Ομιλία Ευάγγελου Βενιζέλου, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, με θέμα «Κοινωνική Συνοχή και Αλληλεγγύη- Προϋπόθεση εξόδου από την κρίση» στο Δημαρχείο Νεάπολης-Συκεών Θεσσαλονίκης

 

Κύριε Δήμαρχε, αγαπητέ φίλε Σίμο, ευχαριστώ πάρα πολύ για τη θερμή υποδοχή  και κυρίως για την ευκαιρία που μου δώσατε πριν από λίγη ώρα, να επισκεφθώ το Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης των ανάπηρων παιδιών. Ένα χώρο εντυπωσιακό, που τον είχα ξαναεπισκεφθεί στα πρώτα βήματά του, όπου νεαρά άτομα με νοητική στέρηση παράγουν έργο, προσφέρουν υπηρεσίες, νιώθουν ότι είναι εντεταγμένοι στο κοινωνικό σύνολο, ισότιμοι και αυτοδύναμοι πολίτες, οι οποίοι έχουν την αξιοπρέπειά τους. Και νιώθουν την αγάπη των γύρω τους, μέσα  στο χώρο τους, μέσα στην τοπική κοινωνία και χάρις στις φροντίδες της Τοπική

Αυτοδιοίκηση.

Διάλεξα να έρθω σήμερα εδώ, στο Δήμο Νεάπολής Συκεών, γιατί ο Δήμος αυτός είναι υποδειγματικός. Έχουμε φυσικά και άλλους Δήμους στην ευρύτερη περιοχή, σε όλη τη χώρα, που κινούνται σ’ ένα πάρα πολύ  υψηλό επίπεδο. Αλλά εδώ σήμερα βρισκόμαστε σ’ έναν Δήμο με υποδειγματικές υποδομές και λειτουργίες, που έχει εξαιρετική συνεργασία και με την τοπική Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, έχει εξαιρετική συνεργασία και με τις οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών και κυρίως ξέρει τους δημότες, κάθε οικογένεια με τ’ όνομά της, ξέρει τα πραγματικά προβλήματα στο πεδίο της καθημερινότητας.

Γιατί εκεί παίζεται το παιχνίδι, αυτή τη στιγμή ,της κοινωνικής συνοχής. Όχι σε μεγαλεπήβολες πολιτικές εθνικού επιπέδου ή πολύ περισσότερο ευρωπαϊκού επιπέδου, αλλά στην καθημερινότητα, στη μικρή κλίμακα. Κι εκεί η Τοπική Αυτοδιοίκηση Α’ βαθμού, ο Δήμος, είναι το βασικό όργανο που έχουμε για να προστατεύσουμε την  κοινωνική συνοχή.

Και χαίρομαι, γιατί συμπίπτει στο πρόσωπό σας κ. Δήμαρχε και η ιδιότητα του Προέδρου της Επιτροπής Κοινωνικής Πολιτικής της Κεντρικής Ένωσης Δήμων, γιατί θέλουμε πραγματικά σε συνεργασία με την ΚΕΔΕ να προωθήσουμε αυτές τις πολιτικές στο μέτρο του δυνατού.

 Η έκθεση του ΔΝΤ

Θα ήθελα, πριν μιλήσω για το βασικό μας θέμα, που είναι η ανάγκη να διαφυλάξουμε την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη  ως θεμελιώδη προϋπόθεση για την έξοδο της χώρας από την κρίση, να μου επιτρέψετε να πω δυο τρία λόγια για το μεγάλο θέμα που έχει προκύψει τις τελευταίες μέρες με αφορμή την έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τα λάθη που έχουν κάνει οι εταίροι μας σε σχέση με την Ελλάδα. Μια Ελλάδα, που τα τελευταία τρία χρόνια λειτουργεί ως ένα εργαστήριο πάνω στο οποίο αρκετοί πειραματίστηκαν και οι  εταίροι μας, άνθρωποι και θεσμοί, οι οποίοι δυσκολεύονται, υποτίθεται, να καταλάβουν ποια είναι η ελληνική πραγματικότητα και νομίζουν ότι μπορεί ν’ αναπτύσσουν έναν διάλογο συγκρουσιακού χαρακτήρα μεταξύ τους, στις πλάτες του ελληνικού λαού.

Η έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και η συζήτηση που έχει προκληθεί ανάμεσα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις,  όπως η γερμανική κυβέρνηση, δείχνει πόσο δύσκολοι ήταν και είναι πάντα οι διεθνείς συσχετισμοί.

Νομίζω ότι από τη συζήτηση, όπως εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες, βλέπουμε πόσο ανθεκτική και επίμονη είναι η μονοδιάστατη συντηρητική σκέψη στην Ευρώπη. Πόσο δύσκολο είναι ν’ αναγνωριστούν λάθη, πόσο εύκολο είναι να εμμένει κανείς σε ορισμένες αντιλήψεις.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι η διαπραγμάτευσή μας με τους εταίρους, με την Ευρωζώνη δηλαδή και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι μια διαπραγμάτευση ανοιχτή ακόμη. Έχουμε να λύσουμε πολύ σοβαρά θέματα. Θέματα που αφορούν την καθημερινή ζωή του Έλληνα πολίτη, θέματα που αφορούν την προοπτική των επιχειρήσεων και της απασχόλησης στην Ελλάδα.

Επίσης, θα θυμάστε ίσως να επιμένουμε πάντα στην ανάγκη πρώτα να διαμορφωθεί το πολιτικό πλαίσιο της συμφωνίας μας με τους εταίρους μας και μετά να εξειδικευθούν τα μέτρα. Γιατί αν δεν έχουμε συμφωνήσει στο στρατηγικό πλαίσιο, θα μπούμε σε μια λογική μέτρων και νέων μέτρων η οποία φυσικά δεν οδηγεί πουθενά.

Εφ' όσον λοιπόν η διαπραγμάτευση είναι ανοιχτή, αυτό που για μας έχει σημασία είναι να αντλήσουμε τα ισχυρότερα και σοβαρότερα επιχειρήματα προκειμένου να πείσουμε τους συνομιλητές μας ότι η Ελλάδα και δεν πρέπει και δε μπορεί να λάβει πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα εισοδηματικού χαρακτήρα, που τροφοδοτούν την ύφεση και την ανεργία, μειώνουν στην πραγματικότητα το επίπεδο ζωής των Ελλήνων, καθηλώνουν τη χώρα σε μια υφεσιακή κατάσταση, δεν την αφήνουν να βγει οριστικά από την κρίση.

Γιατί υπάρχουν δυσκολίες στο να γίνει αυτό αντιληπτό; -που πιστεύω ότι τώρα πια έχει γίνει αντιληπτό: Γιατί υπάρχουν αντιστάσεις ιδεολογικές, γιατί στην Ευρώπη αλλά και διεθνώς, κυριαρχεί μια συντηρητική, θα μου επιτρέψετε να πω σχηματικά μια δεξιά αντίληψη για τα θέματα αυτά. Γιατί και οι συσχετισμοί στην Ευρώπη είναι συσχετισμοί βαθιά συντηρητικοί. Λίγες είναι οι κυβερνήσεις που ανήκουν στους Ευρωπαίους σοσιαλιστές και μικρή είναι ακόμη σήμερα η επιρροή που ασκεί η δύναμη των Ευρωπαίων σοσιαλιστών και δημοκρατών μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Και το δεύτερο το οποίο είναι πάρα πολύ  σημαντικό, ως στόχος, στην ανοιχτή αυτή διαπραγμάτευση, είναι να τους πείσουμε να μείνουν πιστοί στην ανειλημμένη δέσμευσή τους να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους με όλα τα μέτρα που απαιτούνται. Δηλαδή με μια πρόσθετη μείωση στην πραγματικότητα, μ’ ένα νέο κούρεμα του ελληνικού δημοσίου χρέους, που θα μας επιτρέψει να ξεπεράσουμε οριστικά την κρίση, να έχουμε δημοσιονομικά  μεγέθη βιώσιμα και ισορροπημένα.

Έχω ακούσει τις τελευταίες μέρες εσωτερικές αντιπολιτευόμενες φωνές που αμφισβητούν την αξία του κουρέματος του χρέους που έχουμε πετύχει. Η Ελλάδα έχει πετύχει ώς τώρα να μειώσει το δημόσιο χρέος της κατά 130 δισεκατομμύρια ευρώ, κατά 65% του ΑΕΠ. Έχει πετύχει τη μεγαλύτερη μείωση χρέους στην ιστορία της διεθνούς οικονομίας.

Θα μου πείτε, αυτό μπορεί να μην το καταλαβαίνει ο πολίτης, αλλά είναι η βάση πάνω στην οποία οικοδομείται η οριστική έξοδος της χώρας από την κρίση. Και ακόμη αν λάβουμε υπ' όψιν ότι ένα μέρος του χρέους που διαγράφηκε, αναγκαστήκαμε να το αναλάβουμε για να λύσουμε το πρόβλημα της ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών, τότε να συμφωνήσω πως η μείωση του χρέους δεν είναι 130 δισεκατομμύρια, αλλά είναι περίπου 100. Πως η μείωση δεν είναι 65 μονάδες του ΑΕΠ αλλά είναι 50 μονάδες του ΑΕΠ. Έχουμε όμως προοπτική με την άνοδο της οικονομίας να πάρουμε πίσω και τα κέρδη από τη μεταβίβαση των Τραπεζών που τώρα ανήκουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία, κατά 90% στον ελληνικό λαό, στο Ελληνικό Δημόσιο.

Άρα έχουμε δύο θεμελιώδεις στόχους που δεν πρέπει με τίποτα να θιγούν από αυτή την νευρική δημόσια συζήτηση για τα λάθη που έκανε η Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε σχέση με την Ελλάδα, γιατί εμείς πρέπει ν’ αντλήσουμε τα θετικά στοιχεία και την προοπτική.

 Άρα η προοπτική συνοψίζεται σε δυο μεγάλους στόχους: Όχι πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα, όχι πρόσθετες περικοπές εισοδημάτων και δεύτερον, βιωσιμότητα του χρέους μέσα απ’ όλες τις πρωτοβουλίες που πρέπει ν’ αναληφθούν ως αντίδωρο στην Ελλάδα για το μεγάλο επίτευγμά της ν’ αποκτήσει πρωτογενή πλεονάσματα και να κάνει μια εντυπωσιακή μείωση του δημοσιονομικού της ελλείμματος.

Ήδη η επιτυχία του 2012 ήταν να έχουμε ξεπεράσει το στόχο, να έχουμε φτάσει σ’ ένα έλλειμμα 6% όταν ξεκινήσαμε το 2009 με έλλειμμα σχεδόν 16%.

Δείχνει όμως και κάτι άλλο η συζήτηση αυτή: Πόσο αναγκαίες είναι οι αλλαγές στην Ευρώπη. Πόσο επιβεβλημένο είναι ν’ αλλάξουν οι συσχετισμοί.  Πρέπει να συζητήσουμε  για το μέλλον της Ευρώπης σε μια βάση ξανά πολιτική, δημοκρατική, ιστορική, ν’ αναδείξουμε τα χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής ηπείρου όπως τα ξέρουμε, όπως τα πιστέψαμε.

Δηλαδή να μιλήσουμε ξανά για μια Ευρώπη της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων, του πολιτισμού, της ιστορικής συνείδησης, της κοινωνικής συνοχής, να  μιλήσουμε ξανά για το ευρωπαϊκό μοντέλο ανάπτυξης, που δε μπορεί να είναι τριτοκοσμικό και δε μπορεί να βασίζεται στη μείωση του κόστους εργασίας, αλλά στην καινοτομία, στην ποιότητα, σε μια ευρωπαϊκή αντίληψη για την ανταγωνιστικότητα.

Και κυρίως Ευρώπη σημαίνει Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κράτος. Σημαίνει επίπεδο διαβίωσης που διασφαλίζεται μέσα  από θεσμούς πρόνοιας,  υγείας, κοινωνικής ασφάλισης, αλληλεγγύης, που δεν έχουν αναπτυχθεί ποτέ στην ιστορία σε άλλη περιοχή του κόσμου.

