Ελλη Σταη : Η ΔΕΗ ανάβει σπίθα εκλογών - Η επίδειξη «πολιτικής πυγμής» και τα σενάρια της «αριστερής παρένθεσης».

Το θέμα της ΔΕΗ άνοιξε ένα μεγάλο κύκλο συζήτησης που δεν αρχίζει και τελειώνει στην ιδιωτικοποίηση της, πώς και με ποιόν τρόπο. Η επιστράτευση των απεργών ήταν για την κυβέρνηση, που την επέβαλε, μια επίδειξη πολιτικής πυγμής, μια κίνηση που νομίζει ότι της προσθέτει πόντους στη σκακιέρα της ικανότητας διακυβέρνησης. Γιατί δεν επεδίωξε απλώς την πρώιμη λήξη μιας
απεργίας αλλά προσπάθησε να την ιδεολογικοποιήσει απέναντι σε κάθε κινητοποίηση εργαζομένων ώστε να μπορεί να την χρησιμοποιεί και σαν μπαμπούλα.

Η επιστράτευση των απεργών ήταν για την κυβέρνηση, που την επέβαλε, μια επίδειξη πολιτικής πυγμής,

Η κυβέρνηση προσπάθησε και με την επιστράτευση αυτή να υποβάλει την εντύπωση ότι για να  βγει η χώρα από την κρίση πρέπει να  υπάρχει  ησυχία νεκροταφείου στην κοινωνία - όπως δείχνουν  και οι  17 Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου και οι 6 μέχρι στιγμής επιστρατεύσεις της κυβέρνησης Σαμαρά.
Ωστόσο  η υπόθεση της ΔΕΗ δεν “άνοιξε κι έκλεισε” κι αυτό ήταν όλο. Απλώς το  ενδιαφέρον έφυγε από τις απεργίες και τη λύση που θα επιλεγεί για τη ΔΕΗ και μεταφέρεται στο πολιτικό πεδίο.
Βλέπουμε ότι οι  συμπεριφορές της κυβέρνησης και της  αντιπολίτευσης δείχνουν μια σαφή αλλαγή πολιτικής τακτικής που μοιάζει με αντεστραμμένο καθρέπτη. Είδαμε δηλαδή την αντιπολίτευση να επιλέγει την τακτική της ήπιας, διαλεκτικής αντιπαράθεσης για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, κάτι που υιοθέτησαν και οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση. Αντίθετα ήταν η κυβέρνηση που υιοθέτησε την «εξτρεμιστική» τακτική της πολιτικής επιστράτευσης των απεργών και της έλλειψης διαλόγου.  

Γίνεται φανερό ότι στην κυβέρνηση ωριμάζει η ιδέα της  “αριστερής παρένθεσης”.

Γίνεται φανερό ότι στην κυβέρνηση ωριμάζει η ιδέα της  “αριστερής παρένθεσης”.  Αυτό δείχνουν και οι διαρροές από τους πιο στενούς συνεργάτες του κ. Σαμαρά για εισηγήσεις πρόωρων εκλογών. Δηλαδή να γίνουν εκλογές το φθινόπωρο, κι αν τις κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί τον Μάρτιο μπροστά στο πρόβλημα που βρίσκεται η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία σε ό,τι αφορά την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας. Άρα να προκηρυχθούν νέες εκλογές και επειδή, κατά την κρίση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έως τότε ο ΣΥΡΙΖΑ  θα έχει δείξει ότι αδυνατεί να κυβερνήσει, να ξαναπεράσει στην αντιπολίτευση με νέες εκλογές. Με κάποιον τρόπο το σύνθημα είναι: να τα πάρει όλα για να τα χάσει όλα.
Από την πλευρά της, η αντιπολίτευση βρήκε, μετά από καιρό, έναν στόχο στον οποίο μπορεί να συμπέσει, παρά τις αποκλίσεις που υπάρχουν από κόμμα σε κόμμα, για το χειρισμό ενός θέματος. Πρόκειται για τις 120 υπογραφές των βουλευτών που θα υποχρεώσουν την κυβέρνηση να ανοίξει στη Βουλή τη συζήτηση για το δημοψήφισμα, που θα κρίνει το μέλλον της ΔΕΗ.
Δεδομένου ότι για να υπάρξει δημοψήφισμα πρέπει πρώτα να  ψηφιστεί ο νόμος και στη συνέχεια να  συγκεντρωθούν οι ψήφοι 180 βουλευτών, αυτό καθ' αυτό το ενδεχόμενο να γίνει το δημοψήφισμα δεν υπάρχει.  Η δημιουργία αντικυβερνητικού μετώπου όμως, για πρώτη φορά, μοιάζει εφικτή, με αφορμή τη ΔΕΗ.

Η αντιπολίτευση βρήκε, μετά από καιρό, έναν στόχο στον οποίο μπορεί να συμπέσει, παρά τις αποκλίσεις που υπάρχουν, από κόμμα σε κόμμα, για το χειρισμό ενός θέματος.

Αυτή είναι μια προοπτική με πολιτική σημασία. Ειδικά αν μπορούσε να περάσει η  ερμηνεία σύμφωνα με την οποία  για να γίνει αυτή η συζήτηση για το δημοψήφισμα, μπορεί να αθροιστούν οι υπογραφές όλων των κομμάτων που έχουν καταθέσει διαφορετικά αιτήματα για το δημοψήφισμα. Έτσι θα συνυπολογιστούν και οι ψήφοι του ΚΚΕ, ο αριθμός των οποίων είναι απαραίτητος για να γίνει αυτή η συζήτηση εξαιρούμενης βεβαίως της Χρυσής Αυγής.
Η τοποθέτηση του Προέδρου της Βουλής κ. Μεϊμαράκη υπέρ μιας τέτοιας προοπτικής πετάει το μπαλάκι μιας τέτοιας απόφασης κατευθείαν στην πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου, αφού η τελική απόφαση του ανήκει. Κι επειδή οι πληροφορίες λένε ότι η κυβέρνηση θα απορρίψει αυτό το ενδεχόμενο, η πολιτική τακτική της επίδειξης πυγμής κι απουσίας διαλόγου θα συνεχιστεί.
Εν πάση περιπτώσει, η υπόθεση της  ΔΕΗ και η απεργία, που εξελίχτηκε όπως ξέρουμε, δεν ήταν μια συνηθισμένη αναμέτρηση που έληξε με κυβερνητική νίκη στα σημεία, λόγω της επιστράτευσης και της προώθησης του νομοσχεδίου.  
Συνιστά  τομή στη φορά των πολιτικών εξελίξεων και  γι' αυτό  οι χειρισμοί κι από τις δύο πλευρές κινήθηκαν με τη λογική  να μη γίνει το μεγάλο λάθος. Η κυβέρνηση να μη χρεωθεί ανικανότητα και η αντιπολίτευση να μη χρεωθεί με την κατηγορία ότι υποθάλπει κινητοποιήσεις που βλάπτουν την οικονομία.
Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε στο πολιτικό πλαίσιο της ηπιότητας και της ανάγκης να ανοίξει διάλογος και συναίνεση για ένα κρίσιμο θέμα, κάτι που αναμφίβολα συνιστά θετική στροφή ενόψει των πολιτικών εξελίξεων, δηλαδή των εκλογών που επιδιώκει.
Κυβέρνηση κι αντιπολίτευση είναι δεδομένο πια ότι έχουν στο μυαλό τους τις πρόωρες εκλογές.

thetoc