Η ασφυξία που όλοι νιώθαμε για χρόνια για τις υποκλοπές, τα Τέμπη, την ακρίβεια, την διαφθορά, το ύφος και το ήθος της εξουσίας, μετατράπηκε με το κίνημα των Τεμπών σε δύναμη κινητοποίησης. Το κίνημα αυτό αποτέλεσε την επιστροφή της κοινωνίας των πολιτών στη δημόσια σφαίρα.
Όσες δημοσκοπήσεις κι αν γίνουν, όσοι ανασχηματισμοί κι αν ανακοινωθούν, όσοι φουκαράδες κεντρώοι κι αν συνεχίζουν να πέφτουν στα μαρμαρένια αλώνια της υπεράσπισης της κυβέρνησης, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο Μητσοτάκης τελείωσε, η χώρα πλέον, απεχθάνεται αυτήν την πολιτική ηγεσία! Κι όσο νωρίτερα εμπεδωθεί από αυτούς που πρέπει τόσο νωρίτερα θα έχουμε το κλείσιμο ενός πολιτικού κύκλου, μπας και η χώρα πάει παρακάτω.
Είναι εντυπωσιακό πως κατάφερε αυτός ο πρωθυπουργός κι αυτή η κυβέρνηση μέσα σε ενάμιση χρόνο από τη νίκη του 41% να βρίσκονται σε αυτό το σημείο. Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω τηλεγραφικά προτάσσοντας πέντε βασικούς λόγους.
1. Ο Μητσοτάκης ακόμη και στις δημοφιλέστερες στιγμές του, ουδέποτε υπήρξε ένα πρόσωπο αγαπητό από την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Από αρκετούς συμπολίτες μας θα έλεγα ότι αντιμετωπίστηκε με τη συνήθη «ευχάριστη» διάθεση που πάνε στον οδοντίατρο. Οι ιδιότητες που προέκριναν ως θετικές σε αυτόν ήταν αυτές ενός ψυχρού και αλαζονικού μεν πλην όμως επαρκούς τεχνοκράτη. Η τραγωδία των Τεμπών όμως έκανε θρύψαλα το αφήγημα της τεχνοκρατικής επάρκειας. Τελικά, αποδείχτηκε περίτρανα πως ο Μητσοτάκης ηγούνταν ενός τσούρμου από ανίκανους, ικανούς μόνο στην προπαγάνδα και τη συγκάλυψη, κι αυτά υπό όρους.
2. Το έλλειμα ενσυναίσθησης που καταγράφει ο Πρωθυπουργός στην ελληνική κοινή γνώμη που δικαιολογημένα ενοχλείται από αυτό δεν οφείλεται σε λόγους ατομικού χαρακτήρα. Εξάλλου, ποιος μπορεί να ξέρει τον χαρακτήρα του πρωθυπουργού. Οφείλεται στην αίσθηση που έχει η ελληνική κοινωνία, πως η ηγεσία της χώρας δεν έχει τίποτα το κοινό με τα προβλήματα, τις ανάγκες και τα καθημερινά άγχη των Ελλήνων πολιτών. Αυτή η αίσθηση δεν είναι φαντασίωση ή φόβος, είναι η απλή πραγματικότητα. Ο πρωθυπουργός επιδεικτικά, σχεδόν, φροντίζει να δείχνει πως ανήκει σε ένα διεθνές κατεστημένο, ένα ελιτίστικο κλαμπ πλουσίων και ισχυρών ανθρώπων που απέχουν έτη φωτός από τη ζωή του καθημερινού πολίτη.
3. Ο Μητσοτάκης ερμήνευσε το 41% και την έλλειψη αντιπάλου μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, του μόνου αντίπαλου που πραγματικά υπολόγιζε και φοβόταν, ως λευκή επιταγή του ελληνικού λαού στο πρόσωπό του. Όμως φαίνεται πως ο Μητσοτάκης είχε υποτιμήσει πως πήγε σε εκείνες τις εκλογές με δύο μεγάλες σκιές πάνω του: τις υποκλοπές και τα Τέμπη. Κι ότι η ελληνική κοινωνία προτίμησε να του δώσει «ψήφο εμπιστοσύνης» επειδή δεν ήταν ακόμη έτοιμη να επιστρέψει αυτός που είχε φύγει το 2019. Πλημμυρισμένος από αλαζονεία έκανε σύντομα το πρώτο τεράστιο λάθος του. Την ψήφιση του νόμου για τα ομόφυλα ζευγάρια μέσα σε προεκλογική περίοδο και μάλιστα πριν από ευρωεκλογές, το είδος δηλαδή των εκλογών που αναδεικνύουν περισσότερο τέτοιου είδους πολιτισμικά και ταυτοτικά ζητήματα. Οι συντηρητικοί ψηφοφόροι της ΝΔ τότε αποκόπηκαν οριστικά από αυτόν αισθανόμενοι πως πρόκειται για κάποιον μακριά από το δικό τους αξιακό σύμπαν. Η πτώση της ΝΔ κάτω από το 30% στις ευρωεκλογές και μάλιστα σε κλίμα πρωτοφανούς αποχής αποτέλεσε ηχηρό μήνυμα.
4. Το σπάσιμο της μονοφωνίας στα ΜΜΕ απέδειξε όχι μόνο το μέγεθος της προπαγάνδας που είχε υποστεί η ελληνική κοινωνία όλα τα προηγούμενα χρόνια αλλά και την αποτελεσματικότητα αυτής της προπαγάνδας. Όποιος παρατηρήσει τώρα την τηλεθέαση των δελτίων ειδήσεων θα αντιληφθεί πολλά για την αλλαγή του κλίματος έναντι του Μητσοτάκη. Σήμερα η κυβέρνηση έχει εμφανώς μικρότερη στήριξη σε χώρους που στο παρελθόν υπήρξαν προνομιακά της πεδία. Η κοινωνικο-πολιτική συμμαχία που είχε οικοδομήσει έχει πλέον βαθιά υπονομευτεί.
5. Επειδή η πολιτική όπως και η φύση απεχθάνεται το κενό, η απουσία ισχυρής αντιπολίτευσης ώθησε την κοινωνία των πολιτών να βγει στο δρόμο. Η ασφυξία που όλοι νιώθαμε για χρόνια για τις υποκλοπές, τα Τέμπη, την ακρίβεια, την διαφθορά, το ύφος και το ήθος της εξουσίας, μετατράπηκε με το κίνημα των Τεμπών σε δύναμη κινητοποίησης. Το κίνημα αυτό αποτέλεσε την επιστροφή της κοινωνίας των πολιτών στη δημόσια σφαίρα. Οι πολίτες αυτής της χώρας, ανεξάρτητα των πολιτικών μας πεποιθήσεων, οφείλουμε όλοι ένα τεράστιο ευχαριστώ σε αυτούς τους γονείς που παρά το ψυχικό τους δράμα είχαν το σθένος να σταθούν όρθιοι και να σηκώσουν κι όλους εμάς. Χάρη σε αυτούς επέστρεψε η χαμένη αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ε ναι, από εκείνη την ημέρα, για να το πούμε και στα γαλλικά, c’est fini Mitsotakis!
(Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι καθηγητής στο ΠΑΜΑΚ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου