοιραίου, αλλά τουλάχιστον, μέσα από το θάνατο, επήλθε η κάθαρσις (κατά την αριστοτελική εκδοχή-Πολιτικά, Ποιητική, Ηθικά Νικομάχεια) και λύεται η ύβρις, θεραπεύεται το κακό. Κι αποχώρησαν οι Ερινύες του, αυτές οι εκ του Άδη χθόνιες θεές, που γνωρίζω ότι τον βασάνιζαν.

Με την χτεσινή ταφή επήλθε η κάθαρσις στην τραγωδία του καθώς ο Άκης μεταπίπτει στη μεταφυσική και υποκύπτει στους νόμους της ηθικής τάξεως. Και θάπρεπε η ψυχή του έλληνα πολίτη που έχει συγκλονιστεί από τον έλεο και τον φόβο που γεννά κάθε τραγωδία, να καθαίρεται από τα παθήματα και τη δοκιμασία που πέρασε ο νεκρός, να ανακουφίζεται και να καταπραΰνεται. Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, η έννοια του κλασσικού «ο αποθανών δεδικαίωται».

Ο Άκης υπήρξε ένα εμβληματικό ιστορικό πρόσωπο με έργο που θα κριθεί ψύχραιμα από την Ιστορία (παρόλο που γνωρίζουμε πως και γιατί γράφεται αυτή).Έργο που δεν διαγράφεται, είναι παρόν, θα αναλυθεί, θα αποτιμηθεί (πρέπει να αποτιμηθεί) ψύχραιμα, έντιμα, αντικειμενικά.

Ταυτόχρονα ο Άκης, στα στερνά και τραγικά, υπήρξε ένα πολιτικός με συμπεριφορές που κρίθηκαν αρνητικά, δικαστικά κι αμετάκλητα. Κι έκλεισαν εκεί, μέσα στις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες της εποχής τους, που χρήζουν ανάλυσης αναφορικά με εξωτερικούς παράγοντες, εσωκομματικούς συσχετισμούς, θεσμικές υστερήσεις, συνέργειες, (ναι συνέργειες!), οικονομικών συμφερόντων, γεωστρατηγικά παίγνια, αντοχές αντανακλαστικών σχετικά με τη συμμετοχή της διαχρονικής σχέσης του λεγόμενου «πολιτικού χρήματος» με τις εξουσίες και το «γέρας» του ελλοχεύοντος, και, κατά καιρούς ενδημούντος, στο πολιτικό σύστημα «Κυβερνητισμού», ως μόνιμης επιδίωξης των «επαγγελματιών» της πολιτικής και των μηχανισμών αναπαραγωγής τους. Υπό όρους «καρτέλ», όπως, διακαώς και διαχρονικά, επιθυμούν οι πολιτικο-επικοινωνιακές ελίτ της χώρας.

Πράξεις της τραγωδίας του, το Πεντελικόν, η εκλογή Αρχηγού από την Κ.Ο., το επακολουθήσαν 6ο Συνέδριο, απόντος του Ανδρέα Παπανδρέου, η φυλάκιση με τα συμπαρομαρτούντα της. Που περιμένουν υπομονετικά την ιστορία και τους ιστορικούς του μέλλοντος να τις φωτίσουν!.

Αλλά η τραγωδία τελικώς πήρε τα χαρακτηριστικά της Ιφιγένειας εν Αυλίδι, με ρόλους που ανέλαβαν ασμένως όλοι όσοι «για το κοινό καλό» συναίνεσαν στη μετατροπή της τιμωρίας (ήδη αμετάκλητης και de jure δίκαιης) σε θυσία.

Κι όπως λέει στο Διόνυσό του ο Κ. Καβάφης «οι τα φαιά φορούντες, περί ηθικής λαλούντες», άλλοτε «κρυπτόμενοι» επιμελώς, άλλοτε «επισπεύδοντες αρνητές», είτε σιωπούν αιδημόνως οι πρώτοι (….κάπου, κάποτε, γνώρισα τον Άκη, μια χειραψία είχαμε, μια τυχαία φωτογραφία…), είτε σπεύδουν ανερυθριάστως οι δεύτεροι (…δεν ήμουν ποτέ με τον Άκη, ήμουν απέναντι, …τάλεγα εγώ….), είτε - το χειρότερο – αποφαίνονται αξιωματικά (…τον διαγράψαμε… ριζική απόσταση από τις συμπεριφορές του…μας κατέστρεψε…..χάσαμε το ηθικό μας πλεονέκτημα….)

Κι έτσι γέμισε το διαδίκτυο ανέξοδα likes για «ξεκάρφωμα» και μικρά ή μεγαλύτερα «καρφιά» στο φέρετρο του…. Ωραία το λέει ο Ελύτης.
«Έφτασαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μου, τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.Και τα δώρα τους δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά».
Αντί στεφάνου.

Αν ίσχυε το περίφημο «δρυός πεσούσης», θάλεγα ότι εντάξει, μια κοινωνία σε υποχώρηση είμαστε… «τοιούτοι έπρεπε υμίν αρχιερείς»…

Αλλά οι άμεσοι συνεργάτες του, οι αυτόκλητοι συλλέκτες χορηγιών, οι εκατοντάδες σφουγγοκωλάριοι, σύμβουλοι Υπουργείων, οι δεκάδες κομματικοί εγκάθετοι στο όνομά του, οι κουμπάροι του ανά την Ελλάδα, οι ευάριθμοι (ουσία διορισθέντες) βουλευτές, (ναι ναι και Υπουργοί!), οι κρατικοί αξιωματούχοι σε Κυβέρνηση και Οργανισμούς, οι συνδαιτυμόνες στις ευωχίες, οι παλαμακίζοντες στις ζεμπεκιές, οι πλουτίσαντες παντοιοτρόπως ( θου κύριε φυλακίν τω στόματί μου….) πως τον περιφρόνησαν ακόμη και στο θάνατο;

Οι άνθρωποι των μμε (πλην τιμητικών εξαιρέσεων) τη γραφή κατέθεσαν;
Πόσοι τον επισκέφτηκαν στη φυλακή και νοιάστηκαν για την υγεία του;
Πόσοι τον στιγμάτισαν ως μοναδικό απόβλητο της χαίνουσας και όζουσας πολιτικής μας τάξης, αδιαφορώντας για τον καιάδα-bullying που πέταξαν τα παιδιά και τα εγγόνια του;

Που είναι οι ομνύοντες και υμνούντες «Άκη γερά να φύγει η δεξιά», «Άκη μαζί στη νέα εποχή»;

Τα γνωστά και διαβόητα στελέχη του εκτελεστικού γραφείου και της ΚΕ που εκλέγονταν με υπόδειξή του (γραμμή Άκη) γιατί δεν έχουν φωνή; Ακόμη κι αν πήγαν σε άλλο κόμμα!

Αν κάτι απέμεινε είναι κάποια αγνά, καλά παιδιά της ΠΑΣΠ του 90, αυτούς που τους έλεγαν «Άκηδες»,(….άπαρτες Σχολές…) που τους εισήγαγε στην πολιτική δράση ο Άκης και ένας αριθμός σοβαρών συντρόφων του (περιλαμβανομένων και εκσυγχρονιστών) που στάθηκαν με αξιοπρέπεια στα στερνά του….
Δηλ. σύντροφοι και συντρόφισσες, δεν ήμασταν μαζί με τον Άκη 40 χρόνια στο ίδιο Κίνημα;

Δεν ακούσαμε το «Άκη και Κώστα, Κώστα και Άκη» και τι σήμαινε;

Δεν μετείχαμε στις ίδιες μάχες, στις ίδιες διαδικασίες, με τις επιλογές μας ο καθένας; Δεν χαρήκαμε και δεν κλάψαμε μαζί; Δεν σπεύσαμε στο γραφείο του για μικρο-εξυπηρετήσεις; Δεν ήπιαμε μαζί κρασί; Δεν φάγαμε στα Βομβίδια;

Είμαστε μαζί του άπαντες. Κι αυτό δεν αλλάζει. Ούτε κρύβεται. Όλοι συλλήβδην «ορφανά» του Άκη; Για να μειώσουν, να καταδείξουν τη δυσανεξία τους, να περιφρονήσουν, να καλύψουν τα νώτα τους; Δεν προστατεύεται έτσι το εναπομείναν ορφανοτροφείο σύντροφοι/ισες!

Γιατί;

Επειδή είμαστε και μείναμε φίλοι του μέχρι το τέλος. Φίλοι αξιοπρέπειας, όχι συμφέροντος. Ξέροντας ότι η φιλία είναι απαράγραπτη. Κι επειδή φοράμε παντελόνια!

Ναι. Μαζί του.Με τον Άκη, όχι του Άκη!
«Α βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων»
Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται.», λέει ο Αλεξανδρινός.
Γιαυτό του απευθύνουμε τον ύστατο χαιρετισμό μας, ανάβοντας ένα κεράκι στη μνήμη του.