Του Νίκου Ανδρουλάκη : Κοινοβουλευτικά ήθη και μέτρο

Δυστυχώς δεν υπάρχει ένας σύγχρονος συγγραφέας του διαμετρήματος ενός Μπαλζάκ που κατ' αναλογία των σκηνών της καθημερινής ζωής τις οποίες ο μεγάλος κλασικός περιγράφει στην «Ανθρώπινη Κωμωδία», να γράψει τις «σκηνές της ελληνικής
κοινοβουλευτικής ζωής», όπως αυτές αποτυπώνονται τις τελευταίες μέρες στο Κοινοβούλιο μας.

Αν και αμφιβάλω, αν ακόμη και μια τέτοια πένα θα μπορούσε να περιγράψει καταστάσεις όπου βουλευτές που ανήκουν σε άλλη κοινοβουλευτική ομάδα από αυτήν του κυβερνώντος κόμματος, δηλώνουν ότι στο εξής θα ήθελαν η ψήφος τους να προσμετράται στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία ότι σχέδιο νόμου και να έρθει από την κυβέρνηση, άλλοι να παραιτούνται μέχρι να φύγουν και άλλοι να μένουν ως «ανεξάρτητοι» της κυβέρνησης.

Χωρίς αυτό να σημαίνει πως στο θέμα των βουλευτικών μετακινήσεων από το μικρότερο στο μεγαλύτερο κόμμα δεν έχει συμμετοχή και η αντιπολίτευση. Δεν ξέρω αν γίνεται ευρύτερα αντιληπτό, αλλά αυτά που συμβαίνουν επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, βάζουν δυναμίτη στα θεμέλια του θεσμού του πολιτικού κόμματος. Αυτό ακριβώς που επιδιώκουν οι κάθε είδους αρνητές της αντιπροσωπευτικής κομματικής δημοκρατίας. Αν σ’ αυτά προσμετρήσουμε και τις απίστευτες δόσεις αγένειας που εκλύονται στο Κοινοβούλιο, αλλά και εκτός αυτού από βουλευτές τότε η εικόνα γίνεται ακόμη πιο αποκρουστική.

Το αγενέστατο «δώσε πόνο» που ακούστηκε από τα χείλη της κυρίας Χριστοδουλοπούλου στη Βουλή, ο κ. Πολάκης να φωνάζει στον ενικό αριθμό στη δημοσιογράφο που του έθετε δύσκολες ερωτήσεις «ποια είσαι εσύ και γιατί θα πρέπει να σου απολογηθώ» και ταυτοχρόνως απευθυνόμενος σ’ όλους τους δημοσιογράφους να λέει πως «τους έχει», είναι λίγες από αυτές τις στιγμές έκπτωσης του πολιτικού κοινοβουλευτικού λόγου.

Οι δημοσιογράφοι είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε πολιτικούς σαν τον κ. Πολάκη είναι η Δημοκρατία. Και ο πληθυντικός αριθμός σε ανθρώπους με τους οποίους δεν είμαστε φίλοι είναι η ευγένεια. Με αποκορύφωμα το περιστατικό πάλι με τον κύριο Πολάκη να χορεύει ή και να συνεδριάζει στο Υπουργείο Υγείας με το τσιγάρο στο στόμα. Γεγονός που σχολίασε με καυστικότατο τρόπο ο Ευρωπαίος επίτροπος, αρμόδιος για θέματα Υγείας Βιτένις Αντριουκάιτις. Αλλά ποιος είναι ο Αντριουκάιτις να του απολογηθούμε;

Αναζητούν σε λάθος δρόμους και σοκάκια όσοι προσπαθούν να αποδώσουν την κοινωνική και ιδεολογική ταυτότητα του μεγαλύτερου τμήματος του κυβερνώντος κόμματος στην Αριστερά, στην κομμουνιστική του καταγωγή ή στη σοσιαλδημοκρατία κάποιοι όψιμοι υποστηρικτές του. Τίποτα παρόμοιο. Η πηγή που τρέφει τον ΣΥΡΙΖΑ λέγεται κοινωνία της αγένειας.

Πολιτικοί σαν τους δυο προαναφερθέντες δεν είναι μόνο αγενείς οι ίδιοι αλλά και χρησιμοποιούν την αγένεια και την απουσία μέτρου και ήθους, για να αλιεύσουν σε μια κοινωνία που ένα τμήμα της είναι εθισμένο σ’ αυτά. Ο «τσαμπουκάς» είναι κάτι που κάποιοι αγοράζουν. Σε αυτό το τμήμα της κοινωνία δεν «κάνουν κλικ» οι πολιτικοί της ηθικής της ευθύνης, αλλά πουλούν την πραμάτεια τους μόνο οι πολιτικοί της πεποίθησης. Ποιας πεποίθησης δηλαδή; Ο σημερινός αποιδεολογικοποιημένος ΣΥΡΙΖΑ δεν πουλάει πλέον ούτε καν την πεποίθησή του. Για να διατηρηθεί λίγες μέρες παραπάνω στην εξουσία αρνείται το ήθος, τη μετριοπάθεια, τον ρεαλισμό και την αξιοπρέπεια της πολιτικής και του κοινοβουλίου, οδηγώντας στην έκπτωση της πολιτικής.

Αυτός έτσι αντέχει, αλλά δυστυχώς δεν αντέχουν η πολιτική και η δημοκρατία ως ύψιστοι εκφραστές του δημόσιου συμφέροντος. Αλλά ποια είναι η δημοκρατία για να της «απολογηθεί» αυτός ο λόγος και οι εκφραστές του, όπως εδώ περιγράφονται;

 Σιγά μη την φοβηθούμε που θα έλεγε πάλι εντός του Κοινοβουλίου η κυρία Χριστοδουλοπούλου. Τελικά με τον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν βιώνουμε τον θρίαμβο της προοδευτικής πολιτικής, αλλά και ζούμε τον διαχωρισμό ανάμεσα στη σφαίρα της «πολιτικής δραματουργίας» και τη σφαίρα της λήψης των αποφάσεων. Αν στις επερχόμενες εκλογές η κοινωνία της παιδείας δεν απαντήσει σ’ αυτή την αγένεια, τότε θα χαθεί κάθε μέτρο.



Εφ. Thessnews