Άρα έχει πολύ  μεγάλη σημασία, θα μου επιτρέψετε να πω, από τη Δεξιά Ευρώπη να βαδίσουμε στην Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να συγκροτηθεί ο ευρωπαϊκός πολιτικός Νότος. Ευρωπαϊκός πολιτικής Νότος σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε μια μεγάλη συμμαχία χωρών του Νότου, που αντιλαμβάνεται ότι είναι στην Περιφέρεια και υφίστανται τις επιπτώσεις αυτής της περιφερειακής θέσης τους, όπως είναι η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία.

Χρειαζόμαστε  τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές και δημοκράτες, χρειαζόμαστε κοινωνικά κινήματα, χρειαζόμαστε ιδέες, προτάσεις, πρωτοβουλίες. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να καταλάβουμε ότι στην Ευρωζώνη κάποιες κυβερνήσεις αποφασίζουν και κάποιες,  δυστυχώς, έχουν χάσει την ικανότητα ν’ αποφασίζουν.

Υπάρχουν Κυβερνήσεις, Κοινοβούλια και λαοί, που παίρνουν αποφάσεις και οι αποφάσεις αυτές ισχύουν για άλλες Κυβερνήσεις, για άλλα Κοινοβούλια και για άλλους λαούς. Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι δύσκολη και η θέση αυτού που δανείζει, γιατί πρέπει να επωμισθεί και ο ίδιος ένα δημοσιονομικό βάρος, να βγάλει από τον προϋπολογισμό του κονδύλια, για να βοηθήσει μια άλλη χώρα.

Αλλά βοηθώντας τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, στην πραγματικότητα βοηθά τη συνοχή, την ισορροπία, τη σταθερότητα και την προοπτική της Ευρωζώνης. Και βεβαίως τα μεγάλα πλεονεκτήματα, τα πλεονάσματα, τα χαμηλά επιτόκια είναι αυτά που λειτουργούν ως αντάλλαγμα. Γιατί είναι διαφορετικό να έχεις μια χώρα, όπως η Γερμανία, που δανείζεται στις διεθνείς αγορές με σχεδόν μηδενικά επιτόκια κι άλλο να έχεις χώρες της Ευρωπαϊκής Περιφέρειας που  καλούνται να δανειστούν εάν μπορέσουν αν βγουν στις αγορές, με 6%, 7%, 8% ή 9% γιατί αυτή η ανισότητα μεταφέρεται στις επιχειρήσεις, μεταφέρεται στα νοικοκυριά, είναι μια ανισότητα η οποία τελικά καθηλώνει και αδικεί την πραγματική οικονομία  στις άλλες χώρες.

Αυτή είναι η βαθύτερη ανισότητα μέσα στην Ευρώπη. Άρα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε και πρόβλημα δημοκρατίας και πρόβλημα κυριαρχίας και πρόβλημα ουσιαστικής οικονομικής ισότητας και ανταγωνισμού μέσα στην Ευρωζώνη, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.

Άρα, πρέπει να προσέξουμε τη συζήτηση αυτή. Γιατί η συζήτηση αυτή δεν πρέπει να οδηγήσει σε αναβίωση των συντηρητικών εμμονών και δεν πρέπει, σε καμία περίπτωση, να λειτουργήσει εναντίον μας, δηλαδή σε πρώιμες δηλώσεις εναντίον λύσεων, κυρίως αυτών  που αφορούν το Δημόσιο χρέος μας, οι οποίες είναι απολύτως αναγκαίες και συμφωνημένες.

Το γεγονός ότι έχουν τεράστια ευθύνη οι εταίροι μας γιατί η μονοδιάστατη νεοφιλελεύθερη και πολιτικά συντηρητική τους σκέψη δεν τους επέτρεψε να κινηθούν γρήγορα και αποτελεσματικά, δε σημαίνει ότι δεν έχουμε και εμείς τις δικές μας τεράστιες ευθύνες για την εξέλιξη αυτή.

Γιατί η διεθνής κρίση έχει ξεσπάσει το 2007, ήταν πασίγνωστη και πανθομολογούμενη από το 2008. Έπρεπε από τότε, πριν καν τις εκλογές του 2009 να έχουμε αναλάβει πρωτοβουλίες εθνικής συνευθύνης στα θέματα αυτά. Δεν τηρήσαμε το καθήκον αλήθειας που έπρεπε να έχουμε τηρήσει όλοι μας, όλα τα πολιτικά κόμματα και ιδίως τα κόμματα εξουσίας και έτσι φτάσαμε σε τραγικά διλήμματα.

Διότι έχει πολύ μεγάλη σημασία ποια στιγμή και με ποιους όρους τίθενται τα διλήμματα. Όταν τέθηκε το δίλημμα «ασύντακτη χρεοκοπία ή αποδοχή μιας δανειακής σύμβασης και ενός πρώτου προγράμματος», φυσικά δεν έπρεπε να γίνει η επιλογή της ασύντακτης χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ. Γιατί ό,τι και να πεις, για τις θυσίες τις οποίες αναγκάστηκε να υποβληθεί ο ελληνικός λαός -και υποβάλλεται επί τρία χρόνια σε δραματικές θυσίες-οι θυσίες αυτές είναι μικρότερες από αυτές που θα επέβαλε μια ασύντακτη χρεοκοπία και μια έξοδος από το ευρώ.

Πρέπει να σας πω ότι αγωνιστήκαμε να περάσουμε από το πρώτο στο δεύτερο Πρόγραμμα. Αυτός ήταν και ο λόγος που στρατεύθηκα στο Υπουργείο Οικονομικών τον Ιούνιο του 2011. Και πιστεύω ότι είναι αντιληπτή η καθοριστική διαφορά ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο Πρόγραμμα, γιατί όλοι πια κατάλαβαν ότι κάτι έλειπε από το πλαίσιο αυτό. Και το βασικό που έλειπε ήταν η μείωση του δημοσίου χρέους, αυτό που έπρεπε φυσικά να έχει γίνει νωρίτερα, αλλά για να γίνει νωρίτερα έπρεπε να υπάρχει συμφωνία, έπρεπε να υπάρχει πλαίσιο, έπρεπε να υπάρχει χρηματοδότηση.

Φτάσαμε έτσι σ’ ένα τελείως διαφορετικό πρόγραμμα, από τα 110 δισεκατομμύρια στα 240, με πολύ καλύτερους όρους, με πολύ καλύτερα επιτόκια, με πολύ μεγαλύτερη περίοδο χάριτος, με πολύ μεγαλύτερη περίοδο αποπληρωμής. Φτάσαμε στη δραστική μείωση του δημοσίου χρέους, στη διάθεση κεφαλαίων για την ανακεφαλαιοποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, χωρίς κούρεμα καταθέσεων όπως έγινε στην Κύπρο

Φτάσαμε σ’ ένα πακέτο αναπτυξιακής στήριξης και βεβαίως στην αποδοχή της ρήτρας της βαθύτερης ύφεσης, η οποία μας επιτρέπει τώρα να ζητάμε να γίνει αποδεκτή η θέση πως δε μπορεί να ληφθούν μέτρα που τροφοδοτούν την ύφεση και την ανεργία.

Νομίζω ότι θα μας δοθεί η ευκαιρία τις επόμενες εβδομάδες, τους επόμενους μήνες, να μιλήσουμε σε βάθος για τα θέματα αυτά. Όχι δημαγωγικά, όχι ανεύθυνα,  όχι μέσα από την πλαστή διαίρεση μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» δυνάμεων. Γιατί αν μιλήσουμε με βάση τη διαίρεση αυτή, είμαστε αναγκασμένοι να θυμηθούμε ότι κάποιοι έκαναν στροφή 180 μοιρών και αγωνιζόμαστε, ως χώρα λόγω, των πρόωρων εκλογών να γυρίσουμε στο κεκτημένο του Φεβρουαρίου του 2012.

Όχι να διορθώσουμε τα λάθη του πρώτου Προγράμματος, γιατί τα λάθη του πρώτου Προγράμματος τα διορθώσαμε με το δεύτερο. Και το δεύτερο πρόγραμμα είναι κεκτημένο του Φεβρουαρίου του 2012. Αγωνιζόμαστε πράγματι να επιβεβαιώσουμε το κεκτημένο αυτό, γιατί χάσαμε χρόνο και λόγω των διπλών εκλογών που μεσολάβησαν.

Έχει λοιπόν πάρα πολύ  μεγάλη σημασία να ολοκληρώσουμε την εθνική προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Τώρα υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει για το πόσο σκληροί και επικίνδυνοι είναι οι συσχετισμοί και για το ότι δεν υπήρχε ποτέ ένα εναλλακτικό σχέδιο, το οποίο να μπορούσε να γίνει δεκτό από τους εταίρους μας με τη σκληρή στάση τους;

Νομίζω ότι είδαμε μετά από 3 χρόνια, την Κύπρο να υφίσταται  τις επιπτώσεις αυτής της αντίληψης. Είδαμε πόσο δύσκολη είναι η διαπραγμάτευση, είδαμε να καταρρέει ο μύθος του «σχεδίου Β». Και μάλιστα να καταρρέει παταγωδώς, με δραματικές επιπτώσεις  για την οικονομία και το λαό της αδελφικής μας χώρας.

Έχει λοιπόν πολύ μεγάλη σημασία να ολοκληρώσουμε την εθνική προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Το ΠΑΣΟΚ έχει πλήρη συνείδηση της ευθύνης του και λειτουργεί ως εγγυητής της πολιτικής και κυβερνητικής σταθερότητας. Αλλά ξέρουμε -και έρχομαι στο θέμα μας- πως επιτυχία του προγράμματος δεν είναι μόνον η δημοσιονομική εξυγίανση.

 Οι προϋποθέσεις της οριστικής εξόδου από τη κρίση 

Η δημοσιονομική εξυγίανση είναι προϋπόθεση για την επιτυχία του Προγράμματος, αλλά δεν είναι αυτή καθαυτή η επιτυχία. Χρειάζονται και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, χρειαζόμαστε ένα καλύτερο κράτος στην υπηρεσία του πολίτη και της ανάπτυξης, χρειαζόμαστε στήριξη της πραγματικής οικονομίας, δηλαδή της μικρής και μεσαίας επιχείρησης.

Γιατί αναγκαίες και καλές είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, αναγκαίες και καλές είναι οι μεγάλες ξένες επενδύσεις. Αλλά εάν δεν κινηθεί ο κορμός της οικονομίας, εάν κάθε μικρή και μεσαία επιχείρηση δεν κάνει απλά πράγματα για τον εκσυγχρονισμό της, για την ανανέωσή της, για την επέκταση των δραστηριοτήτων της, εάν δεν ιδρυθούν λίγες θέσεις εργασίας σε όλες αυτές τις επιχειρήσεις που είναι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, εάν δεν ξεπεραστούν τα προβλήματα της κάθε επιχείρησης που είναι προβλήματα σε σχέση με την Εφορία, σε σχέση με τα ασφαλιστικά Ταμεία και σε σχέση με τις Τράπεζες, τότε φυσικά δεν θα μπορέσουμε να κινήσουμε τον τροχό της ελληνικής οικονομίας.

Αλλά και αυτό δεν αρκεί. Γιατί ακόμη κι αν πετύχουμε –και θα πετύχουμε- θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, με τους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης μόνο δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε το κοινωνικό πρόβλημα που υπάρχει: Τον όγκο της ανεργίας και ιδίως της ανεργίας των νέων και βεβαίως τα προβλήματα κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.

Ο ρόλος της Τοπικής αυτοδιοίκησης 

Δεν αρκούν οι μηχανισμοί μόνο της οικονομίας και της αγοράς. Είναι πολύ σημαντικό αυτό να υπάρχει, αλλά χρειάζεται και πρόσθετη βοήθεια. Έρχεται εδώ ο κρίσιμος ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει όλο το μηχανισμό και κυρίως το κατάλληλο μέγεθος να λειτουργήσει καθοριστικά ως πρωτοπόρος και για την αντιμετώπιση της ανεργίας και για τη διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής.

Αναφέρθηκα και στο ρόλο της Εκκλησίας, αναφέρθηκα και στο ρόλο των κοινωνικών Οργανώσεων. Όμως πρέπει να πιστέψουμε ότι πρέπει να διατεθούν κονδύλια, σοβαρά κονδύλια προς την κατεύθυνση αυτή. Η Ευρώπη τώρα αρχίζει να το αντιλαμβάνεται αυτό, υποτίθεται. Αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο μιας «άνεργης ανάπτυξης», μιας ανάπτυξης η οποία δεν θα δημιουργήσει νέες θέσεις απασχόλησης. Είναι το περιβόητο «jobless growth» όπως έχει επικρατήσει να λέγεται στα αγγλικά.

Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να χρηματοδοτηθούν ειδικά προγράμματα, κυρίως για την ανεργία των νέων. Όμως τα κονδύλια που διατίθενται προς την κατεύθυνση αυτή, είναι κονδύλια πραγματικά αστεία. Μιλάμε για κονδύλια 6 δις ευρώ για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μα 6 δις ευρώ χρειάζεται ειδικά για την ανεργία για τα πρόσθετα προγράμματα μόνο η Ελλάδα τα επόμενα 3 χρόνια, για να μπορέσουμε να ανακόψουμε την ανεργία, για να μπορέσουμε να στηρίξουμε τις οικογένειες που είναι σε απόλυτη ανεργία, δηλαδή δεν έχουν κανένα εργαζόμενο μέλος.

Η διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης 

Γι' αυτό έχουμε διαμορφώσει κι εμείς ως ΠΑΣΟΚ έναν κατάλογο προτεραιοτήτων στα θέματα κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, που πιστεύουμε ότι δίνουν μια πρώτη απάντηση στις αγωνίες της κοινωνίας και πρέπει να καταστούν προτεραιότητα, πρώτη προτεραιότητα της κυβερνητικής πολιτικής σε διάφορούς τομείς.

Ο πρώτος τομέας αναμφίβολα είναι η ανεργία.

Δώσαμε αγώνα να ψηφιστούν οι σχετικές ρυθμίσεις και έχουμε τώρα νομοθετική πρόβλεψη και για τα προγράμματα στήριξης υφιστάμενων θέσεων απασχόλησης, σε πολλούς κλάδους που κλονίζονται, που βλέπουν την αντοχή τους να μειώνεται μετά από 6 χρόνια ύφεσης και 3 χρόνια λιτότητας. Και έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία, με οριζόντιο τρόπο, αυτόματο, μέσα από τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών στις επιχειρήσεις που διατηρούν θέσεις εργασίας, να βοηθήσουμε τις υφιστάμενες θέσεις εργασίας.Είναι σημαντικό το αποτέλεσμα που μπορεί, με μικρή σχετικά δαπάνη, να προκύψει.

Και βεβαίως οι άνεργοι και ιδίως οι άνεργοι νέοι, πρέπει να βρουν ευκαιρίες απασχόλησης έστω προσωρινής. Γιατί αυτό σημαίνει και απασχόληση και εμπειρία και ένα μικρό εισόδημα και ένταξη στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Και γι' αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία οι Δήμοι να μπουν μπροστά με τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, με τα προγράμματα αυτεπιστασίας, σε συνεργασία με τις επιχειρήσεις κοινωνικής οικονομίας, σε συνεργασία και με επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που μπορούν να προσφέρουν προσωρινές θέσεις εργασίας, οι οποίες έχουν προοπτική μονιμοποίησης.

Μιλάμε για 200.000 θέσεις εργασίας και είναι για μας σημαντικό ότι για τις πρώτες 50.000 θέσεις εργασίας βρέθηκαν τα κονδύλια και αυτή τη στιγμή ολοκληρώνεται η διαδικασία, με απολύτως αδιάβλητο τρόπο επιλογής των ανέργων, που θα απασχοληθούν μέσω του ΑΣΕΠ, χωρίς να παρεμβάλλεται κανένα αυθαίρετο ή αόριστο κριτήριο, χωρίς ενδιάμεσους φορείς.

Είμαι αισιόδοξος, γιατί αφού μπορέσαμε να το κάνουμε αυτό για τις πρώτες 50.000 θέσεις εργασίας, με τον ίδιο τρόπο θα μπορέσουμε να το κάνουμε και για τις υπόλοιπες 150.000 θέσεις εργασίας.  Αρκεί να μας βοηθήσει και η Τοπική Αυτοδιοίκηση, να αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί -και μπορεί να διαχειριστεί- αυτή την πρόκληση. Με απόλυτη προτεραιότητα στις οικογένειες χωρίς κανένα εργαζόμενο μέλος, με πρώτη προτεραιότητα στην λεγόμενη απόλυτη ανεργία.

Δεν είναι αυτό η οριστική λύση, δεν είναι αυτό η πλήρης λύση. Αλλά είναι πάρα πολύ σημαντικό να δώσουμε μια ευκαιρία στους νέους μας κυρίως.

Συζητείται τη Δευτέρα στη Βουλή το νομοσχέδιο του Υπουργείου Ανάπτυξης για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και ασκούμε συστηματική πίεση να βελτιωθούν όσο γίνεται περισσότερο οι ρυθμίσεις. Το ΠΑΣΟΚ, όπως ίσως ξέρετε ,είχε καταθέσει εδώ και μήνες τη δική του ολοκληρωμένη πρόταση νομου  για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.

Φυσικά χρειάζεται συμφωνία με την τρόικα, δεν παραγνωρίζουμε τις δυσκολίες. Φυσικά το ζήτημα αυτό συνδέεται  με την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών και με την αντοχή του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, γιατί κάθε κίνηση πρέπει να μπορεί να χρηματοδοτηθεί και σε τελευταία ανάλυση βαραίνει τον ελληνικό λαό, γιατί βαραίνει το δημόσιο χρέος.

Όμως υπάρχουν ρυθμίσεις που θέλουμε να γίνουν δεκτές και  πιστεύουμε ότι θα γίνουν δεκτές μέχρι το τέλος της συζήτησης του νομοσχεδίου αυτού τη Δευτέρα, ώστε να  υπαχθούν στη ρύθμιση όσο γίνεται περισσότερα δάνεια, να είναι η ρύθμιση αυτή όσο γίνεται πιο φιλική και ρεαλιστική.

Και βεβαίως, αποδίδουμε πάρα πολύ μεγάλη σημασία να γίνει δεκτός και ο ακατάσχετος λογαριασμός μέχρι 1.500 € ή 2.000 € όταν πρόκειται για κοινό οικογενειακό λογαριασμό για να μπορεί κάθε πολίτης που έχει οφειλές στην Τράπεζα να νιώθει την ασφάλεια ότι τα λίγα χρήματα που έχει για τις καθημερινές του ανάγκες, δεν θα κατασχεθούν για την εξυπηρέτηση του δανείου αυτού.

Θα δώσουμε αγώνα και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, ανεξαρτήτως του πλαισίου μέσα στο οποίο κινείται η συμφωνία με την τρόικα, ώστε οι Τράπεζες, από μόνες τους, να κάνουν ακόμη καλύτερες ρυθμίσεις για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και τις υπερχρεωμένες μικρές επιχειρήσεις κυρίως τις ατομικές. Γιατί στη δική μας πρόταση νόμου και η ατομική επιχείρηση έχει τη μεταχείριση του υπερχρεωμένου νοικοκυριού.

Και πιστεύω βαθιά, μετά από τις συζητήσεις που έχουμε κάνει με την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, ότι οι Τράπεζες μπορούν να ξεπεράσουν τις ρυθμίσεις του νόμου που θα ψηφιστεί και το πλαίσιο της συμφωνίας με την τρόικα. Γιατί είναι αμοιβαία επωφελές.  Για τον οφειλέτη που βρίσκεται σε μια κατάσταση αδυναμίας. Και γνωρίζουν οι Τράπεζες ότι δεν μπορούν να πάρουν από τον μη έχοντα, «ούκ αν λάβοις» από το μη έχοντα. Αμοιβαία επωφελές λοιπόν για τον οφειλέτη και για την Τράπεζα είναι να έχει ένα ρυθμισμένο δάνειο και όχι ένα κόκκινο δάνειο, ένα εξυπηρετούμενο δάνειο και όχι ένα δάνειο το οποίο πρέπει να κληθεί να διαγράψει συνεισφέροντας αυξημένα εποπτικά κεφάλαια.

Εδώ τίθεται και το ζήτημα της απαγόρευσης των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία. Διασώζουμε τις περιουσίες, διασώζουμε τις τιμές των ακινήτων γιατί έχουμε υψηλό ποσοστό διακράτησης λόγω του μεγάλου ποσοστού της μικτής  ιδιοκτησίας και της ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα και επειδή έχουμε την ευτυχία να μην έχουμε μεγάλες επιχειρήσεις, με εκατοντάδες χιλιάδες αδιάθετα διαμερίσματα, αλλά να έχουμε μια διασπορά της ιδιοκτησίας. Έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να διατηρηθεί σε ισχύ η απαγόρευση των πλειστηριασμών.

Ούτε οι Τράπεζες θέλουν να αποκτήσουν μέσα από τη διαδικασία αυτή την ιδιοκτησία, την κυριότητα διαμερισμάτων που δεν ξέρουν τι να τα κάνουν, πρώτων κατοικιών που δεν ξέρουν που να τις διαθέσουν. Άρα δεν υπάρχει καμία πίεση στην πραγματικότητα από την άποψη αυτή, πλην της πίεσης που ασκούν εκείνοι που πιστεύουν ότι επειδή έτυχε να έχουν στα χέρια τους ρευστότητα και διαθέσιμα κεφάλαια, μπορούν να αγοράσουν την περιουσία του ελληνικού λαού με χαμηλές τιμές μέσα στην περιδίνηση της κρίσης.

Άρα θα επιμείνουμε από την άποψη αυτή με απόλυτο τρόπο.

Το ίδιο ισχύει και για τις ρυθμίσεις των φορολογικών και ασφαλιστικών οφειλών. Θέλαμε μια πολύ καλύτερη διευθέτηση. Δεν γίνεται κατανοητή ούτε καν η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις φορολογικές και τις ασφαλιστικές οφειλές, πόση μεγάλη σημασία έχει για τα ασφαλιστικά Ταμεία να εισπράττουν τις τρέχουσες υποχρεώσεις των εργοδοτών και των επιχειρήσεων και όχι τις συσσωρευμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές.

Δυστυχώς οι διεθνείς εταίροι μας δεν κατανοούν βασικές πτυχές της πραγματικότητας της ελληνικής οικονομίας, παρ' ότι ασχολούνται τρία χρόνια με το πρόγραμμα προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας.

Έχει πολύ μεγάλη σημασία να χρησιμοποιηθούν οι ρυθμίσεις αυτές ως ένα πρώτο εφαλτήριο, για να δούμε την κατάλληλη στιγμή στην οποία θα έρθουμε να βελτιώσουμε τις ρυθμίσεις αυτές.

Και βέβαια είναι προφανές ότι κατά τη λογική αυτή ανακόψαμε την προσπάθεια δραματικής μείωσης των συντάξεων του ΟΑΕΕ ,του Οργανισμού Ασφάλισης των Ελεύθερων Επαγγελματιών και θα επιμείνουμε στη θέση μας για την προστασία των συντάξεων του ΟΑΕΕ.

Το μεγάλο θέμα βεβαίως των ημερών είναι το θέμα του Ενιαίου Φόρου Ακινήτων. Διότι πήραμε ένα δύσκολο σκληρό μέτρο, πληρώσαμε το κόστος, πικράναμε τον ελληνικό λαό με το τέλος ακινήτων μέσω της ΔΕΗ. Αυτό ήταν ένα μέτρο προσωρινό. Τώρα ήρθε η ώρα της αντικατάστασής του από ένα Ενιαίο Φόρο Ακινήτων. Και θέλουμε ο Ενιαίος Φόρος Ακινήτων να ενταχθεί στο εθνικό φορολογικό σύστημα, γιατί πρέπει να έχει ο κάθε πολίτης και το κράτος εικόνα της συνολικής φορολογικής επιβάρυνσης του κάθε νοικοκυριού, του κάθε πολίτη.

