Τι και αν μπήκαμε στο 2018. Τα μυαλά και οι συνήθειες δεν αλλάζουν. Έτσι και η Κυβέρνηση. Συνεχίζει να εκπλήσσει ο τρόπος που υιοθετεί οτιδήποτε της ζητήσουν οι Θεσμοί και η Τρόικα.
Βασικό παράδειγμα είναι το θέμα των απεργιακών κινητοποιήσεων. Μία αριστερή κυβέρνηση, δεν θα μπορούσε έτσι απλά
να υποχωρήσει σε μία απαίτηση, που στην ουσία περιορίζει και δυσκολεύει τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Προσέξτε, δεν λέω αν είναι σωστό ή λάθος. Είναι άλλη και δύσκολη συζήτηση. Λέω ότι κάθε πολιτικός φορέας ανάλογα με τις ιδεολογικές τους τοποθετήσεις, έχει μία προσέγγιση. Δεν γίνεται η Αριστερά, να εκπροσωπείται από αυτούς που θα δεχτούν το οτιδήποτε για να μείνουν στην εξουσία.
Τον Τσίπρα, δεν τον ενδιαφέρει τι λέει η Αντιπολίτευση. Τον ενδιαφέρει η μεγάλη εικόνα. Και ας έχει αντιδράσεις, και ας λέμε όλοι διαρκώς ότι άλλα έλεγε και άλλα κάνει. Με μία απλή τοποθέτηση «γιατί οι άλλοι καλύτεροι ήταν;», πάει παρακάτω.
Τον νοιάζει όμως στο τέλος να κάνει ταμείο και να πει. Εγώ έλυσα το Μακεδονικό, εγώ σας έβγαλα από τα Μνημόνια, εγώ έλυσα το θέμα με τις άδειες, εγώ θα σας παραδώσω το Μετρό, εγώ άλλαξα τον εκλογικό νόμο. Η μεγάλη εικόνα. Αυτό που μένει και μετά από δύο-τρία χρόνια δηλαδή.
Δεν τον νοιάζει, αν όλα αυτά έγιναν με πραγματικές θυσίες του ελληνικού λαού. Αν έκοψε το ΕΚΑΣ, αν κόβει διαρκώς τις συντάξεις, αν η πραγματική οικονομία δεν μπορεί να πάρει ανάσα, αν τα χρέη των επιχειρήσεων και των οικογενειών είναι στο κόκκινο.
Στην μεγάλη εικόνα θα μένει ότι αυτός πλασάρεται σαν ηγέτης. Και πάντα θα υπάρχει πρόθυμο ακροατήριο να τον πιστεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου