«Η διαλεκτική συγκρότηση της σκέψης μου και η μαρξιστική εξήγηση
των κοινωνικο-οικονομικών φαινομένων, με οδηγούν στην εδραία πεποίθηση ότι σήμερα απαιτείται υπέρβαση των πολιτικών υποκειμενικοτήτων μας. Όπως μετά από ήττα, μετά από χαμένο πόλεμο, μετά από μιαν εθνική καταστροφή, τώρα άμεσα πρέπει να αναληφθούν από τον εκλεγμένο πρωθυπουργό του ελληνικού πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος άμεσες πρωτοβουλίες σε δύο επίπεδα:
Αφενός μεν να σχηματιστεί μια κυβέρνηση από πρόσωπα ευρύτερου επιστημονικού και κοινωνικού κύρους και μεγάλης κοινωνικής αναφοράς, ώστε, το καθένα και όλοι μαζί στον τομέα ευθύνης τους, να αμβλύνουν -συν τω χρόνω- διαρκώς διαπραγματευόμενα τις δυσμενείς ρυθμίσεις αυτού του κυοφορούμενου νέου Μνημονίου.
Αφετέρου δε, να υπάρξει μια σοβαρή και σταθερή συμφωνία με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, που θα αναλάβουν την υποχρέωση να επηρεάσουν η καθεμιά τις ομόδοξες πολιτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις και κυβερνήσεις προς την κατεύθυνση ενός περισσότερου ορθολογικού (οικονομικά και κοινωνικά) προγράμματος» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Αλέξης Μητρόπουλος και τονίζει με νόημα: «φυγή προς τα εμπρός πέρα και πάνω από την ήττα, πέρα και πάνω από τη μιζέρια των αποτυχημένων κομματικών αποκλειστικοτήτων, πέρα και πάνω από τη μέριμνα για τη διαφύλαξη των διαψευσμένων ιδεολογικών και κομματικών ακεραιοτήτων. Η Ελληνική Αριστερά άλλωστε δρούσε πάντα εθνικά και υπερβατικά, ακόμη και όταν ήταν σιδηροδέσμια και παραγκωνισμένη».
«Πολλά κοινωνικά στρώματα δεν θα αντέξουν»
Ο Αλέξης Μητρόπουλος εκτιμά ότι «πολύ δύσκολα» βγαίνει το Μνημόνιο που υπογράφει η κυβέρνηση και κάνει λόγο για «ολίγον αμετροεπή Αριστερά», αφήνοντας αιχμές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε τα εσωτερικά του προβλήματα σε εθνικά και κοινωνικά βάρη.
«Πρόκειται για ένα αντικοινωνικό, αντιαναπτυξιακό, υφεσιακό και αλλοτριωτικό του δημοσίου πλούτου και του προηγμένου εργατικού μας δυναμικού πακέτο, που ποτέ η Αριστερά στην ιστορία της, σε καμιά χώρα του κόσμου, δεν κλήθηκε και δεν διανοήθηκε να εφαρμόσει. Πολλά κοινωνικά στρώματα δεν θα αντέξουν, αλλά και τα κυριότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας θα αποδυναμωθούν περαιτέρω».
«Και τυπικά διακριτό κόμμα»
Ο Α΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής ασκεί - πέραν της ηγεσίας - σκληρή κριτική και στην Αριστερή Πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη. «Σήμερα, για να μην «καεί» και θεωρηθεί το ίδιο συνυπεύθυνη για την αποτυχία της διαπραγμάτευσης, εγκαταλείπει τους κομματικούς συνεταίρους. Είναι χαρακτηριστική συμπεριφορά «φράξιας» σε αριστερό κόμμα, όπως έχω αναλύσει και στα βιβλία μου, που ανεξαρτητοποιείται όταν έρχεται η στιγμή να διαχειριστεί το σύστημα. Δυστυχώς, παρά τις εκκλήσεις μου για μια άλλη ιστορική συνειδητοποίηση, φαίνεται ότι είναι σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή έτοιμη για την ίδρυση (και τυπικά) διακριτού κόμματος», αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Αρνούμαστε να δεχθούμε την οριστική ήττα»
Αναφερόμενος στην στάση των «πασοκογενών», μεταξύ άλλων, τονίζει: «Σε κάθε περίπτωση είμαστε υπέρ της ενότητας και της ορθής ερμηνείας της ήττας που υποστήκαμε, επειδή, συν τοις άλλοις, όπως πολλές φορές εγγράφως έχω υποστηρίξει με επιστολές μου προς την ηγεσία, ο παραδοσιακός ΣΥΡΙΖΑ προέβη σε λάθος ερμηνεία του αποτελέσματος των εκλογών του 2012 και των μετέπειτα Αυτοδιοικητικών και Ευρωπαϊκών Εκλογών. Αλλά αρνούμαστε να δεχθούμε την οριστική ήττα μιας προσπάθειας, στην οποία πολλοί πιστέψαμε και στηρίξαμε, περιμένοντας τα παραδοσιακά στελέχη που ελέγχουν αποκλειστικώς τον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ, να κάνουν επιτέλους μιαν κατά προσέγγιση σωστή ερμηνεία της συγκυρίας».
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ REAL.GR ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:
Προ των πυλών του ΣΥΡΙΖΑ η διάσπαση κ.Μητρόπουλε. Υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί να αποφευχθεί;
Πρώτον, όταν οι δύο βασικές πλευρές και οι υποομάδες τους κατανοήσουν το μέγεθος και την κρισιμότητα του Ελληνικού Ζητήματος, μιας που είναι το ίδιο συνυπεύθυνες για την κακή κατάσταση του κόμματος, για το στεγανό των Οργανώσεών του προκειμένου να τις ελέγχουν κατά το αναλογούν ποσοστό, για την έλλειψη προετοιμασίας και συνεκτικού και αρθρωμένου ευέλικτου σχεδίου διαπραγμάτευσης και αποσόβησης σοβαρών κοινωνικών, οικονομικών και εθνικών επιδεινώσεων και διακινδυνεύσεων…
Και δεύτερον, όταν οι συντελεστές του παραδοσιακού ΣΥΡΙΖΑ που εκινούντο στα όρια της κοινοβουλευτικής ύπαρξης, συνειδητοποιήσουν ότι ο λαός δεν τους επέλεξε γι’αυτό που ήσαν επί πολλές δεκαετίες, αλλά γι’αυτό που επιχείρησαν να γίνουν και δεν έγιναν. Και κυρίως γι’αυτό που φιλοδόξησαν να εκπροσωπήσουν, δηλαδή τις θελήσεις και τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, με την ταχύτατη «ενηλικίωση» και μετατροπή τους σε ένα μαζικό και στέρεα κοινωνικά δικτυωμένο πλειοψηφικό κόμμα.
Επομένως, η διάσπαση του παραδοσιακού ΣΥΡΙΖΑ θα αποφευχθεί αν όλες οι πλευρές παραιτηθούν από τις ψευδαισθήσεις τους και κυρίως την ψευδαίσθηση ότι οι μεν παραμένουν αριστερά εφαρμόζοντας Μνημόνιο, οι δε ότι μπορούν να εγκαταλείψουν το ευρωσύστημα απαλλασσόμενοι των χρεών και εν αγνοία των πολλών χρηματοοικονομικών, δομικών, νομικών γεωστρατηγικών εξαρτήσεων. Κοντολογίς, εάν απαλλαγούν πλήρως από την υποβάθμιση της κατάστασης κινδύνου στην οποία βρίσκεται ο λαός και η χώρα.
Η αριστερή πλατφόρμα, κατά τη γνώμη σας, πού το πάει;
Και αυτή η διακριτή κομματική μερίδα, αφού συνίδρυσε και συνδιοίκησε το μικρό παραδοσιακό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ κρατώντας τις ξεχωριστές μεν αλλά θολές και αλυσιτελείς στους δύσκολους καιρούς μας διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις, προσπάθησε και πέτυχε κατά την κομματική σύμβαση να εξασφαλίσει υπολογίσιμη επιρροή στην ΚΟ κατά την κατάρτιση των ψηφοδελτίων* ανεξαρτήτως αν σε πολλές περιοχές της χώρας πολλές χιλιάδες ψηφοδελτίων έπεσαν ασταύρωτα λόγω άγνοιας από τους τοπικούς πληθυσμούς των υποψηφίων που όλοι μαζί επέλεξαν. Ακολουθήθηκε δηλ. η ίδια τακτική με την εκλογή των μελών της Κεντρικής Επιτροπής. Έτσι επηρέασαν την κυβερνητική γραμμή κατά το πρώτο στάδιο των διαπραγματεύσεων.
Σήμερα, για να μην «καεί» και θεωρηθεί το ίδιο συνυπεύθυνη για την αποτυχία της διαπραγμάτευσης, εγκαταλείπει τους κομματικούς συνεταίρους. Είναι χαρακτηριστική συμπεριφορά «φράξιας» σε αριστερό κόμμα, όπως έχω αναλύσει και στα βιβλία μου, που ανεξαρτητοποιείται όταν έρχεται η στιγμή να διαχειριστεί το σύστημα. Δυστυχώς, παρά τις εκκλήσεις μου για μια άλλη ιστορική συνειδητοποίηση, φαίνεται ότι είναι σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή έτοιμη για την ίδρυση (και τυπικά) διακριτού κόμματος.
Οι «πασοκογενείς» τι άλλο θα πράξουν; Τι ρόλο θα διεκδικήσουν;
Οι πολίτες και τα κοινωνικά στρώματα που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ κατά τις τελευταίες εκλογές, προέρχονται σε ένα ποσοστό 80% περίπου από το πάλαι ποτέ ελπιδοφόρο ΠΑΣΟΚ κι έχουν απομακρυνθεί από αυτό κατά διάφορες ιστορικές περιόδους.
Εμείς, όμως, το ρεύμα «της πρώτης διεύρυνσης» κατά τις Περιφερειακές Εκλογές του 2010 και των συλλογικών εγχαράξεων και κοινωνικών προσανατολισμών της ΕΝΥΠΕΚΚ (που φαίνεται από τις προτιμήσεις της κοινής γνώμης ότι εκπροσωπούμε μια μεγάλη μερίδα αυτών των πολιτών), ανησυχούμε πολύ παρακολουθώντας έναν πολυ-εμφύλιο και πολυ-μετωπικό πόλεμο, ανούσιο και άκαιρο, δηλαδή εντελώς ετεροχρονισμένο, μεταξύ των δύο κυρίαρχων ρευμάτων του παραδοσιακού ΣΥΡΙΖΑ, δηλ. του πλειοψηφικού («προεδρικού») και του μειοψηφικού («πλατφόρμα»).
Είμαστε δέκτες μιας διαρκώς ογκούμενης κοινωνικής αμηχανίας και συνεχώς αυξανόμενης απροθυμίας-άρνησης των τοπικών μας στελεχών-κοινωνικών συνδέσμων του ΣΥΡΙΖΑ, να παρακολουθούν εμβρόντητοι αυτόν τον εμφύλιο που διεξάγεται στην πιο κρίσιμη στη μεταπολιτευτική ιστορία στιγμή της πατρίδας. Και όλος αυτός ο όγκος των κοινωνικών στελεχών είναι φυσιολογικό να αποστρέφεται την επανακοινωνικοποίηση ενός συρρικνωμένου περαιτέρω και βομβαρδισμένου κομματικού τοπίου.
Σε κάθε περίπτωση είμαστε υπέρ της ενότητας και της ορθής ερμηνείας της ήττας που υποστήκαμε, επειδή, συν τοις άλλοις, όπως πολλές φορές εγγράφως έχω υποστηρίξει με επιστολές μου προς την ηγεσία, ο παραδοσιακός ΣΥΡΙΖΑ προέβη σε λάθος ερμηνεία του αποτελέσματος των εκλογών του 2012 και των μετέπειτα Αυτοδιοικητικών και Ευρωπαϊκών Εκλογών. Αλλά αρνούμαστε να δεχθούμε την οριστική ήττα μιας προσπάθειας, στην οποία πολλοί πιστέψαμε και στηρίξαμε, περιμένοντας τα παραδοσιακά στελέχη που ελέγχουν αποκλειστικώς τον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ, να κάνουν επιτέλους μιαν κατά προσέγγιση σωστή ερμηνεία της συγκυρίας.
Το Μνημόνιο που υπογράφεται «βγαίνει» κ. Μητρόπουλε;
Πολύ δύσκολα. Πρόκειται για ένα αντικοινωνικό, αντιαναπτυξιακό, υφεσιακό και αλλοτριωτικό του δημοσίου πλούτου και του προηγμένου εργατικού μας δυναμικού πακέτο, που ποτέ η Αριστερά στην ιστορία της, σε καμιά χώρα του κόσμου, δεν κλήθηκε και δεν διανοήθηκε να εφαρμόσει. Πολλά κοινωνικά στρώματα δεν θα αντέξουν, αλλά και τα κυριότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας θα αποδυναμωθούν περαιτέρω.
