διακύβευμα. Είναι ασφαλώς εντυπωσιακό πώς μπορούν κάποιοι να αυταπατώνται, πώς μπορούν να χάνουν την μεγάλη εικόνα και να εγκλωβίζονται στον μικρόκοσμό τους, πώς η επανεκλογή τους μοιάζει να είναι η αρχή και το τέλος του πολιτικού τους οράματος. Γιατί βέβαια αυτό που πραγματικά ενδιαφέρει σε ότι αφορά τις ελπίδες για την επανάκαμψη του μεσαίου χώρου, ήταν η εδραίωση του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της κεντροαριστεράς και μαζί η πρόθεση του κ. Τσίπρα, όπως ο ίδιος δήλωσε, να εκπροσωπήσει την μεγάλη «δημοκρατική προοδευτική παράταξη». Με το 31% και το άνοιγμα που επιχειρεί, το ΚΙΝΑΛ απειλείται με ασφυξία.
Η μεγάλη της αποτυχία ωστόσο ήταν πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ έδειξε να μην έχει στρατηγική σύλληψη, κινήθηκε ευκαιριακά και ανταγωνίστηκε τον ΣΥΡΙΖΑ στο ποιο από τα δύο κόμματα είναι πραγματικά αριστερό. Η σύγχυση φάνηκε στην ευκολία με την οποία τροποποιούσε την γραμμή για την επόμενη ημέρα. Από το δεν συνεργαζόμαστε με κανέναν πήγε στο ότι θα πάρει την τρίτη εντολή και θα καλέσει τα άλλα κόμματα να συνεργαστούν με βάση του πρόγραμμα του για να καταλήξει στο ότι είναι η δύναμη της λογικής και της σταθερότητας και θα στηρίξει κυβέρνηση μειοψηφίας. Τι αξιοπιστία μπορούσε να έχει;
Αυτές οι παλινωδίες στην τακτική ξεκινούσαν από την άρρητη αποδοχή του στόχου το ΚΙΝΑΛ να γίνει ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπόρεσε και δεν θέλησε ποτέ να γίνει πραγματικά ένα ριζοσπαστικό φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό κόμμα του μεσαίου χώρου. Ποτέ δεν έδωσε ένα ξεχωριστό δικό του στίγμα. Σε όλα τα θέματα ακολούθησε την πεπατημένη, δεν ενδιαφέρθηκε καν να δώσει την μάχη των ιδεών. Ένα κόμμα το οποίο παρά τις αδυναμίες του πραγματοποίησε μερικές από τις πιο ριζοσπαστικές τομές στην παιδεία, στην υγεία ακόμα και στη διοίκηση με το ΑΣΕΠ, σήμερα δείχνει αφυδατωμένο. Ακόμα κι όταν του δόθηκε η ευκαιρία να διαφοροποιηθεί τόσο από τους ιδιοτελείς χειρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ όσο και από τους ακραίους της ΝΔ, όπως στις Πρέσπες, την άφησε κι αυτή να περάσει. Δεν ήταν εύκολο εγχείρημα έγινε όμως ακόμα δυσκολότερο από την στιγμή που εκλέχτηκε μία αρχηγός που πολιτικά ουδέποτε το είχε υιοθετήσει. Σήμερα μοιάζει σχεδόν αδύνατο, θα χρειαστεί μια πραγματική εσωτερική επανάσταση. Είναι ερώτημα αν υπάρχουν τα πρόσωπα που θέλουν και μπορούν να την πραγματοποιήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου