Καραμανλής ο Β ...ο Ακούραστος

Χρήσιμοι ηλίθιοι και εμετικοί «μπακαλιάροι». Είναι από αυτά που, όπως έμαθα προσφάτως από την μόνη σοβαρή πολιτική εκπομπή του ραδιοφώνου, λέγονται στη γλώσσα των νεότερων «μπακαλιάροι». Πρόκειται, δηλαδή, για διατυπώσεις αποφθεγματικού ύφους, των οποίων ο γλοιώδης στόμφος προκαλεί κάτι ανάμεσα σε οίκτο και αηδία. (Αυτό, ωστόσο, δεν στερεί το μάλλον παρεξηγημένο είδος των «μπακαλιάρων» από την πρακτική χρησιμότητά τους - εγώ, π.χ., τους καταγράφω σε μια ατζέντα για ώρα ανάγκης και τους διαβάζω όταν

χρειάζομαι επειγόντως πλύση στομάχου...) Εξοχο δείγμα του είδους ήταν το «τουίτ», με το οποίο ο ογκόλιθος της Ροδόπης Ευριπίδης Στυλιανίδης παρενέβη στην τελευταία ενδοκυβερνητική διένεξη σχετικά με τον επιμερισμό των ευθυνών για όσα μας έφεραν στην χρεοκοπία: «τ. πρωθυπουργοί που με τα ΝΑΙ τους στιγμάτισαν (sic) την σύγχρονη ιστορία, μιλούν για ηγέτες που με τα ΟΧΙ τους έγραψαν Ιστορία».

Με τον τρόπο του και, κυρίως, με την ορθογραφία του (άλλωστε, «όλα είναι ζήτημα παιδείας» - δικό του ήταν το σλόγκαν...), ο Στυλιανίδης αναφέρεται στον αποκληθέντα και «λέοντα του Βουκουρεστίου», τον Κωνσταντίνο Β΄ τον Ακούραστο, του οποίου το μεγαλείο αντιπαραβάλλει με την ενδοτικότητα των Κ. Σημίτη και Γεωργίου Β΄ του Απαιχτου. Ας προσπεράσουμε την σύγκριση· είναι περιττή πολυτέλεια αυτή την ώρα. Εξάλλου, ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Β΄ ο Ακούραστος δεν έχει αρθρώσει ούτε λέξη για όσα, δικαίως ή αδίκως, του καταλογίζουν. Στάση που ξεχωρίζει ει μη τι άλλο για την συνέπειά της και η οποία μπορεί να σημαίνει διάφορα: ότι δεν τον νοιάζει, ότι βαριέται να απαντήσει, ότι στο βάθος ίσως να συμμερίζεται τις επικρίσεις εις βάρος του ή κάτι άλλο που η νοημοσύνη μου αδυνατεί να συλλάβει. Το απολύτως βέβαιο, πάντως, είναι ότι προτιμά να τον υπερασπίζονται μεγέθη όπως των Παυλόπουλου, Στυλιανίδη και Αντώναρου· και αυτό μιλά από μόνο του, νομίζω...

Στέφανος Κασιμάτης (Καθημερινή)