Καθώς η κλεψύδρα των αρχαιρεσιών της ΝΔ για την ανάδειξη αρχηγού αδειάζει, υπάρχουν κάποια στοιχεία που θα ήταν χρήσιμο να επισημανθούν για αυτό το κόμμα που αυτοχειριάζεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια. Θα ήταν αδιάφορο αν από τη φύση του το πολίτευμα δεν είχε ανάγκη από δύο ισχυρούς πόλους για να λειτουργήσει. Συνεπώς όσο
το ένα κόμμα αυτοκαταστρέφεται τόσο το άλλο μένει ασύδοτο και αρχίζει να ρέπει προς το δεσποτισμό.
Πριν από όλα είναι εντυπωσιακό ότι οι επί μεγάλο διάστημα προβαλλόμενοι ως μέλλοντες αρχηγοί της ΝΔ εξαφανίστηκαν όταν προκηρύχθηκαν οι αρχαιρεσίες και άφησαν στο γήπεδο τον προσωρινό πρόεδρο και τα ‘δεύτερα ονόματα’. Δεν χρειάστηκε πολύ όμως για να προκύψει ότι δεν μπορεί να δώσουν λύση αυτές οι υποψηφιότητες.
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ήδη, εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπής. Το μαγκίτικο ύφος της αντιπαράθεσής του με τον Αλέξη Τσίπρα ήταν το μόνο που ανέδειξε ως αρχηγός στις περασμένες εκλογές και φυσικά δεν κατάφερε να πείσει ότι είναι ‘πρωθυπουργίσιμος’.
Ο Απόστολος Τζιτζικώστας δείχνει να μη έχει αντιληφθεί γιατί ακριβώς πρόκειται και προσπαθεί να γίνει βαλκάνιος αρχηγός χωρίς αιτία. Σε καμία στιγμή δεν έχει εξηγήσει τι είναι αυτό που θα τον καθιστούσε άξιο προσοχής.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης με το ύφος του είναι από μόνος του πρόβλημα για ένα κόμμα σαν τη ΝΔ της οποίας θέλει να γίνει αρχηγός χωρίς να έχει να πει κάτι για τα μεγάλα θέματα. Οπότε περιορίζεται σε λαϊκισμούς του τύπου θα αποκαταστήσει τη λειτουργία των ΑΕΙ, δίκην δεκανέα υπηρεσίας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πιο συγκροτημένος και εξωστρεφής από όλους και σαν αρχηγός θα καταλάβαινε καλύτερα. Είναι και ο μόνος που θα μπορούσε να κινηθεί σαν πρωθυπουργός ευρωπαϊκής χώρας- αλλά η ‘κατάρα της οικογένειας’ δεν θα του επιτρέψει να προσχωρήσει.
Το συμπέρασμα όσων παρακολουθούν στενά τα νεοδημοκρατικά είναι ότι στην εκλογική κούρσα θα τερματίσει πρώτος ο Μεϊμαράκης, ως ενωτικός. Άρα δεν θα αλλάξει τίποτε στη ΝΔ, απέναντι στον βασικό της αντίπαλο που είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Το μόνο, ίσως, που θα έχει σημασία μετά τις εκλογές είναι αν ο Τζιτζικώστας και ο Γεωργιάδης θα είναι διατεθειμένοι να συμβάλλουν σε ενδεχόμενη απόπειρα του Σαμαρά να ξανα-διασπάσει τη ΝΔ.
Με άλλα λόγια μια από τα ίδια. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα παραμείνει ως έχει, ίσως και χειρότερα, με προφανή αδυναμία να αναδειχθεί ως εναλλακτική λύση. Αυτό σημαίνει ότι το πολιτικό σύστημα θα γέρνει προς τη μια πλευρά και η κοινοβουλευτική λειτουργία θα παρουσιάζει αναπηρίες. Πρακτικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει ανενόχλητος μια πολιτική που δεν οδηγεί πουθενά τη χώρα, αλλά οδηγεί τη θεσμική λειτουργία της αδιέξοδο. Καμία Δημοκρατία δεν ωφέλησε ποτέ η απουσία εναλλακτικής λύσης. Και η σημερινή ΝΔ δεν μπορεί να προβάλλει ως τέτοια. Ορισμένοι από τους υποψήφιους μάλιστα αυτοπροβάλλονται ως λύση προς τα πίσω.
Από αυτή την άποψη η επικείμενη εκλογή Μεϊμαράκη θα είναι ενδεχομένως ικανοποίηση για τον ίδιο και επιβράβευση για την εσωκομματική στάση του. Αλλά δεν είναι διέξοδος για τη ΝΔ, ούτε για τη χώρα φυσικά.
Μπορεί όμως να προσφέρει μια υπηρεσία στην παράταξη του και στο πολιτικό σύστημα: εκλεγόμενος να προχωρήσει με γενναιότητα και αυτογνωσία στην αυτοδιάλυση της ΝΔ.
Αυτό θα δημιουργήσει μια νέα πολιτική κατάσταση στη χώρα. Η συντηρητική παράταξη θα μείνει χωρίς κεντρικό πολιτικό φορέα, οπότε κάποιος πρέπει να καλύψει το κενό. Αυτό μόνο ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής μπορεί να το κάνει για λογαριασμό της.
Με άλλα, λόγια το αδιέξοδο τη ευρύτερης Κεντροδεξιάς θα αντιμετωπισθεί αν φύγει από τη μέση η ΝΔ ως φθαρμένο προϊόν και στη θέση της ο Καραμανλής δημιουργήσει ένα νέο κόμμα αρχίζοντας από το μέλος με αριθμό ένα.
Χωρίς να είναι κανείς από τους σημερινούς βουλευτές και στελέχη της ΝΔ δεδομένος σ’ αυτό το κόμμα. Όλοι θα πρέπει να αξιολογηθούν από την αρχή και να ενταχθούν με τα κριτήρια που θα επιβάλει η νέα κατάσταση.
Φυσικά αυτό το κόμμα θα έχει τύχη αν δεν περιοριστεί στο χώρο της Κεντροδεξιάς αλλά θα επιχειρήσει να εντάξει και πρόσωπα με διαφορετική καταγωγή, με μόνο στοιχείο αξιολόγησης τους την ικανότητα και το σοβαρό προφίλ. Ο Καραμανλής έχει και τη νοοτροπία και το κύρος να το επιχειρήσει και να βρει ανταπόκριση.
Το ζητούμενο για την Κεντροδεξιά είναι να συγκροτήσει ένα νέο κόμμα που θα μπορεί να αντιπαρατεθεί στην Κεντροαριστερά, το έδαφος της οποίας καταλαμβάνει σταδιακά μετακινούμενο από παλαιότερες θέσεις ο Αλέξης Τσίπρας. Όσο δεν έχει αντίπαλο όμως θα διολισθαίνει ακόμη και σε μεθόδους διακυβέρνησης που πάσχουν από πλευράς δημοκρατίας.
Η αντιπαράθεση ανάμεσα σε δυο ισχυρά κόμματα θα είναι υγιής εξέλιξη για τη χώρα γιατί αν μη τι άλλο διασφαλίζει την εναλλαγή την εξουσία και αποτρέπει τον κατακερματισμό. Αν ο Σαμαράς είχε παραιτηθεί τον Ιανουάριο και στη θέση του η ΝΔ εξέλεγε κάποιον άλλον οι εξελίξεις θα ήταν διαφορετικές. Αλλά και τώρα υπάρχουν προϋποθέσεις για εξισορρόπηση του πολιτικού σκηνικού.
Ο Κ. Καραμανλής μπορεί να αντιπαρατεθεί αξιόπιστα και αποτελεσματικά με τονΤσίπρα και να δημιουργήσει αυτή την διπολική ισορροπία- στη θέση του δικομματισμού της Μεταπολίτευσης- αρκεί να έχει δίπλα του ένα νέο και ζωντανό κόμμα. Όχι τα ‘σαπάκια’ που είχε παραλάβει με τη ΝΔ. Η διαμόρφωση μιας εναλλακτικής κυβερνητικής δύναμης είναι αναγκαία για την λειτουργία του πολιτεύματος που είναι προϋπόθεση για να πάρει η χώρα κάποια στιγμή τον δρόμο της εξόδου από την κρίση.
ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου