ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΜΕΛΗΣ : ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ «Επινέ»

Ενώ η «διεύθυνση» Τσίπρα εξαντλεί το «υπερόπλο» (Βαρουφάκης), «εργαλιοποιεί» την αριστερά και πρωταγωνιστεί (θετικά και αρνητικά) στην πολιτική ζωή, είναι διδακτικό να βυθιζόμαστε δημιουργικά στο παρελθόν, αντλώντας σύνεση, αναστοχασμό, διδάγματα, για το
μέλλον που δεν περιμένει και πιέζεται αμείλικτα προς νεοφιλελεύθερους δρόμους (νομοτελειακούς;), κάτι σα το στίχο του Νιόνιου, «η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία».


Ο ακροτελεύτιος στίχος («έρχεται η στιγμή για ν΄ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ΄ αφήσεις») αρμόζει στα ορφανά και περιφερόμενα συντρίμμια του ελληνικού σοσιαλιστικού εγχειρήματος.

Στην πρόσφατη ιστορία δύο συνέδρια-οδηγοί σημάδεψαν το σοσιαλιστικό χώρο. Ας τα μελετήσουμε.

Το 1969 στο Issy-les-Moulineaux, το ιστορικό κόμμα των Ζαν Ζορές και Λεόν Μπλουμ, (SFIO) έγινε Parti Socialiste Français (Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα).

Το SFIO, σε μόνιμη πτωτική πορεία λόγω συμμετοχής του σε κυβερνήσεις της Δ' Δημοκρατίας (1946-58), είχε φθάσει με υποψήφιο τον Δήμαρχο Μασσαλίας Γκαστόν Ντεφέρ στο ιστορικό χαμηλό 5% στις προεδρικές εκλογές του 1969. Ήταν ήδη ένα κόμμα-φάντασμα χωρίς πειθώ και έμπνευση, ακόμη και για τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του. (Μας θυμίζει κάτι;).

Η επανίδρυση, συντελέστηκε σε επόμενο συνέδριο, στο Épinay-sur-Seine, το 1971. Εκεί ο Φρανσουά Μιτεράν οδήγησε στη στρατηγική του «Κοινού Προγράμματος της Αριστεράς», της συνεργασίας με το ισχυρό Κ.Κ Γαλλίας του Μαρσαί. (Αυτό κι αν είναι συνειρμός !).

Η ιδρυτική διαδικασία εισήγαγε πρωταγωνιστικά στο νέο Σοσιαλιστικό Κόμμα δυνάμεις πολιτικών κινήσεων, μορφωμάτων, διανοούμενων, ομίλων προβληματισμού, αξιόλογων ανένταχτων στελεχών, χωρίς αποκλεισμούς. Μέχρι και Τροτσκιστές!

Αυτές οι δυνάμεις, αποτέλεσμα των κεντρόφυγων τάσεων της κρίσης του παλιού φορέα και της αναξιοπιστίας του κυβερνητισμού (Σουέζ, Αλγερία) εμπλούτισαν το νέο κόμμα τόσο με παρουσία στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι όσο και με καινοτόμες ιδέες για τη νέα εποχή.

Απελευθερωμένες, αυτόνομες, ανοιχτές, έφεραν τα πάνω-κάτω (και κομμουνιστές στην κυβέρνηση του 1982 !),νίκησαν, κυβέρνησαν.

Στα καθ’ ημάς, μπροστά στο νέο – διαφορετικό - πολιτικό κύκλο που άνοιξε στη χώρα σηματοδοτείται η έναρξη μιας νέας εποχής με ισχυρούς συμβολισμούς, ισχυρότερους του 1981 και διαφορετικά διακυβεύματα.

Η πανσπερμία και η πολυδιάσπαση του σοσιαλιστικού χώρου οφείλει το δικό της (υπερβατικό) «Επινέ» για άλλες αναλύσεις, συνειρμούς, προτάγματα.

Γιατί το μέλλον δεν περιμένει!


ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 4.3.2015