Ελλη Σταη Υποθεση Μαζιώτη: Τι διδάσκει

Σε μια σοβαρή χώρα υπάρχουν ορισμένοι τομείς, στους οποίους η ασκούμενη πολιτική – από όλες τις κυβερνήσεις της, ανεξαρτήτως ιδεολογίας- έχει πάγια χαρακτηριστικά, τα οποία αποδέχονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις της – άσχετα από την κριτική τους σε επιμέρους χειρισμούς.
Αυτοί οι τομείς είναι κατά κανόνα η εξωτερική πολιτική, η άμυνα,
η εκπαίδευση και βεβαίως, στα καθ' ημάς, η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

Στην Ελλάδα, που έχει πληγεί, επί δεκαετίες, από το τρομοκρατικό φαινόμενο, η στοιχειώδης συναίνεση θα έπρεπε να είναι δεδομένη και αυτονόητη.

Στην Ελλάδα, που έχει πληγεί επί δεκαετίες από το τρομοκρατικό φαινόμενο, η στοιχειώδης συναίνεση θα έπρεπε να είναι δεδομένη και αυτονόητη. Παρόλα αυτά συμβαίνει το αντίθετο και η υπόθεση Μαζιώτη ήρθε για μια ακόμη φορά να το επικαιροποιήσει με τη δραματική σύλληψή του, στην οποία πρέπει να δούμε ορισμένα επικίνδυνα σημεία.
Πριν από όλα, η υπόθεση του συγκεκριμένου καταζητούμενου, όπως εξελίχτηκε, συμβόλισε την ασυνεννοησία και την ανικανότητα των αρχών. Γιατί καταζητούμενος κατέστη όταν η Πολιτεία αποδείχθηκε ανίκανη να εκκαθαρίσει την υπόθεση με την πρώτη σύλληψή του, με αποτέλεσμα να αφεθεί …νομίμως ελεύθερος- λόγω της λήξης του ορίου προφυλάκισής του. Αφού τον θεωρούσαν επικίνδυνο τρομοκράτη, ήταν - αυτονόητα- το μόνο που δεν θα έπρεπε να τους συμβεί.
Αυτή η παλιά γκάφα διορθώθηκε με την τωρινή σύλληψή του. Αλλά αυτή η σύλληψη φαίνεται ότι δεν ήταν συμπτωματική. Από τις πληροφορίες που δίνουν οι αρχές, προκύπτει ότι υπήρχαν από καιρό στοιχεία για τις κινήσεις του, ότι τον παρακολουθούσαν και ότι κινήθηκαν βάσει οργανωμένου σχεδίου. Αν είναι έτσι ακριβώς, τότε η σύλληψη του, όπως συνέβη, θα μπορούσε σήμερα να αποτελεί αιτία για θρήνο και όχι για θριαμβολογίες. Γιατί μια τέτοια επιχείρηση σύλληψης ενός επικίνδυνου τρομοκράτη με αναμενόμενη ανταλλαγή πυροβολισμών, θα μπορούσε να έχει ως συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους αθώοι άνθρωποι.

Αν τον παρακολουθούσαν, γιατί διάλεξαν εκείνη τη στιγμή και εκείνον τον πολυπληθή χώρο για να τον συλλάβουν;

Αν τον παρακολουθούσαν, γιατί διάλεξαν εκείνη τη στιγμή και εκείνον τον πολυπληθή χώρο για να τον συλλάβουν; Πώς διασφάλισαν ότι δεν θα υπάρξει μακελειό, του οποίου τις τρομακτικές συνέπειες για τη χώρα δεν θέλουμε να φανταστούμε;
Το πιο δυσάρεστο στοιχείο της υπόθεσης πάντως, είναι η πολιτική διαμάχη ανάμεσα στα δυο μεγάλα κόμματα, η οποία μόνο την τρομοκρατία και τους τρομοκράτες ωφελεί. Μέχρι πότε η κυβέρνηση και ειδικά η ΝΔ, θα επιχειρεί τη σύνδεση της νέο-τρομοκρατίας με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης – κατά τον τρόπο που προσπαθούσαν παλαιοτέρα να συνδέσουν τη 17Ν με το ΠΑΣΟΚ; Και μέχρι πότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποφεύγει να πάρει επιθετική στάση απέναντι στο τρομοκρατικό φαινόμενο;

Χρέος της πολιτικής τάξης είναι να την εξαλείψει και συνεπώς η τρομοκρατία και η αντιμετώπιση της δεν είναι πεδία πολιτικής διαμάχης

Μέχρι πότε, δηλαδή, τα κόμματα που κυβερνούν και το κόμμα που θέλει να κυβερνήσει, θα αδυνατούν να συγκλίνουν σε κοινή αντιτρομοκρατική πολιτική, η οποία δεν χρειάζεται να έχει τη μια ή τη άλλη ιδεολογική απόχρωση- αρκεί να είναι αποτελεσματική;
Η σύλληψη Μαζιώτη καταγράφεται ως θετική εξέλιξη στη μάχη κατά της τρομοκρατίας – έστω κι αν η τύχη και ο καλός Θεός της Ελλάδας απέτρεψαν τα δυσάρεστα, που θα μπορούσαν να υπάρχουν.
Αλλά όσα επακολούθησαν δεν είναι καθόλου καθησυχαστικά για το μέλλον. Όσο υπάρχουν ενεργές τρομοκρατικές ομάδες, θα ελλοχεύει ο κίνδυνος να θρηνήσουμε θύματα. Και θα υπάρχουν, όσο το πολιτικό σύστημα δεν συνειδητοποιεί, στο σύνολό του, ότι η τρομοκρατία συνιστά ταυτόχρονα και κοινωνικό φαινόμενο και απειλή για την κοινωνία.
Χρέος της πολιτικής τάξης είναι να την εξαλείψει και συνεπώς η τρομοκρατία και η αντιμετώπιση της δεν είναι πεδία πολιτικής διαμάχης -αλλά πεδία πολιτικής συνεργασίας. Όσο νωρίτερα και ευρύτερα γίνει δεκτό, τόσο το καλύτερο για τη δημόσια ασφάλεια και τη δημοκρατική ομαλότητα.

thetoc