Η εικόνα, η σκέψη, η αναφορά του Λευκου Πύργου της Θεσσαλονίκης, όπου και αν βρίσκομαι, μου δημιουργεί ένα έντονο, γλυκό συναίσθημα, όπως και σε όλους τους ανθρώπους της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας.
Καθιερώθηκε, ως σύμβολο της πόλης και των ανθρώπων της και ας γνωρίζουμε, ότι κάποια περίοδο, χρησιμοποιηθηκε, από τους
Οθωμανούς κατακτητές και όχι μόνο, ως φυλακή.
Εμείς, του δίνουμε άλλους συμβολισμούς, ηρωικους, αντίστασης, περιφανειας, αλλά και ρομαντικούς, το μαρτυρούν πολλά τραγούδια.
Όταν, οι Αθηναίοι κοιτούν, ή σκέφτονται την Ακρόπολη, δεν ξέρω τι νιώθουν, νομίζω όμορφα, οι περισσότεροι.
Εγώ, στα πρώτα μαθητικά μου χρόνια, στο σχολείο του χωριού μου, στο Στυμονικο Σερρών, ένιωθα δέος, μου φαινόταν απίστευτα, αυτά που άκουγα και διάβαζα.
Αργότερα, μαθητής του Ε' Αρρενων στην Θεσσαλονίκη, ταυτιστηκα με τον Λευκό Πύργο, αλλά ταυτόχρονα φούντωνε και ο θαυμασμός μου για την Ακρόπολη και την κλασσική Αθήνα, παρ'οτι τα σχολικά βιβλία της χούντας, μας έλεγαν πιο πολλά, για τις αρετές της Σπάρτης.
Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ των Αθηνών, είναι μοναδική, γιατί είναι και συμβολίζει, τις πιο δημιουργικές πλευρές των ανθρώπων, σε όλες τις πλευρές των ατομικων και συλλογικών γνώσεων και έργων τους.
Είναι οικουμενικη, είναι των Ελλήνων, είναι και δική μου, με μια μελαγχολική σκέψη, για τους Έλληνες, μετά τα χρόνια εκείνα, για τους σύγχρονους, για μένα.
Θέλω πολύ, να κερδίσουμε την χαμένη αυτοπεποιθηση και να χτίσουμε την πιο λαμπρή συνέχεια, ακομη περισσότερο τα νέα παιδιά και οι επόμενες γενιές.
Να βρούμε τον δρόμο της λογικής, του μέτρου και της αρμονίας, που δημιούργησε την Ακρόπολη και εκπέμπει η εικόνα, η αισθητική και κάθε αρχιτεκτονικη και κατασκευαστή της λεπτομέρεια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου