Κώστας Μαμέλης : ΜΟΥΝΤΙΑΛ

Μέρες Μουντιάλ, καλά περνάμε, χορτάσαμε μπάλα (πίτσες, μπύρες, ντελιβεράδες), το σύστημα καλά μας κρατεί καθηλωμένους σε πολυθρόνες.

Αλλά πίσω από το κλάμα και το «γλυκό» σουτ του Χάμες, τον τσαμπουκά και την εκτίναξη του Κρούλ, τον άτυχο  Νειμάρ με το σλάλομ-ποίημα και την επινόηση -μοιρογνωμόνιο του Μέσι, εξακολουθεί ο διχασμός  εγχώριας και διεθνούς διανόησης για το

ρόλο του ποδοσφαίρου.

Ανάμεσα στον αιρετικό Παζολίνι που γνωμάτευε  πως «Το ποδόσφαιρο είναι η τελευταία ιερή παράσταση των καιρών μας. Κατά βάθος πρόκειται για ιεροτελεστία, αν και είναι μια απόδραση. Είναι το θέαμα που αντικατέστησε το θέατρο» και το Μανόλη Αναγνωστάκη να αναρωτιέται για «την έμπνευση, τη γοητεία του απρόοπτου, τον αυθορμητισμό που γίνεται σοφία και τη σοφία που φαντάζει σαν αυθορμητισμός, το ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι το πιο μοντέρνο χορογραφικό έργο τέχνης, όπως μας απέδειξαν και μας το δίδαξαν οι νέοι Νιζίνσκι της δεκαετίας του 70;»

Υπάρχει η «κλασσική» θεώρηση πως το ποδόσφαιρο είναι «όπιο του λαού» εργαλείο της  κυρίαρχης ιδεολογίας, παρακάμπτοντας τόσο την  ταξική προέλευση των μεγάλων μπαλαδόρων, όσο και την «ψυχή» του αθλήματος, που γεννήθηκε στις φτωχογειτονιές του πλανήτη.

Ακόμη και σήμερα το βλέπεις, η θεά-μπάλα κυλάει στα πεζοδρόμια και στις πυλωτές, με τους γαβριάδες να ονομάζονται Σωκράτης ή Κάρα.

Αλλά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης οι πολυεθνικές  «αγόρασαν» το ποδόσφαιρο, το μετέτρεψαν σε εμπορευματοποιημένη εικόνα, εισπράττουν αμύθητα ποσά.

Μόλις ένα (από τα εκατομμύρια) πιτσιρίκια  θα  ξεχωρίσει o σκάουτερ, θα λέγεται Ρονάλντο, «εμπόρευμα» κι αυτός, «λεγεωνάριος» της Ρεάλ.

Το άθλημα  των μαζών, των φτωχοδιάβολων, καθίσταται χρηματοπιστωτικό προϊόν, ο παιχταράς κεφάλαιο. Το χρήμα  δεν «παίζει» για τη φανέλα!

Κι ανάμεσα στη μπάλα και τη μέθεξή της,  την μετάλλαξη της χορογραφίας των σωμάτων σε τυποποιημένο θέαμα, αναρωτιέμαι, η ψυχή του ποδοσφαίρου  αλλάζει ιδιοκτησία;

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 9.7.2014