ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΚΛΑΙΣ…

Γράφει ο Γρηγόρης Σαρίδης

Έλεγε ένας παππούς στο εγγόνι.

Αυτή τη δυσχερή κατάσταση βιώνουμε χώρα, κοινωνία, πολιτικό σύστημα.

Ο καθολικός κλονισμός της κοινωνίας από την οικονομική κρίση, κατέληξε στον εκλογικό κλονισμό κομμάτων και ποσοστών με κύριο  αποδέκτη το ΠΑΣΟΚ.

Η συγκρότηση της «απαραίτητης κυβέρνησης», αν και επιχειρεί, δεν αποτρέπει την  είσοδο της χώρας σε μακρά περίοδο ιδιόμορφης εξέλιξης που απαιτεί διευκρινήσεις.

Βρισκόμαστε σε μια από εκείνες τις ιστορικές στιγμές ζωής των κομμάτων εξουσίας, όπου  κοινωνικές ομάδες διαχωρίζονται από κυρίαρχα κόμματα και κλασσική  εκλογική συμπεριφορά δηλαδή την παραδοσιακή  μορφή τους, ανθρώπους που τα αποτελούν και τα εκπροσωπούν,  παύουν να αναγνωρίζονται ως έκφραση  τμημάτων της κοινωνίας που πιο πριν εκπροσωπούσαν.

Αυτό συμβαίνει είτε γιατί απέτυχαν σε κάποιο μεγάλο πολιτικό εγχείρημα για το οποίο είχε διαμορφωθεί  συναίνεση είτε ειδικές συνθήκες οδηγούν μεγάλες ομάδες της κοινωνικής ραχοκοκαλιάς να περάσουν απότομα από την πολιτική συνήθεια και παθητικότητα σε μια ορισμένη δραστηριότητα που συνιστά ολική ή μερική αναθεώρηση ή  ρήξη με την προηγούμενη κατάσταση.

Σε τέτοιες στιγμές το/α  κόμμα/τα « αδειάζει» από  κοινωνικό περιεχόμενο και παραμένει αιωρούμενο στον αέρα.

Οι εκκρεμότητες που δημιουργούνται από την ιδιοτυπία της κατάστασης ανοίγουν την πόρτα σε «ειδικές λύσεις» , που κυμαίνονται μεταξύ βίας, δράση αδιαφανών δυνάμεων, οπισθοδρομικούς βοναπαρτισμούς με εμφάνιση  ανθρώπων  της  «τελευταίας στιγμής».

Ανάλογα τη χώρα η  διαδικασία εξέλιξης και εκδήλωσης είναι διαφορετική, το περιεχόμενο όμως  ίδιο. Η κρίση ηγεμονίας του συγκροτήματος εξουσίας.

 Η κρίσιμη ερώτηση είναι αν αυτό που συμβαίνει είναι κάτι που περιέχει το σπέρμα μιας σχετικά μόνιμης κατάστασης ή είναι μια περιστασιακή διακύμανση σε κάποιο επίπεδο (κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, εκλογικό) που μπορεί να επανέλθει στην προτεραία κατάσταση?

Η απάντηση βρίσκεται στα θεμελιακά στοιχεία της αντικειμενικής διαδικασίας ανάπτυξης της.

1. Βασικό συγκυριακό στοιχείο που πυροδότησε την κατάσταση είναι η καπιταλιστική κρίση σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης,  η ιδιαίτερη μορφή που προσέλαβε στον  αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης, η λανθασμένη αρχική αντιμετώπιση, τα παρεπόμενα μνημόνια και η μαζικότητα των συνεπειών επί δικαίων και αδίκων.

2.Ένα διαχρονικό συστατικό που τροφοδότησε το προηγούμενο και χρεώνεται ευθύνες άσχημης εξέλιξης, είναι η αποτυχία όλων των επιμέρους ελίτ (επιχειρηματικής, συνδικαλιστικής, πνευματικής, κοινωνικής, πολιτικής) να φέρουν σε πέρας αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για επιτυχή και ολοκληρωμένη ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. ως ισότιμου εταίρου, αλλά αρκέστηκαν στην αμέριμνη μεταπρατική διαχείριση της αναπαραγωγής τους σε όλους τους κρίσιμους κρίκους (κράτος, οικονομία κοκ) με καταστροφικά αποτελέσματα. 

3.Άμεση συνάφεια με τα παραπάνω, έχει ότι ο κύριος ριζοσπαστικός πολιτικός εκπρόσωπος για μια μεγάλη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ, περιορίστηκε με ευθύνη του, σε αμιγώς διαχειριστικό ρόλο (δηλαδή αδύναμο να ολοκληρώσει πέρα από το λεκτικό επίπεδο οτιδήποτε άλλαζε την κατάσταση), με συνακόλουθη απώλεια κοινωνικής και πολιτικής ταυτότητας, διαρκή άλωση από ακραιφνώς μεταπρατικά συμφέροντα και διαπλοκές παντός είδους και αντιτίμου.

Τι μπορούμε να αλλάξουμε?

Το πρώτο έχει αυτονομία, δυναμική ανάπτυξης και καθορίζεται από παράγοντες που δεν είναι ελέγξιμοι, μόνο εσωτερικές αλλαγές στο δικό σου σύστημα μπορείς να φέρεις περιμένοντας αλλαγή ευρύτερων συνθηκών και αξιοποιώντας ή προκαλώντας ευνοϊκές συγκυρίες και συσχετισμούς σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Το δεύτερο όμως είναι το καθοριστικό και ριζοσπαστικό  αν θέλεις επί  του πρακτέου και όχι στα λόγια ή επί χάρτου να αλλάξεις τα πράγματα.

Το τρίτο στοιχείο θα κριθεί από τη στάση που θα πάρει στην προσέγγιση και αντιμετώπιση του δεύτερου.

Μόνο έτσι μπορείς να ανασυστήσεις τα κομμάτια της υπόστασης σου και να  επιχειρήσεις  να υπάρξεις ξανά, σε καλύτερη, σωστότερη, συνειδητή και ολοκληρωμένη μορφή και περιεχόμενο.