Πρέπει να δούμε ταυτόχρονα το φόρο στα ακίνητα και την περιουσία, το φόρο στα εισοδήματα και βεβαίως τους έμμεσους φόρους με πρώτο και καλύτερο το Φόρο Προστιθέμενης Αξίας. Πρέπει να έχουμε συνολική εικόνα, για να μπορούμε να εξετάσουμε τη συνολική φοροδοτική ικανότητα, γιατί μετά έχουμε ανθρώπους σε αδυναμία πληρωμής των φορολογικών τους υποχρεώσεων και φτάνουμε να έχουμε το τραγικό φαινόμενο της ποινικοποίησης της φτώχειας. Γιατί αναζητούμε ποινικές ευθύνες από αυτόν ο οποίος έχει αδυναμία καταβολής και σε καμία περίπτωση αυτός που έχει αδυναμία καταβολής δεν μπορεί να αντιμετωπίζει ποινικές ευθύνες στα χαμηλά επίπεδα του φτωχού και μεσαίου νοικοκυριού.

Έχει πολύ μεγάλη σημασία να πάμε σε ένα προοδευτικό Ενιαίο Φόρο Ακινήτων, ο οποίος μειώνει το βάρος του χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος. Αυτό δεν αφορά μόνο τους πραγματικούς αγρότες, αφορά φυσικά και τους εργαζόμενους και τους ανέργους του αστικού πληθυσμού. Γιατί πρέπει τώρα που έχουμε τη δυνατότητα να φύγουμε από το μηχανισμό της ΔΕΗ και να πάμε σε μια διάχυση της επιβάρυνσης, σε δομημένη και αδόμητη επιφάνεια, να διαμορφώσουμε μια λύση, η οποία είναι λογική, η οποία είναι δίκαιη, η οποία είναι προοδευτική. Και η οποία, βεβαίως, λαμβάνει υπόψη και τα άλλα χαρακτηριστικά του κάθε πολίτη, του κάθε υπόχρεου, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι ρεαλιστικό, να είναι δίκαιο, να είναι αναλογικό και να είναι και εισπράξιμο. Γιατί διαφορετικά δεν μπορείς να εισπράξεις αυτά που υπολογίζεις να εισπράξεις.

Εδώ μπαίνει και το θέμα της μείωσης του ΦΠΑ στην εστίαση. Αναγκαστήκαμε κάποια στιγμή να τον αυξήσουμε, την άνοιξη του 2011, γιατί έπρεπε να διασωθεί η εκτέλεση του προϋπολογισμού και να εμφανίσει αποτελέσματα η χώρα. Τώρα έχουμε τη δυνατότητα, στο δημοσιονομικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί, να ζητήσουμε και να επιβάλλουμε τη μείωση από την τρέχουσα τουριστική περίοδο, τώρα, το καλοκαίρι είναι κρίσιμο. Γιατί βεβαίως, πιστεύουμε ότι μέσα από τον κύκλο εργασιών, θα μπορέσουμε να έχουμε το ίδιο ή και καλύτερο δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Γιατί σημασία δεν έχει μόνο ο συντελεστής του φόρου, σημασία έχει ο κύκλος εργασιών, ο τζίρος πάνω στον οποίο επιβάλλεται αυτός ο φόρος.

Έχουμε καταθέσει, φίλες και φίλοι, επίκαιρη επερώτηση στους αρμόδιους Υπουργούς για την κατάσταση που επικρατεί στον ΕΟΠΥΥ. Αυτή τη στιγμή η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας είναι για μας το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα στην καθημερινή ζωή του πολίτη.

Υπάρχουν μια σειρά από θέματα που τα παλεύουμε να ολοκληρωθούν. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του ΕΟΠΥΥ, η δυνατότητα του πολίτη να έχει αξιοπρεπή πρόσβαση, η ιατροφαρμακευτική κάλυψη των ανέργων, στην πραγματικότητα όλου του πληθυσμού, χωρίς προϋποθέσεις. Γιατί είναι δραματικό να λες ότι κάποιος μένει ανασφάλιστος χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Αυτό δεν νοείται σε μια πολιτισμένη χώρα.

Και βέβαια έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία η Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπως σωστά είπε ο Δήμαρχος, να μπορεί να παίξει όσο γίνεται μεγαλύτερο ρόλο σε όλες τις δομές της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας. Δεν ξεκινάμε από την υγεία, ξεκινάμε από την πρόνοια.  Ξεκινάμε από την αντιμετώπιση των προβλημάτων του αναπηρικού κόσμου.

Και θέλω εδώ, με την ευκαιρία να πω ότι στη συζήτηση της κοινής πρότασης νόμου που έχουμε καταθέσει για το αντιρατσιστικό, θα προσθέσουμε ρητά και τους αναπήρους ως κατηγορία κοινωνική, που υφίσταται πολύ συχνά ρατσιστικές συμπεριφορές και επιθέσεις.

Γιατί πολλοί νομίζουν ότι όταν μιλάμε για την αντιρατσιστική νομοθεσία εννοούμε τους μετανάστες ,τους αλλοδαπούς. Όχι. Εννοούμε κάθε κοινωνική ομάδα και κυρίως κάθε είδους μειονότητα ακόμη και οι υπερήλικες, ακόμη και οι γέροντες είναι αντικείμενα ρατσιστικής αντιμετώπισης.

Όταν δηλώνουν κάποιοι απροκάλυπτα ότι είναι οπαδοί του Χίλτερ, ότι είναι αρνητές του Ολοκαυτώματος, είναι έτοιμοι να ταχτούν υπέρ της ευγονικής. Είναι έτοιμοι να πουν «στον Καιάδα οι ανάπηροι», αυτοί που έχουν νοητική υστέρηση, οι αδύναμοι -και γιατί όχι- οι γέροντες, οι οποίοι τελικά είναι και αυτοί που υποβάλλουν το Εθνικό Σύστημα Υγείας στις μεγαλύτερες δαπάνες. Γιατί φυσικά τα μεγαλύτερα προβλήματα υγείας εμφανίζονται στις μεσαίες και μεγάλες ηλικίες.

Είναι δραματικές καταστάσεις, που δεν εκφράζουν πιστεύω ούτε τους δημοσκοπικούς οπαδούς της Χρυσής Αυγής. Εκφράζουν τον ηγετικό της πυρήνα, που είναι απροκάλυπτα και ωμά ναζιστικός. Στην πραγματικότητα η παρουσία τους συνιστά προσβολή της δημοκρατίας μέσα στο Κοινοβούλιο, αλλά φυσικά δεν μπορεί κανείς να πει ότι όποιος σε μια δημοσκόπηση λέει ότι «εγώ εκφράζομαι από το μόρφωμα αυτό», είναι ταυτόχρονα ναζιστής ή αρνητής του ολοκαυτώματος.

Έχει μια αντισυστημική συμπεριφορά, είναι θυμωμένος, διαμαρτύρεται, απορρίπτει. Στην πραγματικότητα συνιστά αυτό μια κραυγή διαμαρτυρίας κατά του πολιτικού συστήματος, είναι μια κραυγή απόγνωσης. Αλλά πρέπει να ξέρει ότι εκφράζεται μέσα από μια ηγετική ομάδα η οποία είναι απροκάλυπτα ναζιστική, η σκληρότερη σε όλη την Ευρώπη, η πιο ακραία κατάσταση που υπάρχει σε οποιοδήποτε Κοινοβούλιο κράτους – μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Και φυσικά όταν μιλάμε για τα προβλήματα του πολίτη έχουμε πλήρη συνείδηση ότι πρόβλημα του πολίτη είναι και η ασφάλεια.

Άρα πρέπει να εφαρμοστεί το Εθνικό Σχέδιο Μεταναστευτικών Ροών, η ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική. Και ζητήσαμε από το Υπουργείο Εξωτερικών πρώτη προτεραιότητα της Ελληνικής Προεδρίας το επόμενο εξάμηνο, να είναι η τροποποίηση του Δουβλίνο ΙΙ, του κανονισμού δηλαδή για τη διαχείριση του ασύλου και των μεταναστών. Γιατί η Ελλάδα, ως πύλη εισόδου, είναι πάντα σε μειονεκτική θέση, σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αλλά όλα  αυτά  πρέπει να γίνονται με συστηματικό τρόπο, με νομιμότητα, με σεβασμό στον ευρωπαϊκό θεσμικό πολιτισμό και όχι με  αυτοδικίες, όχι με βιαιότητες, όχι με διολίσθηση σε αυταρχικές συμπεριφορές. Γιατί αυτό τελικά παράγει ανασφάλεια και απειλή και δεν προσφέρει σε κανένα καμία ασφάλεια.

Έχει πολύ μεγάλη σημασία επίσης ν’ αναφερθούμε, εδώ στη Νεάπολη, στις Συκιές, στους παλιννοστούντες ανασφάλιστους συνταξιούχους, στους ομογενείς ανασφάλιστους συνταξιούχους που έχουν στερηθεί τον τελευταίο καιρό των συντάξεών τους.

Είμαστε σε επαφή  με τον ΟΓΑ, έχουμε ζητήσει να επανεξετασθεί το καθεστώς αυτό, ώστε να επανέλθουν, στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, οι συντάξεις στους ανασφάλιστους ομογενείς υπερήλικες οι οποίοι δεν έχουν άλλους πόρους και οι οποίοι έχουν μείνει στην πραγματικότητα ξεκρέμαστοι ανάμεσα στη χώρα από την οποία προέρχονται και στην Ελλάδα.

Υπάρχει αυτή τη στιγμή σχήμα το οποίο επιτρέπει να δοθεί λύση με λογικό, δημοσιονομικό κόστος, το οποίο μπορούμε να αναλάβουμε.

Μέσα σε συνθήκες κρίσης έχει πολύ μεγάλη σημασία να διασφαλίσουμε συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης. Γιατί τις συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης δε μπορούμε να τις εμπιστευθούμε σε κανέναν άλλον, πέραν των δοκιμασμένων θεσμών, των δημοκρατικών και κοινωνικών θεσμών.

Τα κονδύλια που απαιτούνται μπορούν να βρεθούν- και πρέπει να βρεθούν και θα βρεθούν- μέσα από τη μεταφορά των πόρων για τους οποίους μιλήσαμε κατ’ επανάληψη, από τα Διαρθρωτικά Ταμεία στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο.

Και αυτό το εγγυημένο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης είναι η δουλειά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, είναι η δουλειά της Εκκλησίας, είναι η δουλειά της Πολιτείας. Τα δίκτυα αλληλεγγύης δε μπορεί να τα χειρίζεται εκβιαστικά και «τραμπούκικα» κανείς άλλος.  Δε μπορεί να τα διαχειρίζεται κανένας που εκμεταλλεύεται πολιτικά, κοινωνικά ή και οικονομικά ακόμη τον πόνο, τη δυστυχία και τη φτώχια.

Έχει πολύ μεγάλη σημασία ,φίλες και φίλοι, να καταλάβουμε αυτό που είπα στην αρχή:

Ότι η υπόθεση αυτή, της εθνικής ανασυγκρότησης, μπορεί να πετύχει και θα πετύχει, μόνον όταν ικανοποιήσουμε ταυτόχρονα και  τους τρεις στόχους: Δημοσιονομική εξυγίανση, αναπτυξιακή ανασυγκρότηση, μέσα από τη στήριξη της πραγματικής οικονομίας και κυρίως των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και πλήρης διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, μέσα  από διαφανείς θεσμούς που βρίσκονται δίπλα στον πολίτη, μέσα  στην τοπική κοινωνία με κορμό την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Σας ευχαριστώ πολύ.