ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΧΙΜΑΚΗΣ : ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ;

Οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στο χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, η ιστορική δικαίωση κορυφαίων πολιτικών επιλογών της τελευταίας αμιγώς προοδευτικής κυβέρνησης κατά τα χρόνια 2009-2011 μαζί με το πολιτικό κενό που δημιουργείται από τη αυτοδιάψευση του ανέξοδου αντιμνημονιακού λαϊκισμού είτε του ΣΥΡΙΖΑ είτε των «Ζαππείων» προκαλεί σχεδόν μοιραία το

ερώτημα για το αν τελικά υπάρχει δρόμος για μεταρρυθμιστική πολιτική με κοινωνικό πρόσημο.  Πρόκειται για ένα διάλογο που φέρνει ξανά στην επικαιρότητα το ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα ανάμεσα στην Πρόοδο και τη Συντήρηση, ποια είναι και αν υπάρχει διαφορά μεταξύ των Σοσιαλιστών και της νεοδεξιάς συνταγής στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Ωστόσο, αυτό που πολλές φόρες καταγράφεται εσφαλμένα σε αυτές τις συζητήσεις, είναι ότι φτάνουν τελικά να γίνονται με όρους συμπάθειας ή αντιπάθειας, μεταγραφολογίας, με όρους προσώπων και όχι των ιδεών, της πολιτικής και κοινωνικής στρατηγικής που αυτά κουβαλούν. Φτάνουμε έτσι στο σημείο, οι προσωπικές αγωνίες να αφήνουν στην άκρη την ανάγκη για μια δυναμική ιδεολογική ανανέωσης, για κριτική στο κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο και για ουσιαστική πολιτική αυτοκριτική.

Πρόκειται για ένα διάλογο που φέρνει ξανά στην επικαιρότητα το ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα ανάμεσα στην Πρόοδο και τη Συντήρηση, ποια είναι και αν υπάρχει διαφορά μεταξύ των Σοσιαλιστών και της νεοδεξιάς συνταγής στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Γιατί τόσο η Ελληνική όσο και η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία αν θέλει να υπάρξει πρέπει να εναρμονιστεί με το σήμερα. Να αντιληφθεί τη γενικευμένη αγωνία των πολιτών που παρατηρούν την αποψίλωση του κοινωνικού κράτους. Την αγανάκτηση της νέας γενιάς που διαβλέπει ένα μέλλον χωρίς προοπτική και  κατατείνει πότε σε ριζοσπαστικές -όπως με την περίπτωση του Μπέρνι Σαντερς στην Αμερική- και πότε σε αντιδραστικές επιλογές.  Πως μπορούμε σήμερα να μιλάμε για προοδευτική πολιτική, όταν αυτή η ίδια Σοσιαλδημοκρατία έχει παραιτηθεί από την αναδιανομή του πλούτου, τον έλεγχο του μεγάλου κεφαλαίου όταν αυτό μπορεί να κρύβεται σε τροπικούς ή και εγγύτερους σε εμάς φορολογικούς παραδείσους;

Είναι γεγονός ότι προοδευτική πολιτική χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει Σοσιαλδημοκρατία ούτε στην Ελλάδα αλλά και πουθενά στον κόσμο αν δεν απαντήσει πρώτα στο βασικό ερώτημα που έθεσε στο σύνολο της πολιτικής γεωγραφίας η πρόσφατη οικονομική Κρίση. Δηλαδή, την επιλογή ανάμεσα στη

Άλλωστε, η απάντηση μας στο ερώτημα αυτό είναι ιδιαίτερα κρίσιμη όχι ως γενικό φιλοσοφικό ερώτημα αλλά ως απάντηση στην περίπτωση της Ελλάδας, ως επιλογή για την επίλυση των προβλήματων του τόπου μας.

Υποδεικνύουν όμως και κάτι ακόμα. Ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να πορευθεί άλλο χωρίς ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή και διεθνή ατζέντα

Γιατί ακριβώς, στην Ελλάδα του μαύρου χρήματος, της υπερφορολόγησης των πολλών και των πιο αδύναμων οικονομικά, τη στιγμή που λίγοι και πιο ισχυροί αναδεικνύονται σε καταθέσεις σε τράπεζες της Ελβετίας ή του Λουξεμβούργου, ο μόνος αξιόπιστος και ρεαλιστικός δρόμος για μια πιο κοινωνικά δίκαιη και πιο ήπια οικονομική προσαρμογή περνά μέσα από διακρατικές συνεννοήσεις για τον έλεγχο του μεγάλου κεφαλαίου και τη συμμετοχή του στο χρέος της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Πρόκειται για ένα δρόμος που μοιραία περνά μέσα από τα ευρωπαϊκά όργανα και την πολιτική διπλωματία των εθνικών μας αντιπρόσωπων στο ευρωκοινοβούλιο καθώς υπερβαίνουν τα στενά σύνορα της πατρίδας μας και στοιχίζονται μαζί με τα προβλήματα και των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών που αδυνατούν από μόνες τους να ελέγξουν τον παρασιτικό πλούτο. Αυτή αδήριτη πραγματικότητα είναι υποδεικνύει συγχρόνως και το ποια θα πρέπει να είναι η διεθνής μας στρατηγική ως χώρα. Δηλαδή, η σταθερή μας προσήλωση στο ευρωπαϊκό ιδεώδες και η αλλαγή αρχιτεκτονικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε έναν υπερεθνικό, μεταρρυθμιστικό οργανισμό της παγκόσμιας οικονομίας, με ταυτόχρονη επιτάχυνση της πολιτικής της ενοποίησης.

Υποδεικνύουν όμως και κάτι ακόμα. Ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να πορευθεί άλλο χωρίς ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή και διεθνή ατζέντα.

Μόνος τρόπος για την υπέρβαση των οικονομικών αδυναμιών αλλά και του ελλείμματος συνεννόησης του πολιτικού συστήματος είναι ένα πραγματικά ριζοσπαστικό και κοινωνικά δίκαιο Προοδευτικό RESTARΤ. Μια γενναία ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ με περιεχόμενο κι όχι αόριστες διακηρύξεις-πλαίσια.

Μια συμφωνία – χρονοδιάγραμμα για προοδευτικές, συγκρουσιακές μεταρρυθμίσεις.

Μεταρρυθμίσεις με στόχο τη δημιουργία νέου πλούτου, τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης ώστε να μη πληρώνουν συνεχώς οι ίδιοι και οι ίδιοι και την ανακούφιση των κοινωνικά ασθενέστερων συμπολιτών μας.

Πρέπει να συμφωνήσουμε:

• σε ένα δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα,
• στην πάταξη της γραφειοκρατίας με την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και
• τη μεταρρύθμιση της Διοικητικής Δικαιοσύνης με έμφαση στην ταχύτητα της δικαιοδοτικής διαδικασίας ιδιαίτερα των υποθέσεων που αφορούν επενδυτικές και αναπτυξιακές υποθέσεις.

Να διαμορφώσουμε δηλαδή ένα περιβάλλον σταθερότητας, ασφάλειας και διαφάνειας που θα αντιλαμβάνεται τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και θα είναι πραγματικά ελκυστικό για επενδύσεις που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας.

Γιατί η λύση δεν είναι η λιτότητα.

Η λύση είναι οι προοδευτικές και κοινωνικά δίκαιες μεταρρυθμίσεις.

Ταυτόχρονη πρέπει να είναι και η ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών για να πληρώσουν οι μόνιμα φοροαποφεύγοντες κι όχι να πληρώσουν και γι” αυτούς τα συνήθη θύματα , οι συνεπείς πολίτες μέσα από την αύξηση των φορολογικών συντελεστών.

Γιατί η λύση δεν είναι η λιτότητα.

Η λύση είναι οι προοδευτικές και κοινωνικά δίκαιες μεταρρυθμίσεις.

Η διαμόρφωση μιας ευνομούμενης πολιτείας με την αλλαγή της φυσιογνωμίας και της αρχιτεκτονικής της Δημόσιας Διοίκησης σε συνδυασμό με τις ρυθμιστικές παρεμβάσεις στην οικονομία για την απελευθέρωση των δυνάμεων του υγιούς ανταγωνισμού προς όφελος των πολιτών.

Αυτή η λογική, η λογική των μεγάλων αλλαγών υπό την εγγύηση του Κράτους Δικαίου οφείλει να είναι η απάντηση μας στα πραγματικά προβλήματα αλλά και στους ακραία νεοφιλελεύθερους κύκλους των δανειστών που προκρίνουν αποτυχημένες και υφεσιακές πολιτικές.

Για να πετύχει μια ένα τέτοιο εγχείρημα είναι απαιτούμενη η ενότητα όλων των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας.

Βέβαια, το ζήτημα της ενότητας είναι πάντα ένα ερώτημα που αφορά τη βάση και μπορεί να το απαντήσει μόνο η ουσιαστική ανταπόκριση των πολιτών σε μια νέα πολιτική και κοινωνική συμμαχία. Γι΄ αυτό και τη λύση δεν θα έρθει με συνεννοήσεις κορυφής αλλά με την προσφυγή στη βάση, σε ανοιχτές πολιτικές διαδικασίες με τη θεσμική συμμετοχή όλων κομμάτων και κινήσεων του χώρου. Μόνο έτσι, θα φτάσουμε στην απαιτούμενη  Προγραμματική Συμφωνία των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, σε εκείνον τον πολιτικό χάρτη που θα μας οδηγήσει στην μεταπελατειακή Ελλάδα αλλά και στην απάντηση στο ερώτημα «ποια σοσιαλδημοκρατία τελικά θέλουμε».

Η δική μου προσωπική επιλογή ήταν και θα είναι πάντα, η Σοσιαλδημοκρατία των μεγάλων Αλλαγών και Κοινωνικών Μεταρρυθμίσεων. Η Σοσιαλδημοκρατία που επιτέλους θα απευθύνεται ξανά στους απλούς πολίτες.