Γιάννης Μαγκριώτης : ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΗ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ;

ΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΝΟΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ;

Οι κρατικοί προϋπολογισμοί αποτυπώνουν κάθε χρόνο, την άνιση κατανομή των πόρων, ανάμεσα στις συντάξεις, την υγειονομική περίθαλψη, την φορολόγηση των εισοδημάτων και την εκπαίδευση.

Στις ανεπτυγμένες χώρες, οι κυβερνήσεις ενισχύουν το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, με πόρους, πέρα από τις

δυνατότητες των οικονομιών τους.

Σε μια περίοδο δημοσιονομικής εξυγίανσης, αυτή η επιλογή πολλές φόρες, είναι αντιαναπτυξιακή.
Επειδή στις Ευρωπαϊκές χώρες και στην Ιαπωνία, οι κοινωνίες γηράσκουν, η δημογραφική πυραμίδα αναστρέφεται τα τελευταία χρόνια. Αυτό οδηγεί στην υποχώρηση των ταξικών αντιθέσεων και την ανάδειξη των διαγενεακών.

Αυτό γίνεται γιατί οι κυβερνήσεις εκλέγονται κυρίως από τις μεγαλύτερες ηλικίες, αφού οι νέοι ήδη απογοητευμένοι απέχουν.

Άμεσο αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών είναι η μετανάστευση των νέων και ιδιαίτερα αυτών που έχουν υψηλή μόρφωση.

Οι νέοι φεύγοντας κουβαλούν την επένδυση που έκανε ο κρατικός προϋπολογισμός πάνω τους και δεν την επιστρέφουν παραγωγικά, φορολογικά και ασφαλιστικά, στην χώρα τους, με αποτέλεσμα να υποχωρεί η ανάπτυξη, να χάνουν τα κρατικά και τα ασφαλιστικά ταμεία από την απουσία τους.

Μια ματιά στους προϋπολογισμούς, των τελευταίων τριάντα χρόνων, στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα του νότου, θα επιβεβαιώσει απολυτά τον ισχυρισμό μου.

Στην Ελλάδα η εξέλιξη είναι τραγική, το 2009 οι δαπάνες του δημοσίου για μισθούς του δημοσίου, συντάξεις και ιατροφαρμακευτικές υπηρεσίες είχαν εκτοξευτεί, ως ποσοστό του ΑΕΠ, πολύ πάνω από τον μέσο όρο της ευρωζώνης, ενώ ακριβώς το αντίθετο συνέβη, με τις δαπάνες για την εκπαίδευση, την ερευνά και τις αναπτυξιακές επενδύσεις.

Παρ’ότι στα έξη χρόνια των μνημονίων, είχαμε σημαντικές μειώσεις στις δαπάνες του δημοσίου, ο οριζόντιος χαρακτήρας τους, διατήρησε την ιδία σχεδόν ανισορροπία.

Μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, οι Ευρωπαϊκές και γενικά οι ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες, γνώρισαν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και έχτισαν ισχυρά κοινωνικά κράτη. Η γρήγορη οικονομική ανάπτυξη, έκανε περίπου αξίωμα την εκτίμηση ότι κάθε επόμενη γενιά θα ζούσε καλύτερα από την πρώτη έχοντας περισσότερους πόρους, τόσο οι πολίτες, όσο και τα κράτη.

Την τελευταία δεκαετία αυτή η βεβαιότητα έχει ανατραπεί, ενώ πολλές χώρες ζουν την ακριβώς αντίθετη πορεία.

Στην Ελλάδα αυτή η πραγματικότητα κινδυνεύει να γίνει πεποίθηση, ιδιαίτερα στους νέους, γι’αυτό απέχουν μαζικά από τις πολιτικές δραστηριότητες και μεταναστεύουν κατά χιλιάδες.

Για να αναστραφεί, αυτή η καταστροφική πορεία, πρέπει να αναστραφεί η εφαρμοζόμενη πολιτική.

Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση, αντί να αλλάξει αυτή την πολιτική, την εντείνει. Το φορολογικό και ασφαλιστικό νομοσχέδιο που ετοιμάζει, ενισχύει την άδικη αντιμετώπιση των νέων, έναντι των συνταξιούχων και των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, έναντι του δημοσίου και των ΔΕΚΟ.

Η μαζική έξοδος των νέων θα ενισχυθεί και η οικονομία θα χάνει όλο και περισσότερο επιστημονικό δυναμικό και νέους εργαζόμενους.

Η παραγωγικότητα και η εξωστρέφεια της οικονομίας, θα υποχωρεί συνεχώς. Η νέα μικρή, μεσαία και καινοτόμος επιχειρηματικότητα, το ζητούμενο χρόνια τώρα για την χώρα, δεν θα έχει καμιά τύχη.

Ακόμη και σήμερα, πολλοί αρμόδιοι και μη, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, για την ανεργία και την φυγή των νέων.

Για την ανάπτυξη, που δεν έρχεται και την φτωχοποίηση μεγαλυτέρων τμημάτων της κοινωνίας.

Για τις τράπεζες, που ανακεφαλαιώνονται με χρήματα των φορολογούμενων, που εξανεμίζονται και παραμένουν στο κόκκινο, χωρίς να μπορούν να χρηματοδοτήσουν την οικονομία.

Για τους εταίρους και δανειστές, που από την μια πλευρά τους λοιδορούμε και από την άλλη εκλιπαρούμε μην μας παρατήσουν και καταρρεύσουμε τελείως.

Πάνω σ’αυτό το γκρίζο τοπίο, ο άγονος και διχαστικός λόγος, κυρίως των δυο μεγάλων κόμματων του σήμερα, που θυμίζει αντίστοιχους του παρελθόντος, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας.

Χωρίς αμφιβολία, μπροστά μας είναι τα δυσκολότερα. Η κυβέρνηση, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα να εφαρμόσει κάτι από το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» στηρίζεται κυριολεκτικά, στην ελαστικότητα αλλά και τον φόβο των εταίρων και δανειστών, για τους ευρύτερους κινδύνους, που μπορεί να κρύβει , μια άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας.

Τα μικρά κόμματα, του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας, δεν αντιλαμβάνονται ότι στην καλύτερη περίπτωση, αν επιβιώσουν της εκλογικής σύγκρουσης, που πλησιάζει, θα είναι το προσωρινό αναγκαίο συμπλήρωμα, στην όποια κυβερνητική πλειοψηφία, της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη μεγάλων, μη αντιστρεπτών μεταρρυθμίσεων στο κράτος, την οικονομία και το πολιτικό σύστημα και γενναία ανακατανομή πόρων, από πολιτικές που ενισχύουν τις μεγαλύτερες ηλικίες, προς τις μικρότερες.

Η οικονομία χρειάζεται κίνητρα για τους νέους, για να βρουν τον επαγγελματικό τους δρόμο πρώτα και να βοηθήσουν τους μεγαλύτερους και όχι νέους δυσβάστακτους φόρους και εισφορές, για να πληρώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις τους σήμερα, καταστρέφοντας οριστικά το δικό τους μέλλον.

ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΕΣ

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΦΥΣΙΚΑ ΟΙ ΜΗ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ ΣΗΜΕΡΑ

ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