Ευρισκόμενοι όμως προ του χείλους των απρόβλεπτων συνεπειών και του χαώδους μοναχικού δρόμου, εύχομαι αυτό το πάθημα της ολίγον αμετροεπούς Αριστεράς μας να αποτελέσει τη «μήτρα» («μαμή») νέων αποτελεσματικών κοινωνικών συσπειρώσεων και πολιτικών αγώνων σε όλη την Ευρώπη. Γιατί το πάθημα του ΣΥΡΙΖΑ και όχι τα προσδοκώμενα επιτεύγματά του πρέπει να γίνει μάθημα σε όλους τους φορείς της εναλλακτικής επανίδρυσης-οικοδόμησης της Ευρώπης, ώστε να πάρουν τη διακυβέρνηση των χωρών τους έτοιμοι και να μην μετατρέπουν τα εσωτερικά τους προβλήματα σε εθνικά και κοινωνικά βάρη. Είναι κρίμα που ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά θα έχουν χρεωθεί μια τέτοια εμπειρία που δυστυχώς, στο επίπεδο του εναλλακτικού αλλά και πραγματικού ευρωπαϊκού φαντασιακού, θα επηρεάσει τις εξελίξεις προς το χειρότερο.
Τι είδους κυβέρνηση απαιτείται σήμερα στη χώρα;
Η διαλεκτική συγκρότηση της σκέψης μου και η μαρξιστική εξήγηση των κοινωνικο-οικονομικών φαινομένων, με οδηγούν στην εδραία πεποίθηση ότι σήμερα απαιτείται υπέρβαση των πολιτικών υποκειμενικοτήτων μας. Όπως μετά από ήττα, μετά από χαμένο πόλεμο, μετά από μιαν εθνική καταστροφή, τώρα άμεσα πρέπει να αναληφθούν από τον εκλεγμένο πρωθυπουργό του ελληνικού πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος άμεσες πρωτοβουλίες σε δύο επίπεδα:
Αφενός μεν να σχηματιστεί μια κυβέρνηση από πρόσωπα ευρύτερου επιστημονικού και κοινωνικού κύρους και μεγάλης κοινωνικής αναφοράς, ώστε, το καθένα και όλοι μαζί στον τομέα ευθύνης τους, να αμβλύνουν -συν τω χρόνω- διαρκώς διαπραγματευόμενα τις δυσμενείς ρυθμίσεις αυτού του κυοφορούμενου νέου Μνημονίου.
Αφετέρου δε, να υπάρξει μια σοβαρή και σταθερή συμφωνία με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, που θα αναλάβουν την υποχρέωση να επηρεάσουν η καθεμιά τις ομόδοξες πολιτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις και κυβερνήσεις προς την κατεύθυνση ενός περισσότερου ορθολογικού (οικονομικά και κοινωνικά) προγράμματος.
Δηλαδή απαιτείται η δημιουργία μιας ατμόσφαιρας που πλαταίνει τη δημοκρατία, δημιουργεί πάλι ευρύτατα υποστηρικτικά κινήματα και εμπνέει εμπιστοσύνη στην όλο και πιο ανησυχούσα και αποστασιοποιούμενη νεολαία.
Πρώτη ενέργεια προς αυτή την κατεύθυνση θα είναι να κατασιγάσουν και να αποσυρθούν οι μισαλλόδοξες και διχαστικές εκπονήσεις κυβερνητικών, κοινοβουλευτικών και κομματικών στελεχών αλλά και των στελεχών της Αντιπολίτευσης. Γιατί όλοι πλέον είναι συμμέτοχοι της απίσχνασης (για να μην πω διάψευσης) των ονείρων, των ελπίδων και των οραμάτων του λαού μας.
Ως εκ τούτου, φυγή προς τα εμπρός πέρα και πάνω από την ήττα, πέρα και πάνω από τη μιζέρια των αποτυχημένων κομματικών αποκλειστικοτήτων, πέρα και πάνω από τη μέριμνα για τη διαφύλαξη των διαψευσμένων ιδεολογικών και κομματικών ακεραιοτήτων. Η Ελληνική Αριστερά άλλωστε δρούσε πάντα εθνικά και υπερβατικά, ακόμη και όταν ήταν σιδηροδέσμια και παραγκωνισμένη.
Ρεπορτάζ: Σκουρής Βασίλης
Παρέμβαση που θα συζητηθεί πραγματοποιεί με συνέντευξή του στο Real.gr ο Αλέξης Μητρόπουλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου