Του Γιάννη Μαγκριώτη : Μπορεί χωρίς το Μεταρρυθμιστικό Κέντρο να βγει η Ελλάδα από την κρίση;

Η Κυβέρνηση τους τρεις πρώτους μήνες, ικανοποίησε την πρώτη προεκλογική της δέσμευση, την σκληρή διαπραγμάτευση.

Την Δευτέρα ξεκινά την Εξεταστική Επιτροπή για τα Μνημόνια, εκπληρώνοντας και την δεύτερη προεκλογική της δέσμευση, την τιμωρία των υπευθύνων.

Μέχρι τις 10 του Μάη, όπως είπε ο Πρωθυπουργός, θα κλείσει και την «έντιμη συμφωνία» με εταίρους και δανειστές, για να προσφέρει  την ελπίδα που δεσμεύτηκε προεκλογικά.

Εάν το πετύχει και αυτό, τότε θα είναι η πρώτη Κυβέρνηση της χώρας, που στις πρώτες 100 ημέρες, θα έχει υλοποιήσει  όλες τις προεκλογικές της δεσμεύσεις.

Υπάρχουν όμως, κάποιες μικρές λεπτομέρειες.

Τις είδαμε στο ανέκφραστο πρόσωπο του Πρωθυπουργού, στην πρώτη μετεκλογική του συνέντευξη.

Τις ακούσαμε κάποια στιγμή, προς το τέλος της συνέντευξης, χαμηλόφωνα, ότι υπάρχει μία μικρή πιθανότητα, να μην βρεθεί ο «έντιμος συμβιβασμός», τότε θα ζητήσει Δημοψήφισμα. Δεν είπε όμως, ποιό θα είναι το διακύβευμα του Δημοψηφίσματος. Εάν το έλεγε, το πρωί δεν θα έπρεπε να ανοίξουν, το χρηματιστήριο και οι τράπεζες.

Γιατί  όμως να γινόταν αυτό, αφού έχει εκπληρώσει τους προεκλογικούς του στόχους;

Απλούστατα, όλα αυτά που έχουν γίνει μέχρι τώρα, δεν δημιουργούν βεβαιότητες στην οικονομία και τους πολίτες, για το παρόν και το μέλλον, δεν έχουν αντίκρισμα ελπίδας.

Η Κυβέρνηση μέχρι τώρα επιχείρησε να διαπραγματευτεί με τον τρόπο της και καλός  έπραξε. Οι εξελίξεις όμως δείχνουν, ότι δεν είχε ολοκληρωμένο  σχέδιο και δεν γνώριζε τα όρια, τόσο της χώρας, όσο και των εταίρων και δανειστών.

Ο κύριος Βαρουφάκης στην αρχή, ήταν κάτι σαν κροτίδα κρότου λάμψη, δημιούργησε συμπάθειες, στην Ευρώπη και Διεθνώς, οι οποίες  όμως γρήγορα  άλλαξαν σε σκεπτικισμό και άρνηση.

Ο κύριος Τσακαλώτος ενσωματώνει και την εσωκομματική αντιπολίτευση στην διαπραγμάτευση και είναι σωστό. Ο χρόνος όμως τώρα καταδιώκει τον κύριο Πρωθυπουργό, δυστυχώς ακόμη ποιο απελπιστικά τη χώρα, την οικονομία και τους πολίτες.

Σε λιγότερο από 10 ημέρες, πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα κάνει την τελική ρήξη. Με τους εταίρους και δανειστές ή με την εσωκομματική αντιπολίτευση.

Εάν επιλέξει τους πρώτους, θα πάει σε Δημοψήφισμα, θα το κερδίσει, χαμένη όμως θα βγει η χώρα.

 Εάν επιλέξει την δεύτερη, θα πάει σε Εκλογές, πάλι θα κερδίσει, αλλά μπορεί να κερδίσει και η χώρα.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει πρωτίστως να αντιμετωπισθούν τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, τα οποία παρ’ όλη τη δημοσιονομική εξυγίανση, αποτέλεσμα κυρίως της ισοπεδωτικής και εξουθενωτικής για την οικονομία και την κοινωνία, λιτότητας, παραμένουν μπροστά μας.

 Η αλλαγή του οικονομικού μοντέλου, για να φύγουμε από τον ακραίο καταναλωτισμό, που στηρίχθηκε κυρίως στους κοινοτικούς πόρους, τον φθηνό δανεισμό, δημόσιο και ιδιωτικό, λόγω Ευρώ, μέχρι το 2009 και στους πόρους της παραοικονομίας. Η ελληνική οικονομία, πρέπει να αποκτήσει ένα ελάχιστο  παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας και εξωστρέφειας, για να βγει από την κρίση και την εξάρτηση. Για να δημιουργήσει θέσεις απασχόλησης, αξιοπρεπές κοινωνικό κράτος και να βελτιώσει τα εισοδήματα  των πολιτών.

Πρέπει να αλλάξει ριζικά το κράτος, κάνοντας το φιλικό στην επιχειρηματικότητα και τον πολίτη.

Πρέπει να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, γενικότερα τους θεσμούς κοινωνικής και πολιτικής εκπροσώπησης.

Πρέπει να αλλάξει άμεσα το εκλογικό σύστημα, για να δημιουργηθούν  κόμματα προγραμματικά, να εκπροσωπούνται αναλογικά οι κοινωνικές τάξεις και τα κοινωνικά ρεύματα και να συγκροτούνται αντίστοιχες κυβερνητικές συνεργασίες.

Δυστυχώς  όμως η Κυβέρνηση, απέναντί της έχει τη Ν.Δ, που φαντασιώνεται την «αριστερή παρένθεση», χωρίς να καταλαβαίνει, ότι αυτό θα είναι καταστροφικό για την χώρα και καθόλου επικερδές για την ίδια.

Ο χώρος του Πολιτικού Κέντρου και της Σοσιαλδημοκρατίας, (ΠΑΣΟΚ , ΚΙΝΗΜΑ, ΔΗΜΑΡ,ΠΟΤΑΜΙ, Ανεξάρτητες κινήσεις), πολυδιασπασμένος και απαξιωμένος, πορεύεται προς την πλήρη εξαφάνισή του.  

Οι τυφλές και αδιέξοδες εξελίξεις, μόνο τους κάθε είδους αρνητές της δημοκρατίας και της ελευθερίας θα ευνοήσουν. 

Χωρίς όμως το Μεταρρυθμιστικό Κέντρο και τη Νέα Σοσιαλδημοκρατία, η ομαλή πορεία της χώρας και η γρήγορη έξοδος από την κρίση, είναι αμφίβολη.

 Χρόνος δεν υπάρχει, γιατί τον σπατάλησαν οι ηγεσίες των κομμάτων του κέντρου,  σε λανθασμένες επιλογές, άγονες αντιπαραθέσεις και ανούσιες προσυνεδριακές διαδικασίες, χωρίς περιεχόμενο και στόχους και κυρίως χωρίς το ενδιαφέρον και την συμμετοχή των πολιτών.

Στις έκτακτες εξελίξεις, είναι όρος επιβίωσης για την χώρα, η ανασύνταξη του πολιτικού κέντρου.

Πρέπει άμεσα να συγκροτηθεί εκλογικός συνασπισμός των κομμάτων του Μεταρρυθμιστικού κέντρου και της Σοσιαλδημοκρατίας, με αξιόπιστο σχέδιο, λογική και ευθύνη, για την χώρα.

 Αντιπροσωπευτικά και ανανεωμένα ψηφοδέλτια, με επικεφαλής πρόσωπο υψηλού κύρους και κοινής αποδοχής.

Μόνο αυτή η επιλογή εγγυάται, προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας, ομαλή και υπεύθυνη συνέχεια για την χώρα.

ΒΗΜΑ.gr